1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

2 ‹‹Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? 2 Kim konuşmadan durabilir?

3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, 2 Zayıf elleri güçlendirdin,

4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, 2 Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, 2 Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

6 Senin güvendiğin Tanrıdan korkun değil mi, 2 Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

7 ‹‹Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, 2 Nerede doğrular yıkıma uğradı?

8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, 2 Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

9 Tanrının soluğuyla yok oluyor, 2 Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, 2 Dişleri kırıldı genç aslanların.

11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, 2 Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

12 ‹‹Bir söz gizlice erişti bana, 2 Fısıltısı kulağıma ulaştı.

13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, 2 İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

14 Beni dehşet ve titreme aldı, 2 Bütün kemiklerimi sarstı.

15 Önümden bir ruh geçti, 2 Tüylerim ürperdi.

16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. 2 Bir suret duruyordu gözümün önünde, 2 Çıt çıkmazken bir ses duydum:

17 ‹Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? 2 Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, 2 Meleklerinde hata bulur da,

19 Çamur evlerde oturanlara, 2 Mayası toprak olanlara, 2 Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, 2 Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, 2 Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.›

1 Elifaz din Teman a luat cuvîntul şi a zis:

2 ,,Dacă vom îndrăzni să-ţi vorbim, te vei supăra? Dar cine ar putea să tacă?

3 De multeori tu ai învăţat pe alţii, şi ai întărit mînile slăbite.

4 Cuvintele tale au ridicat pe cei ce se clătinau, şi ai întărit genunchii cari se îndoiau.

5 Şi acum, cînd este vorba de tine, eşti slab! Acum, cînd eşti atins tu, te turburi! Nu este frica ta de Dumnezeu sprijinul tău?

6 Nădejdea ta, nu -i neprihănirea ta?

7 Adu-ţi aminte, te rog: care nevinovat a perit? Cari oameni neprihăniţi au fost nimiciţi?

8 După cîte am văzut eu, numai cei ce ară fărădelegea şi samănă nelegiuirea îi seceră roadele!

9 Aceia pier prin suflarea lui Dumnezeu, nimiciţi de vîntul mîniei Lui.

10 Mugetul leilor încetează, dinţii puilor de lei sînt zdrobiţi!

11 Leul bătrîn piere din lipsă de pradă, şi puii leoaicei se risipesc.

12 Un cuvînt s'a furişat pînă la mine, şi urechea mea i -a prins sunetele uşoare.

13 În clipa cînd vedeniile de noapte frămîntă gîndul, cînd oamenii sînt cufundaţi într'un somn adînc,

14 m'a apucat groaza şi spaima, şi toate oasele mi-au tremut.

15 Un duh a trecut pe lîngă mine... Tot părul mi s'a sbîrlit ca ariciul...

16 Un chip cu o înfăţişare necunoscută era înaintea ochilor mei. Şi am auzit un glas care şoptea încetişor:

17 ,,Fi-va omul fără vină înaintea lui Dumnezeu? Fi-va el curat înaintea Celui ce l -a făcut?

18 Dacă n'are încredere Dumnezeu nici în slujitorii Săi, dacă găseşte El greşeli chiar la îngerii Săi,

19 cu cît mai mult la cei ce locuiesc în case de lut, cari îşi trag obîrşia din ţărînă, şi pot fi zdrobiţi ca un vierme!

20 De dimineaţă pînă seara sînt zdrobiţi, pier pentru totdeauna, şi nimeni nu ţine seama de ei.

21 Li se taie firul vieţii: mor, şi tot n'au căpătat înţelepciunea!