1 Toen antwoordde Zofar, de Naamathiet, en zeide:

2 Daarom doen mijn gedachten mij antwoorden, en over zulks is mijn verhaasten in mij.

3 Ik heb aangehoord een bestraffing, die mij schande aandoet; maar de geest zal uit mijn verstand voor mij antwoorden.

4 Weet gij dit? Van altoos af, van dat God den mens op de wereld gezet heeft,

5 Dat het gejuich de goddelozen van nabij geweest is, en de vreugde des huichelaars voor een ogenblik?

6 Wanneer zijn hoogheid tot den hemel toe opklomme, en zijn hoofd tot aan de wolken raakte;

7 Zal hij, gelijk zijn drek, in eeuwigheid vergaan; die hem gezien hadden, zullen zeggen: Waar is hij?

8 Hij zal wegvlieden als een droom, dat men hem niet vinden zal, en hij zal verjaagd worden als een gezicht des nachts.

9 Het oog, dat hem zag, zal het niet meer doen; en zijn plaats zal hem niet meer aanschouwen.

10 Zijn kinderen zullen zoeken den armen te behagen; en zijn handen zullen zijn vermogen moeten weder uitkeren.

11 Zijn beenderen zullen vol van zijn verborgene zonden zijn; van welke elkeen met hem op het stof nederliggen zal.

12 Indien het kwaad in zijn mond zoet is, hij dat verbergt, onder zijn tong,

13 Hij dat spaart, en hetzelve niet verlaat, maar dat in het midden van zijn gehemelte inhoudt;

14 Zijn spijze zal in zijn ingewand veranderd worden; gal der adderen zal zij in het binnenste van hem zijn.

15 Hij heeft goed ingeslokt, maar zal het uitspuwen; God zal het uit zijn buik uitdrijven.

16 Het vergif der adderen zal hij zuigen; de tong der slang zal hem doden.

17 De stromen, rivieren, beken van honig en boter zal hij niet zien.

18 Den arbeid zal hij wedergeven en niet inslokken; naar het vermogen zijner verandering, zo zal hij van vreugde niet opspringen.

19 Omdat hij onderdrukt heeft, de armen verlaten heeft, een huis geroofd heeft, dat hij niet opgebouwd had;

20 Omdat hij geen rust in zijn buik gekend heeft, zo zal hij van zijn gewenst goed niet uitbehouden.

21 Er zal niets overig zijn, dat hij ete; daarom zal hij niet wachten naar zijn goed.

22 Als zijn genoegzaamheid zal vol zijn, zal hem bang zijn; alle hand des ellendigen zal over hem komen.

23 Er zij wat om zijn buik te vullen; God zal over hem de hitte Zijns toorns zenden, en over hem regenen op zijn spijze.

24 Hij zij gevloden van de ijzeren wapenen, de stalen boog zal hem doorschieten.

25 Men zal het zwaard uittrekken, het zal uit het lijf uitgaan, en glinsterende uit zijn gal voortkomen; verschrikkingen zullen over hem zijn.

26 Alle duisternis zal verborgen zijn in zijn schuilplaatsen; een vuur, dat niet opgeblazen is, zal hem verteren; den overigen in zijn tent zal het kwalijk gaan.

27 De hemel zal zijn ongerechtigheid openbaren, en de aarde zal zich tegen hem opmaken.

28 De inkomste van zijn huis zal weggevoerd worden; het zal al henenvloeien in den dag Zijns toorns.

29 Dit is het deel des goddelozen mensen van God, en de erve zijner redenen van God.

1 И отвечал Софар Наамитянин и сказал:

2 размышления мои побуждают меня отвечать, и я поспешаю выразить их.

3 Упрек, позорный для меня, выслушал я, и дух разумения моего ответит за меня.

4 Разве не знаешь ты, что от века, – с того времени, как поставлен человек на земле, –

5 веселье беззаконных кратковременно, и радость лицемера мгновенна?

6 Хотя бы возросло до небес величие его, и голова его касалась облаков, –

7 как помет его, на веки пропадает он; видевшие его скажут: где он?

8 Как сон, улетит, и не найдут его; и, как ночное видение, исчезнет.

9 Глаз, видевший его, больше не увидит его, и уже не усмотрит его место его.

10 Сыновья его будут заискивать у нищих, и руки его возвратят похищенное им.

11 Кости его наполнены грехами юности его, и с ним лягут они в прах.

12 Если сладко во рту его зло, и он таит его под языком своим,

13 бережет и не бросает его, а держит его в устах своих,

14 то эта пища его в утробе его превратится в желчь аспидов внутри его.

15 Имение, которое он глотал, изблюет: Бог исторгнет его из чрева его.

16 Змеиный яд он сосет; умертвит его язык ехидны.

17 Не видать ему ручьев, рек, текущих медом и молоком!

18 Нажитое трудом возвратит, не проглотит; по мере имения его будет и расплата его, а он не порадуется.

19 Ибо он угнетал, отсылал бедных; захватывал домы, которых не строил;

20 не знал сытости во чреве своем и в жадности своей не щадил ничего.

21 Ничего не спаслось от обжорства его, зато не устоит счастье его.

22 В полноте изобилия будет тесно ему; всякая рука обиженного поднимется на него.

23 Когда будет чем наполнить утробу его, Он пошлет на него ярость гнева Своего и одождит на него болезни в плоти его.

24 Убежит ли он от оружия железного, – пронзит его лук медный;

25 станет вынимать [стрелу], – и она выйдет из тела, выйдет, сверкая сквозь желчь его; ужасы смерти найдут на него!

26 Все мрачное сокрыто внутри его; будет пожирать его огонь, никем не раздуваемый; зло постигнет и оставшееся в шатре его.

27 Небо откроет беззаконие его, и земля восстанет против него.

28 Исчезнет стяжание дома его; все расплывется в день гнева Его.

29 Вот удел человеку беззаконному от Бога и наследие, определенное ему Вседержителем!