1 Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

2 Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

3 Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

4 Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

5 Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

6 Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

7 Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

8 Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

9 Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

10 Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

11 Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

12 Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

13 Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

14 Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

15 Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

16 In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

17 Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

18 Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

19 De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben.

20 De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

21 De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

22 Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

23 Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

24 Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

25 Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?

1 Почему не сокрыты от Вседержителя времена, и знающие Его не видят дней Его?

2 Межи передвигают, угоняют стада и пасут [у себя].

3 У сирот уводят осла, у вдовы берут в залог вола;

4 бедных сталкивают с дороги, все уничиженные земли принуждены скрываться.

5 Вот они, [как] дикие ослы в пустыне, выходят на дело свое, вставая рано на добычу; степь [дает] хлеб для них и для детей их;

6 жнут они на поле не своем и собирают виноград у нечестивца;

7 нагие ночуют без покрова и без одеяния на стуже;

8 мокнут от горных дождей и, не имея убежища, жмутся к скале;

9 отторгают от сосцов сироту и с нищего берут залог;

10 заставляют ходить нагими, без одеяния, и голодных кормят колосьями;

11 между стенами выжимают масло оливковое, топчут в точилах и жаждут.

12 В городе люди стонут, и душа убиваемых вопит, и Бог не воспрещает того.

13 Есть из них враги света, не знают путей его и не ходят по стезям его.

14 С рассветом встает убийца, умерщвляет бедного и нищего, а ночью бывает вором.

15 И око прелюбодея ждет сумерков, говоря: ничей глаз не увидит меня, – и закрывает лице.

16 В темноте подкапываются под домы, которые днем они заметили для себя; не знают света.

17 Ибо для них утро – смертная тень, так как они знакомы с ужасами смертной тени.

18 Легок такой на поверхности воды, проклята часть его на земле, и не смотрит он на дорогу садов виноградных.

19 Засуха и жара поглощают снежную воду: так преисподняя – грешников.

20 Пусть забудет его утроба [матери]; пусть лакомится им червь; пусть не остается о нем память; как дерево, пусть сломится беззаконник,

21 который угнетает бездетную, не рождавшую, и вдове не делает добра.

22 Он и сильных увлекает своею силою; он встает и никто не уверен за жизнь свою.

23 А Он дает ему [все] для безопасности, и он [на то] опирается, и очи Его видят пути их.

24 Поднялись высоко, – и вот, нет их; падают и умирают, как и все, и, как верхушки колосьев, срезываются.

25 Если это не так, – кто обличит меня во лжи и в ничто обратит речь мою?