1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

1 Job again took up his parable, and said,

2 "Oh that I were as in the months of old,

as in the days when God watched over me;

3 when his lamp shone on my head,

and by his light I walked through darkness,

4 as I was in my prime,

when the friendship of God was in my tent,

5 when the Almighty was yet with me,

and my children were around me,

6 when my steps were washed with butter,

and the rock poured out streams of oil for me,

7 when I went out to the city gate,

when I prepared my seat in the street.

8 The young men saw me and hid themselves.

The aged rose up and stood.

9 The princes refrained from talking,

and laid their hand on their mouth.

10 The voice of the nobles was hushed,

and their tongue stuck to the roof of their mouth.

11 For when the ear heard me, then it blessed me,

and when the eye saw me, it commended me,

12 because I delivered the poor who cried,

and the fatherless also, who had no one to help him,

13 the blessing of him who was ready to perish came on me,

and I caused the widow’s heart to sing for joy.

14 I put on righteousness, and it clothed me.

My justice was as a robe and a diadem.

15 I was eyes to the blind,

and feet to the lame.

16 I was a father to the needy.

I researched the cause of him whom I didn’t know.

17 I broke the jaws of the unrighteous

and plucked the prey out of his teeth.

18 Then I said, ‘I will die in my own house,

I will count my days as the sand.

19 My root is spread out to the waters.

The dew lies all night on my branch.

20 My glory is fresh in me.

My bow is renewed in my hand.’

21 "Men listened to me, waited,

and kept silence for my counsel.

22 After my words they didn’t speak again.

My speech fell on them.

23 They waited for me as for the rain.

Their mouths drank as with the spring rain.

24 I smiled on them when they had no confidence.

They didn’t reject the light of my face.

25 I chose out their way, and sat as chief.

I lived as a king in the army,

as one who comforts the mourners.