1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Kaj mi pensis:En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

1 И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:

2 о, если бы я был, как в прежние месяцы, как в те дни, когда Бог хранил меня,

3 когда светильник Его светил над головою моею, и я при свете Его ходил среди тьмы;

4 как был я во дни молодости моей, когда милость Божия [была] над шатром моим,

5 когда еще Вседержитель [был] со мною, и дети мои вокруг меня,

6 когда пути мои обливались молоком, и скала источала для меня ручьи елея!

7 когда я выходил к воротам города и на площади ставил седалище свое, –

8 юноши, увидев меня, прятались, а старцы вставали и стояли;

9 князья удерживались от речи и персты полагали на уста свои;

10 голос знатных умолкал, и язык их прилипал к гортани их.

11 Ухо, слышавшее меня, ублажало меня; око видевшее восхваляло меня,

12 потому что я спасал страдальца вопиющего и сироту беспомощного.

13 Благословение погибавшего приходило на меня, и сердцу вдовы доставлял я радость.

14 Я облекался в правду, и суд мой одевал меня, как мантия и увясло.

15 Я был глазами слепому и ногами хромому;

16 отцом был я для нищих и тяжбу, которой я не знал, разбирал внимательно.

17 Сокрушал я беззаконному челюсти и из зубов его исторгал похищенное.

18 И говорил я: в гнезде моем скончаюсь, и дни [мои] будут многи, как песок;

19 корень мой открыт для воды, и роса ночует на ветвях моих;

20 слава моя не стареет, лук мой крепок в руке моей.

21 Внимали мне и ожидали, и безмолвствовали при совете моем.

22 После слов моих уже не рассуждали; речь моя капала на них.

23 Ждали меня, как дождя, и, [как] дождю позднему, открывали уста свои.

24 Бывало, улыбнусь им – они не верят; и света лица моего они не помрачали.

25 Я назначал пути им и сидел во главе и жил как царь в кругу воинов, как утешитель плачущих.