1 Kaj li parolis al ili parabolon pri tio, ke oni devas ĉiam preĝi kaj ne laciĝi,

2 dirante:En unu urbo estis juĝisto, kiu ne timis Dion, nek respektis homon;

3 kaj estis vidvino en tiu urbo, kaj ŝi venadis al li, dirante:Faru por mi justecon kontraŭ mia kontraŭulo.

4 Kaj li ne volis dum kelka tempo, sed poste li diris en si:Kvankam mi ne timas Dion, nek respektas homon,

5 tamen, ĉar ĉi tiu vidvino min ĝenas, mi faros por ŝi justecon, por ke ŝi ne malfortigu min per sia ĉiama venado.

6 Kaj la Sinjoro diris:Aŭskultu, kion diras la maljusta juĝisto.

7 Kaj ĉu Dio ne faros justecon por Siaj elektitoj, kiuj tage kaj nokte krias al Li, kvankam Li longe pri ili paciencas?

8 Mi diras al vi:Rapide Li faros por ili justecon. Tamen kiam venos la Filo de homo, ĉu li trovos fidon sur la tero?

1 And he spake also a simile to them, that it behoveth [us] always to pray, and not to faint,

2 saying, A certain judge was in a certain city -- God he is not fearing, and man he is not regarding --

3 and a widow was in that city, and she was coming unto him, saying, Do me justice on my opponent,

4 and he would not for a time, but after these things he said in himself, Even if God I do not fear, and man do not regard,

5 yet because this widow doth give me trouble, I will do her justice, lest, perpetually coming, she may plague me.

6 And the Lord said, Hear ye what the unrighteous judge saith:

7 and shall not God execute the justice to His choice ones, who are crying unto Him day and night -- bearing long in regard to them?

8 I say to you, that He will execute the justice to them quickly; but the Son of Man having come, shall he find the faith upon the earth?