1 É por isso que, tendo decidido não continuar assim sem notícias vossas, preferi ficar sozinho em Atenas.

2 E enviei o irmão Timóteo, nosso cooperador na obra do evangelho, ao serviço de Deus, a fim de que vos encoraje, vos dê conselhos que fortaleçam a vossa fé,

3 e para que ninguém se deixe perturbar por essas aflições por que têm passado. Vocês bem sabem que isso faz parte dos planos de Deus para nós, os cristãos.

4 E até, quando ainda estávamos no vosso meio, vos dizíamos de que haveriam de passar por sofrimentos. E foi o que aconteceu, como sabem.

5 Por isso, não querendo esperar mais sem saber de vocês, mandei Timóteo para que eu recebesse notícias sobre a vossa fé. Eu tinha receio de que o tentador vos tivesse feito cair durante essas provas, e que todo o nosso trabalho tivesse sido inútil.

6 Mas agora Timóteo já regressou, contando-nos muita coisa boa quanto à vossa fé e ao vosso amor cristão, e afirmando-nos também que vocês nunca nos esqueceram, e que tinham muito desejo de nos tornar a ver, tal como nós a vocês

7 Por isso ficámos mais descansados a vosso respeito; essas notícias compensaram as tribulações e as pressões no meio das quais temos vivido.

8 Dá-nos novas forças saber que vocês continuam firmes no Senhor.

9 Eu acho até que nunca poderemos estar suficientemente gratos a Deus por toda a alegria espiritual que vocês nos têm dado

10 E assim a todo o momento oramos a Deus pedindo-lhe que nos proporcione uma ocasião de vos ir ver e de vos ajudar a aperfeiçoar a vossa fé

11 Que seja então o próprio Deus, nosso Pai, e nosso Senhor Jesus Cristo que conduza as circunstâncias no sentido dessa visita.

12 E que o Senhor vos faça crescer num amor cristão cada vez mais abundante de uns para com os outros, tal como é o nosso amor para convosco;

13 para vos tornar mais ousados, e sem falha na vossa santidade, diante do nosso Deus e Pai, quando nosso Senhor Jesus Cristo vier, na companhia de todos quantos lhe pertencem.

1 Sentähden me, kun emme enää voineet kestää kauemmin, päätimme jäädä yksinämme Ateenaan,

2 ja lähetimme Timoteuksen, veljemme ja Jumalan palvelijan Kristuksen evankeliumissa, vahvistamaan teitä ja rohkaisemaan teitä uskossanne,

3 ettei kukaan horjuisi näissä ahdingoissa. Sillä itse te tiedätte, että meidät on semmoisiin pantu.

4 Sanoimmehan, kun olimme teidän tykönänne, teille jo edeltäpäin, että meidän oli ahdinkoon joutuminen, niinkuin on käynytkin ja te tiedätte käyneen.

5 Sentähden minä, kun en enää jaksanut kestää kauemmin, lähetinkin tiedustelemaan teidän uskoanne, ettei vain kiusaaja liene teitä kiusannut ja meidän vaivannäkömme mennyt hukkaan.

6 Mutta nyt, kun Timoteus tuli teidän tyköänne meidän tykömme ja toi meille ilosanoman teidän uskostanne ja rakkaudestanne ja siitä, että te aina pidätte meitä rakkaassa muistossa ikävöiden meitä nähdäksenne niinkuin mekin teitä:

7 sentähden olemme teidän uskostanne, veljet, saaneet lohdutusta teihin nähden kaikessa hädässämme ja ahdistuksessamme;

8 sillä nyt me elämme, jos te seisotte lujina Herrassa.

9 Kuinka voimmekaan kyllin kiittää Jumalaa teidän tähtenne kaikesta siitä ilosta, mikä meillä teistä on Jumalamme edessä!

10 Öin ja päivin me mitä hartaimmin rukoilemme saadaksemme nähdä teidän kasvonne ja täyttää sen, mitä teidän uskostanne puuttuu.

11 Mutta hän itse, meidän Jumalamme ja Isämme, ja meidän Herramme Jeesus ohjatkoon meidän tiemme teidän tykönne.

12 Ja teille Herra antakoon yhä enemmän ja runsaammin rakkautta toisianne kohtaan ja kaikkia kohtaan, niinkuin meilläkin on teitä kohtaan,

13 vahvistaaksensa teidän sydämenne nuhteettomiksi pyhyydessä meidän Jumalamme ja Isämme edessä, meidän Herramme Jeesuksen tulemuksessa, kun hän tulee kaikkien pyhiensä kanssa.