1 Homem mortal, continuou a dizer-me, come o que estou a dar-te; ingere este rolo! Depois vai e comunica a sua mensagem ao povo de Israel.
2 Peguei então no rolo. Vá, come-o. E quando o comi, soube-me a mel.
4 Homem mortal, envio-te ao povo de Israel com as minhas palavras. Não é a uma terra estrangeira e distante que te mando, a um povo cuja língua não entendas, não; não vais ter com populações de fala difícil de decifrar - esses certamente escutar-te-iam! É com o povo de Israel que vais ter. E não hão-de querer ouvir-te, tal como também recusaram dar-me ouvidos! Porque são todos um povo endurecido e obstinado.
8 Mas repara, a ti dou-te autoridade, e também te faço firme, tão resistente como eles. Fiz a tua fronte tão rija como uma rocha. Por isso não os temas, não tenhas medo dos seus ares soturnos, dos seus olhares sombrios, pois que são pessoas indomáveis.
10 E acrescentou: Homem mortal, mete todas as minhas palavras no teu coração primeiramente; ouve-as atentamente, tu próprio. E depois vai então ter com o teu povo no exílio; e, quer eles escutem quer não, diz-lhes: É isto que diz o Senhor Deus!
12 Seguidamente, o Espírito levantou-me e ouvi atrás de mim uma voz muito forte, com um grande eco, que dizia: Bendita seja a glória do Senhor, lá onde ela permanece!
13 Ouvi também o barulho das asas das criaturas, que tocavam umas nas outras, e também das rodas que as seguiam.
14 O Espírito tomou-me e levou-me a Tel-Avive, outra colónia de exilados judeus, junto do rio Quebar. Eu estava muito triste e o meu espírito ardia; mas a mão do Senhor era forte sobre mim. Sentei-me pois entre eles, sob a forte emoção que me tomara, durante sete dias.
16 No fim desse tempo o Senhor disse-me:
17 Homem mortal, designei-te como vigia de Israel; sempre que eu pretenda mandar um aviso ao meu povo, transmite-lho logo.ÿ
18 Se recusares avisar o ímpio quando eu pretender que lhe digas assim, 'Estás condenado a morrer, por isso arrepende-te e salva a tua vida
19 Mas se os avisares e eles continuarem a pecar, recusando arrepender-se, morrerão no seu pecado, mas tu não terás culpa alguma nisso, pois fizeste tudo o que podias
20 E se uma pessoa que era boa se tornar ímpia, e se tu recusares avisá-la das consequências disso, o Senhor destruirá esse indivíduo, sem que o seu comportamento anterior lhe sirva de alguma coisa; morrerá no seu pecado. Mas tornar-te-ei responsável pela sua morte e castigar-te-ei
21 No entanto, se o avisares e ele se arrepender, viverá; e quanto a ti, terás também salvo a tua própria vida.
22 A mão de Deus estava sobre mim. E ele me disse: Vai para o vale e falarei lá contigo. Logo me levantei, fui e vi ali a glória do Senhor, tal como na minha primeira visão! Inclinei-me até à terra perante ele.
24 O Espírito entrou em mim, fez-me pôr de pé e disse-me: Vai, fechar-te na tua própria casa; serás ligado com cordas de forma que não poderás sair de lá; farei com que a língua se te cole ao céu-da-boca. Durante esse tempo não serás para eles o homem que os repreende, embora sejam uma gente rebelde. Portanto, quando te der uma mensagem, desprender-te-ei a língua e farei com que fales, e dir-lhes-ás: Assim diz o Senhor Deus - quem quiser ouvir, que ouça; quem quiser recusar, que recuse. Porque eles são um povo obstinado.
2 Niin minä avasin suuni, ja hän antoi tämän kirjakäärön minun syödäkseni.
5 Sillä ei sinua lähetetä outokielisen ja kankeapuheisen kansan tykö, vaan Israelin heimon tykö;
6 ei monien kansojen tykö, outokielisten ja kankeapuheisten, joiden puhetta et ymmärrä. Jos niiden tykö lähettäisin sinut, he sinua kuulisivat.
7 Mutta Israelin heimo ei tahdo sinua kuulla, koska he eivät tahdo minua kuulla. Sillä koko Israelin heimolla on kova otsa ja paatunut sydän.
8 Katso, minä teen sinun kasvosi yhtä koviksi kuin heidän kasvonsa ja sinun otsasi yhtä kovaksi kuin heidän otsansa.
13 ja olentojen siipien kohinan, kun ne löivät toisiinsa, samalla pyöräin jyrinän ja suuren, jylisevän äänen.
14 Ja henki nosti minut ja otti minut, ja minä kuljin murheellisena henkeni kiivaudessa, ja Herran käsi oli väkevänä minun päälläni.
15 Ja minä tulin Tell-Aabibiin pakkosiirtolaisten tykö, jotka asuivat Kebar-joen varrella; ja siellä, missä he asuivat, minä istuin jäykistyneenä heidän keskuudessaan seitsemän päivää.
16 Mutta seitsemän päivän kuluttua tuli minulle tämä Herran sana:
18 Jos minä sanon jumalattomalle: sinun on kuolemalla kuoltava, mutta sinä et häntä varoita etkä puhu varoittaaksesi jumalatonta hänen jumalattomasta tiestänsä, että pelastaisit hänen henkensä, niin jumalaton kuolee synnissänsä, mutta hänen verensä minä vaadin sinun kädestäsi.
19 Mutta jos sinä varoitat jumalatonta ja hän ei käänny jumalattomuudestansa eikä jumalattomalta tieltänsä, niin hän kuolee synnissänsä, mutta sinä olet sielusi pelastanut.
20 Ja jos vanhurskas kääntyy pois vanhurskaudestansa ja tekee vääryyttä ja minä panen kompastuksen hänen eteensä, niin hän kuolee-kun et sinä häntä varoittanut, niin hän synnissänsä kuolee, ja vanhurskautta, jota hän oli harjoittanut, ei muisteta-mutta hänen verensä minä vaadin sinun kädestäsi.
23 Niin minä nousin ja menin laaksoon, ja katso, siellä seisoi Herran kirkkaus, samankaltainen kuin kirkkaus, jonka minä olin nähnyt Kebar-joen varrella. Ja minä lankesin kasvoilleni.
25 Ja sinä, ihmislapsi! Katso, sinut pannaan köysiin ja sidotaan niillä, niin ettet voi mennä ulos heidän keskuuteensa.
26 Ja minä tartutan sinun kielesi suusi lakeen, niin että mykistyt etkä voi olla heille nuhtelijana, sillä he ovat uppiniskainen suku.