1 Recebi esta mensagem da parte do Senhor:s

2 Homem mortal, profetiza contra os pastores, os líderes de Israel, e diz-lhes: Esta é a palavra que o Senhor Deus vos dirige: Ai dos pastores que se nutrem bem eles próprios e não os seus rebanhos. Não são os pastores que devem alimentar as ovelhas? Mas vocês comem da melhor comida, vestem-se com a roupa melhor que há, e deixam morrer à fome o rebanho. Não se preocupam com a que estava enfraquecida, não tratam daquela que está doente, não cuidam da ferida nem vão à procura da que se tinha extraviado e perdido. Pelo contrário, até as tratam com rigor e dureza. E a consequência foi que as ovelhas se espalharam, abandonadas; tornaram-se presa de qualquer animal selvagem que se aproximasse. O meu rebanho andou por aí vagueando pelos montes e colinas, por toda a face da terra, sem ninguém que fosse à procura das ovelhas, que se interessasse por elas.

7 Por isso, ó pastores, ouçam a voz do Senhor:n

8 É certo que eu sou Deus que vive, diz o Senhor; no entanto vocês abandonaram o meu rebanho, permitindo que fosse atacado e destruído. Não foram realmente pastores, de forma nenhuma, pois não cuidaram dele, nem um bocadinho. Trataram-se a si mesmos e deixaram morrer as ovelhas. Eis a razão por que estou contra os pastores, e os torno responsáveis por tudo o que acontece ao meu rebanho. Hei-de tirar-lhes o direito de se ocuparem dele - e também o direito de se alimentarem a si mesmos. Livrá-lo-ei de se tornar no alimento dos pastores.

11 Porque assim diz o Senhor Deus: Irei à procura, e hei-de encontrar o meu rebanho. Eu serei como um verdadeiro pastor, no encalço das minhas ovelhas. Encontrá-las-ei e as salvarei de todos os lugares para onde foram espalhadas, naquele dia escuro e nebuloso. Tornarei a trazê-las de entre os povos e as nações em que se encontravam, e regressarão a casa, à sua terra de Israel. Alimentá-las-ei sobre as montanhas e junto às torrentes de água, em que a terra é fertil e boa. Sim, dar-lhes-ei esplêndidas pastagens sobre outeiros de Israel. E ali repousarão em paz, pastando nas luxuriantas pastagens das montanhas. Eu próprio serei o pastor das minhas ovelhas; por isso descansarão tranquilamente, diz o Senhor Deus. Irei à procura das que se perderam, das que se desviaram, e regressarei com elas em segurança. Porei talas e ligaduras nas que tiverem partido algum osso e tratarei da doente. Destruirei esses poderosos e gordos pastores. Alimentá-los-ei, sim, mas com a aplicação de justiça!

17 E quanto a ti, ó meu rebanho - meu povo - o Senhor Deus diz-te: Farei distinção entre ovelhas e cabritos, entre carneiros e bodes! Será que é assim coisa de tão pouca importância que vocês, os pastores, não apenas tenham reservados para si mesmos as melhores pastagens como ainda tenham pisado e estragado o que ficou de resto? Que tenham desviado para si mesmos o melhor da água, como ainda tenham sujado com a lama dos vossos pés o que sobrou? Tudo o que vocês deixaram ficar para o meu rebanho foi o que calcaram aos pés; as ovelhas são obrigadas a beber a água lamacenta que vocês remexeram com os pés.

20 Por isso diz assim o Senhor Deus: Com toda a certeza que estabelecerei uma diferença, nos meus juízos, entre esses nutridos pastores e as suas pobres ovelhas esqueléticas. Porque eles espantam, empurram, desancam o meu rebanho, já de si doente e esfomeado, fazendo com que as ovelhas fujam para longe e se espalhem. Portanto, serei eu próprio quem há-de salvar o rebanho; e nunca mais serão batidas e destruídas. Atentarei para a que está enfraquecida, para a que está magra, informar-me-ei porquê! Estabelecerei enfim um pastor sobre todo o meu povo, que será o meu servo, David. Apascentá-las-á e será para elas como um verdadeiro pastor.

24 Quanto a mim, o Senhor, serei o seu Deus; o meu servo David será um príncipe, no meio do meu povo. Sou eu, o Senhor, que diz isto. Farei uma aliança de paz com eles; afugentarei para longe os animais ferozes que andam nessa terra, para que o meu povo possa com toda a segurança fixar-se, ainda que seja nos lugares mais selvagens, e repousar descansadamente nas florestas. O meu povo e as suas casas se transformarão numa bênção em redor do meu outeiro. E haverá chuva de bênçãos, que hão-de cair sempre no tempo próprio. As árvores do campo darão belos frutos e toda a gente viverá em segurança. Quando enfim eu tiver quebrado as correntes que os escravizavam e os tiver libertado das mãos dos que viviam à custa deles, então verão claramente que eu sou o Senhor. Não haverá mais nações estrangeiras para os dominarem, nem animais selvagens que os ataquem. Viverão em paz e ninguém mais os aterrorizará.

29 Dar-lhes-ei uma terra notavelmente fértil, de tal forma que o meu povo não mais passará fome nem passará pela vergonha de ser conquistado por povos estranhos. Dessa forma, se darão conta de que eu, o Senhor seu Deus, estou a favor deles, e que eles, o povo de Israel, são o meu povo, diz o Senhor Deus. Vocês são o meu rebanho, as ovelhas do meu pasto. Vocês são a minha gente, gente que me pertence, e eu sou o vosso Deus, diz o Senhor.

1 Minulle tuli tämä Herran sana:

3 Te olette syöneet rasvat, pukeneet päällenne villat, teurastaneet lihavat; mutta ette ole kainneet laumaa,

4 ette ole vahvistaneet heikkoja, ette ole parantaneet sairaita, sitoneet haavoittuneita, tuoneet takaisin eksyneitä, etsineet kadonneita, vaan te olette vallinneet niitä tylysti ja väkivaltaisesti.

5 Ja niin ne ovat hajaantuneet paimenta vailla ja joutuneet kaikkien metsän petojen syötäviksi-hajaantuneet ne ovat.

6 Minun lampaani harhailevat kaikilla vuorilla ja kaikilla korkeilla kukkuloilla; pitkin koko maata ovat minun lampaani hajallaan, eikä kenkään niistä välitä eikä niitä etsi.

7 Sentähden, paimenet, kuulkaa Herran sana:

8 Niin totta kuin minä elän, sanoo Herra, Herra, totisesti, koska minun lampaani ovat ryöstettävinä ja koska minun lampaani ovat kaikkien metsän petojen syötävinä, kun paimenta ei ole ja kun minun paimeneni eivät välitä minun lampaistani, vaan minun paimeneni kaitsevat itseänsä, eivätkä kaitse minun lampaitani,

9 sentähden, paimenet, kuulkaa Herran sana:

10 Näin sanoo Herra, Herra: Katso, minä käyn paimenten kimppuun, vaadin lampaani heidän kädestänsä ja teen lopun heidän lammasten-kaitsennastaan, eivätkä paimenet saa enää kaita itseänsä. Minä pelastan lampaani heidän kidastansa, eivätkä ne sitten enää ole heidän syötävinänsä.

11 Sillä näin sanoo Herra, Herra: Katso, minä itse etsin lampaani ja pidän niistä huolen.

12 Niinkuin paimen pitää huolen laumastaan, kun hän on lampaittensa keskellä ja ne ovat hajallaan, niin minä pidän huolen lampaistani, ja minä pelastan ne joka paikasta, minne ne ovat hajaantuneet pilvisenä ja pimeänä päivänä.

13 Minä vien ne pois kansojen seasta ja kokoan ne muista maista, tuon ne omaan maahansa ja kaitsen niitä Israelin vuorilla, puronotkoissa ja kaikissa maan asuttavissa paikoissa.

14 Hyvillä ruokamailla minä niitä kaitsen, ja Israelin korkeilla vuorilla on niillä oleva laitumensa. Siellä ne saavat levätä hyvällä laitumella, ja lihava ruokamaa niillä on oleva Israelin vuorilla.

15 Minä itse kaitsen lampaani ja vien itse ne lepäämään, sanoo Herra, Herra.

16 Kadonneet minä tahdon etsiä, eksyneet tuoda takaisin, haavoittuneet sitoa, heikkoja vahvistaa; mutta lihavat ja väkevät minä hävitän. Minä kaitsen niitä niin, kuin oikein on.

17 Mutta te, minun lampaani! Näin sanoo Herra, Herra: Katso, minä tahdon tuomita lampaan ja lampaan, oinasten ja vuohipukkien välillä.

18 Eikö teille riitä, että olette hyvällä laitumella, kun vielä tallaatte jaloillanne loput laitumestanne, ja että saatte juoda kirkasta vettä, kun vielä hämmennätte jaloillanne loput?

19 Ja onko minun lampaitteni oltava laitumella siinä, mitä jalkanne ovat tallanneet, ja juotava sitä, mitä jalkanne ovat hämmentäneet?

20 Sentähden sanoo Herra, Herra niille näin: Katso, minä, minä tuomitsen lihavan lampaan ja laihan lampaan välillä.

21 Koska te olette kylki-ja niskavoimalla sysineet ja sarvillanne puskeneet kaikkia heikkoja, kunnes olette saaneet ne ajetuiksi ulos ja hajallensa,

22 niin minä tahdon vapauttaa lampaani, etteivät ne enää jää ryöstettäviksi; ja minä tahdon tuomita lampaan ja lampaan välillä.

23 Ja minä herätän heille yhden paimenen heitä kaitsemaan, palvelijani Daavidin; hän on kaitseva heitä ja oleva heidän paimenensa.

24 Ja minä, Herra, olen heidän Jumalansa, ja minun palvelijani Daavid on ruhtinas heidän keskellänsä. Minä, Herra, olen puhunut.

25 Ja minä teen heidän kanssansa rauhan liiton; minä lopetan maasta pahat eläimet, niin että he asuvat turvallisesti erämaassa ja nukkuvat metsiköissä;

26 ja minä teen siunatuiksi heidät ja kaiken, mitä minun kukkulani ympärillä on, ja vuodatan sateen ajallansa-ne ovat siunauksen sateita.

27 Ja kedon puut kantavat hedelmänsä, ja maa antaa satonsa, ja he saavat olla turvassa maassansa. Ja he tulevat tietämään, että minä olen Herra, kun minä särjen heidän ikeensä puut ja pelastan heidät heidän orjuuttajainsa käsistä.

28 Eivätkä he enää ole pakanain ryöstettävinä, eivätkä metsän pedot heitä syö, vaan he asuvat turvassa, kenenkään peloittelematta.

29 Ja minä annan nousta heille istutuksen, joka on oleva kunniaksi, niin ettei heidän tarvitse siinä maassa menehtyä nälkään eikä enää kärsiä pakanain pilkkaa.

30 Ja he tulevat tietämään, että minä, Herra, heidän Jumalansa, olen heidän kanssansa ja että he, Israelin heimo, ovat minun kansani, sanoo Herra, Herra.