1 Job jatkoi lausuen julki mietelmiään ja sanoi:
3 niin kauan kuin minussa vielä henkeä on ja Jumalan henkäystä sieramissani,
4 eivät minun huuleni puhu petosta, eikä kieleni vilppiä lausu.
5 Pois se! En myönnä teidän oikeassa olevan. Siihen asti kunnes henkeni heitän, en luovu hurskaudestani.
6 Minä pidän kiinni vanhurskaudestani, en hellitä; yhdestäkään elämäni päivästä omatuntoni ei minua soimaa.
7 Käyköön viholliseni niinkuin jumalattoman ja vastustajani niinkuin väärän.
8 Mitä toivoa on riettaalla, kun Jumala katkaisee hänen elämänsä, kun hän tempaa pois hänen sielunsa?
9 Kuuleeko Jumala hänen huutonsa, kun ahdistus häntä kohtaa?
10 Tahi saattaako hän iloita Kaikkivaltiaasta, huutaa Jumalaa joka aika?
11 Minä opetan teille, mitä tekee Jumalan käsi; en salaa, mitä Kaikkivaltiaalla on mielessä.
12 Katso, itse olette kaikki sen nähneet; miksi te turhia kuvittelette?
13 Tämä on jumalattoman ihmisen osa, Jumalan varaama, tämä on perintöosa, jonka väkivaltaiset Kaikkivaltiaalta saavat.
14 Jos hänellä on paljonkin lapsia, ovat ne miekan omia; eikä hänen jälkeläisillään ole leipää ravinnoksi.
15 Jotka häneltä jäävät, ne saattaa rutto hautaan, eivätkä hänen leskensä pidä itkiäisiä.
16 Jos hän kokoaa hopeata kuin multaa ja kasaa vaatteita kuin savea,
17 kasatkoon: vanhurskas pukee ne päällensä, ja viaton perii hopean.
18 Hän rakentaa talonsa niinkuin kointoukka, se on kuin suojus, jonka vartija kyhää.
19 Rikkaana hän menee levolle: 'Ei häviä mitään'; hän avaa silmänsä, ja kaikki on mennyttä.
20 Kauhut yllättävät hänet kuin tulvavedet, yöllä tempaa hänet mukaansa rajuilma.
21 Itätuuli vie hänet, niin että hän menee menojaan, ja puhaltaa hänet pois paikaltansa.
22 Jumala ampuu häneen nuolensa säälimättä; hänen täytyy paeta hänen kättänsä, minkä voi.
1 И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:
2 жив Бог, лишивший [меня] суда, и Вседержитель, огорчивший душу мою,
3 что, доколе еще дыхание мое во мне и дух Божий в ноздрях моих,
4 не скажут уста мои неправды, и язык мой не произнесет лжи!
5 Далек я от того, чтобы признать вас справедливыми; доколе не умру, не уступлю непорочности моей.
6 Крепко держал я правду мою и не опущу ее; не укорит меня сердце мое во все дни мои.
7 Враг мой будет, как нечестивец, и восстающий на меня, как беззаконник.
8 Ибо какая надежда лицемеру, когда возьмет, когда исторгнет Бог душу его?
9 Услышит ли Бог вопль его, когда придет на него беда?
10 Будет ли он утешаться Вседержителем и призывать Бога во всякое время?
11 Возвещу вам, что в руке Божией; что у Вседержителя, не скрою.
12 Вот, все вы и сами видели; и для чего вы столько пустословите?
13 Вот доля человеку беззаконному от Бога, и наследие, какое получают от Вседержителя притеснители.
14 Если умножаются сыновья его, то под меч; и потомки его не насытятся хлебом.
15 Оставшихся по нем смерть низведет во гроб, и вдовы их не будут плакать.
16 Если он наберет кучи серебра, как праха, и наготовит одежд, как брение,
17 то он наготовит, а одеваться будет праведник, и серебро получит себе на долю беспорочный.
18 Он строит, как моль, дом свой и, как сторож, делает себе шалаш;
19 ложится спать богачом и таким не встанет; открывает глаза свои, и он уже не тот.
20 Как воды, постигнут его ужасы; в ночи похитит его буря.
21 Поднимет его восточный ветер и понесет, и он быстро побежит от него.
22 Устремится на него и не пощадит, как бы он ни силился убежать от руки его.
23 Всплеснут о нем руками и посвищут над ним с места его!