1 As for man, the son of woman, his days are short and full of trouble.

2 He comes out like a flower, and is cut down: he goes in flight like a shade, and is never seen again.

3 Is it on such a one as this that your eyes are fixed, with the purpose of judging him?

4 If only a clean thing might come out of an unclean! But it is not possible.

5 If his days are ordered, and you have knowledge of the number of his months, having given him a fixed limit past which he may not go;

6 Let your eyes be turned away from him, and take your hand from him, so that he may have pleasure at the end of his day, like a servant working for payment.

7 For there is hope of a tree; if it is cut down, it will come to life again, and its branches will not come to an end.

8 Though its root may be old in the earth, and its cut-off end may be dead in the dust;

9 Still, at the smell of water, it will make buds, and put out branches like a young plant.

10 But man comes to his death and is gone: he gives up his spirit, and where is he?

11 The waters go from a pool, and a river becomes waste and dry;

12 So man goes down to his last resting-place and comes not again: till the heavens come to an end, they will not be awake or come out of their sleep.

13 If only you would keep me safe in the underworld, putting me in a secret place till your wrath is past, giving me a fixed time when I might come to your memory again!

14 If death takes a man, will he come to life again? All the days of my trouble I would be waiting, till the time came for me to be free.

15 At the sound of your voice I would give an answer, and you would have a desire for the work of your hands.

16 For now my steps are numbered by you, and my sin is not overlooked.

17 My wrongdoing is corded up in a bag, and my sin is shut up safe.

18 But truly a mountain falling comes to dust, and a rock is moved from its place;

19 The stones are crushed small by the force of the waters; the dust of the earth is washed away by their overflowing: and so you put an end to the hope of man.

20 You overcome him for ever, and he is gone; his face is changed in death, and you send him away.

21 His sons come to honour, and he has no knowledge of it; they are made low, but he is not conscious of it.

22 Only his flesh still has pain, and his soul is sad.

1 ‹‹İnsanı kadın doğurur, 2 Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Çiçek gibi açıp solar, 2 Gölge gibi gelip geçer.

3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, 2 Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? 2 Hiç kimse!

5 Madem insanın günleri belirlenmiş, 2 Aylarının sayısı saptanmış, 2 Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Gözünü ondan ayır da, 2 Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 ‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır, 2 Kesilse, yeniden sürgün verir, 2 Eksilmez filizleri.

8 Kökü yerde kocasa, 2 Kütüğü toprakta ölse bile,

9 Su kokusu alır almaz filizlenir, 2 Bir fidan gibi dal budak salar.

10 İnsan ise ölüp yok olur, 2 Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Suyu akıp giden göl 2 Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, 2 Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, 2 Uyandırılmaz.

13 ‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, 2 Öfken geçinceye dek saklasan, 2 Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

14 İnsan ölür de dirilir mi? 2 Başka biri nöbetimi devralıncaya dek 2 Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, 2 Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 O zaman adımlarımı sayar, 2 Günahımın hesabını tutmazdın.

17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, 2 Suçumu örterdin.

18 ‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü, 2 Kayanın yerinden taşındığı,

19 Suyun taşı aşındırdığı, 2 Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, 2 İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Onu hep yenersin, yok olup gider, 2 Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, 2 Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Ancak kendi canının acısını duyar, 2 Yalnız kendisi için yas tutar.››