1 Certo dia, o anjo do Senhor chegou a Boquim, vindo de Gilgal, e fez este anúncio ao povo de Israel: Tirei-vos do Egipto, trouxe-vos para esta terra que prometi aos vossos antepassados e garanti-vos que nunca quebraria a aliança que fiz convosco na condição de, da vossa parte, não fazerem qualquer espécie de tratado com o povo que vive aqui; disse-vos pois que deveriam destruir os altares desta gente. Porque não obedeceram?

3 Agora, visto que quebraram a aliança feita comigo, esta deixou de ter efeito, e já não vos prometo mais destruir as nações que vivem nesta terra; pelo contrário, elas vos serão como espinhos na carne; os seus deuses tornar-se-ão uma tentação constante para vocês.

4 O povo começou a lamentar-se e a chorar quando o anjo acabou de falar; por isso o nome daquele lugar ficou a chamar-se Boquim . Então ofereceram sacrifícios ao Senhor.

6 Quando Josué finalmente licenciou os exércitos de Israel, cada tribo foi para os seus novos territórios e tomaram posse das terras que lhes tinham sido doadas. Josué, o homem de Deus, morreu na idade de 110 anos; foi enterrado no limite da sua propriedade, em Timnate-Heres, nas colinas de Efraim, a norte do Monte Gaás. O povo permaneceu fiel ao Senhor durante o tempo da vida de Josué, e também enquanto viveram aqueles anciãos da sua geração, que tinham visto os poderosos milagres feitos pelo Senhor a favor de Israel.

10 Mas essa geração acabou por morrer toda; veio depois outra que ignorou o Senhor e tudo o que ele tinha feito por Israel. Fizeram mesmo muitas coisas que o Senhor tinha expressamente proibido, incluindo a adoração de ídolos pagãos. Abandonaram Jeová, o Deus dos seus antecessores, que os tinha arrancado do Egipto. Puseram-se a prestar adoração aos ídolos das nações vizinhas. Por isso a ira do Senhor se acendeu contra Israel, e entregou-os nas mãos dos seus inimigos, pois que se afastaram de Jeová e se puseram a adorar a Baal e os ídolos astarotes.

15 Assim, sempre que a nação de Israel saía a combater os seus inimigos, o Senhor dificultava-lhes a acção. Tinha-os avisado disso mesmo, tinha-lhes até prometido que o faria. Mas quando o povo se encontrava em grande aperto, o Senhor fez levantarem-se juízes para os livrar dos inimigos. Pois mesmo assim Israel não quis ouvir esses juízes, faltou às suas promessas com Jeová, pondo-se a adorar outros deuses. Bem depressa se desviaram da verdadeira fé dos seus pais, pois recusaram obedecer aos mandamentos de Deus. Cada juiz salvava o povo de Israel dos seus inimigos enquanto vivia, porque o Senhor se apiedava com o clamor do povo sob o peso da opressão; e assim os ajudava enquanto o juiz vivia. Mas quando este morria deixavam de viver com justiça e faziam ainda pior do que os seus pais. Dirigiam preces aos ídolos pagãos, novamente, lançando-se ao chão em atitudes de humilde adoração. Volviam obstinadamente aos hábitos malvados das nações que se situavam à sua volta.

20 Então a ira do Senhor tornava-se a acender contra Israel. E declarava: Visto que este povo violou a aliança que fiz com os seus antecessores, nunca mais expulsarei as nações que Josué deixou por conquistar quando morreu. Pelo contrário, usá-las-ei mesmo para testar o meu povo, para me certificar se sim ou não obedecem ao Senhor, como fizeram seus pais.

23 Foi assim que o Senhor deixou esses povos na terra, e não os expulsou; tão pouco Israel os destruiu.

2 Te taas älkää tehkö liittoa tämän maan asukasten kanssa, vaan kukistakaa heidän alttarinsa.' Mutta te ette ole kuulleet minun ääntäni. Mitä olettekaan tehneet!

4 Ja kun Herran enkeli oli puhunut nämä sanat kaikille israelilaisille, korotti kansa äänensä ja itki.

5 Ja he antoivat sille paikalle nimen Bookim; ja he uhrasivat siinä Herralle.

6 Kun Joosua oli päästänyt kansan menemään, menivät israelilaiset kukin perintöosallensa, ottaakseen maan omaksensa.

7 Ja kansa palveli Herraa Joosuan koko elinajan ja niiden vanhinten koko elinajan, jotka elivät vielä kauan Joosuan jälkeen ja jotka olivat nähneet kaikki ne suuret teot, jotka Herra oli Israelille tehnyt.

8 Mutta Herran palvelija Joosua, Nuunin poika, kuoli sadan kymmenen vuoden vanhana.

9 Ja he hautasivat hänet hänen perintöosansa alueelle Timnat-Herekseen, Efraimin vuoristoon, pohjoispuolelle Gaas-vuorta.

10 Ja kun koko sekin sukupolvi oli tullut kootuksi isiensä tykö, nousi heidän jälkeensä toinen sukupolvi, joka ei tuntenut Herraa eikä niitä tekoja, jotka hän oli Israelille tehnyt.

11 Niin israelilaiset tekivät sitä, mikä oli pahaa Herran silmissä, ja palvelivat baaleja

12 ja hylkäsivät Herran, isiensä Jumalan, joka oli vienyt heidät pois Egyptin maasta, ja lähtivät kulkemaan muiden jumalien jäljessä, niiden kansojen jumalien, jotka asuivat heidän ympärillänsä, kumarsivat niitä ja vihoittivat Herran.

13 Mutta kun he hylkäsivät Herran ja palvelivat baalia ja astarteja,

14 niin Herran viha syttyi Israelia kohtaan, ja hän antoi heidät ryöstäjien käsiin, jotka ryöstivät heitä, ja myi heidät heidän ympärillään asuvien vihollisten käsiin, niin etteivät he enää voineet kestää vihollistensa edessä.

15 Mihin ikinä he lähtivätkin, oli Herran käsi heitä vastaan, tuottaen onnettomuutta, niinkuin Herra oli puhunut ja niinkuin Herra oli heille vannonut; ja niin he joutuivat suureen ahdinkoon.

16 Silloin Herra herätti tuomareita, jotka pelastivat heidät heidän ryöstäjäinsä käsistä.

17 Mutta he eivät totelleet tuomareitansakaan, vaan kulkivat haureudessa muiden jumalien jäljessä ja kumarsivat niitä. Pian he poikkesivat siltä tieltä, jota heidän isänsä, Herran käskyjä totellen, olivat kulkeneet; he eivät tehneet niin.

18 Kun siis Herra herätti heille tuomareita, niin Herra oli tuomarin kanssa ja pelasti heidät heidän vihollistensa käsistä niin kauaksi aikaa, kuin tuomari eli; sillä Herran tuli sääli, kun he voihkivat sortajainsa ja vaivaajainsa käsissä.

19 Mutta kun tuomari kuoli, vaelsivat he jälleen kelvottomasti, vielä pahemmin kuin heidän isänsä, kulkien muiden jumalien jäljessä, palvellen ja kumartaen niitä. He eivät lakanneet teoistansa eivätkä paatuneesta vaelluksestansa.

21 niin en minäkään enää karkoita heidän tieltänsä ainoatakaan niistä kansoista, jotka Joosua kuollessaan jätti jäljelle.

23 Niin Herra jätti nämä kansat paikoilleen, karkoittamatta niitä heti kohta; hän ei antanut niitä Joosuan käsiin.