1 Ó Senhor, lembra-te de tudo o que nos sobreveio; vê quantas tristezas temos de aguentar!

2 Os nossos lares, a nossa nação estão cheios de estrangeiros.

3 Somos órfãos - morreram-nos os pais; as nossas mães são viúvas.

4 Temos de pagar até pela água que bebemos; a nossa lenha é-nos vendida a preços astronómicos.

5 Temos de dobrar os pescoços sob os pés dos que nos venceram; o nosso quinhão agora é executar trabalhos intermináveis.

6 Vemo-nos na contingência de ter de pedir pão, e estender as mãos aos egípcios e também aos assírios.

7 Os nossos antepassados pecaram mas morreram antes que a mão do julgamento caísse sobre eles. E fomos nós afinal que tivemos de suportar aquilo que eles também mereciam!

8 Os nossos antigos servos tornaram-se agora os nossos senhores; e ninguém ficou para nos salvar.

9 Fomos para o deserto para caçar, à procura de alimento, arriscando ser mortos pelos inimigos.

10 A fome faz-nos arder em febre; até a pele se nos abrasa, como num forno.

11 Violaram as mulheres de Jerusalém e as raparigas das cidades de Judá.

12 Os nossos nobres foram pendurados pelas mãos. Até os velhos foram desrespeitados, sem consideração pelos cabelos brancos.

13 Levaram os moços para os obrigarem a moer o trigo, e as criancinhas para as carregarem com fardos pesados, sob os quais cambaleavam sem forças!

14 Os anciãos já não se sentam mais à entrada da cidade, junto aos portais, e a juventude já não canta nem dança mais.

15 Acabou já tudo o que nos dava tanta alegria aos corações; os nossos bailados tornaram-se danças de carpideiras.

16 Foi-se a nossa glória. Caiu-nos da cabeça a coroa, que eram os nossos privilégios, o nosso orgulho. Ai de nós, porque pecámos!

17 Temos os corações oprimidos e amargurados; os nossos olhos incham, e vamos perdendo a vista.

18 Jerusalém e o templo do Senhor estão abandonados por todos, menos pelos chacais que fazem a toca entre as ruínas.

19 Ó Senhor, mas tu permaneces eternamente o mesmo! O teu trono subsiste de geração em geração!

20 Porque é que haverias tu de nos esquecer para sempre? Será que nos vais desamparar por um tempo sem fim?

21 Converte-nos Senhor; faz-nos voltar de novo para ti! É essa a nossa esperança. Faz-nos viver de novo os bons dias antigos!

22 Ou será que nos rejeitaste efectivamente para sempre? Será que a tua cólera contra nós não vai ter um termo?

1 Muista, Herra, mitä meille on tapahtunut; katso ja näe meidän häväistyksemme.

2 Meidän perintöosamme on siirtynyt vieraille, meidän talomme muukalaisille.

3 Me olemme tulleet orvoiksi, isättömiksi, meidän äitimme ovat kuin lesket.

4 Oman juomavetemme me ostamme rahalla; omat puumme saamme, jos maksamme hinnan.

5 Vainoojamme ovat meidän niskassamme; kun uuvumme, ei meille lepoa suoda.

6 Egyptille me lyömme kättä ja Assurille saadaksemme leipää ravinnoksi.

7 Meidän isämme ovat syntiä tehneet; heitä ei enää ole. Me kannamme heidän syntivelkaansa.

8 Orjat hallitsevat meitä; ei ole sitä, joka tempaisi meidät heidän käsistänsä.

9 Henkemme kaupalla me noudamme leipämme, väistäen miekkaa erämaassa.

10 Meidän ihomme halkeilee kuin uuni nälän poltteiden takia.

11 Naisia raiskataan Siionissa, neitsyitä Juudan kaupungeissa.

12 Ruhtinaita heidän kätensä hirttävät, vanhinten kasvoja ei pidetä arvossa.

13 Nuorukaiset kantavat myllynkiviä, poikaset kompastelevat puutaakkojen alla.

14 Poissa ovat vanhukset porteista, nuorukaiset kielisoittimiensa äärestä.

15 Poissa on ilo sydämistämme, karkelomme on valitukseksi muuttunut.

16 Pudonnut on päästämme kruunu. Voi meitä, sillä me olemme syntiä tehneet!

17 Tästä syystä on sydämemme tullut sairaaksi, näitten tähden ovat silmämme pimenneet-

18 Siionin vuoren tähden, joka on autiona, jolla ketut juoksentelevat.

19 Sinä, Herra, hallitset iankaikkisesti, sinun valtaistuimesi pysyy suvusta sukuun.

20 Miksi unhotat meidät ainiaaksi, hylkäät meidät ikipäiviksi?

21 Palauta meidät, Herra, tykösi, niin me palajamme; uudista meidän päivämme muinaiselleen.

22 Vai oletko meidät peräti hyljännyt, vihastunut meihin ylenmäärin?