1 Eyüp şöyle yanıtladı:

2 ‹‹Buna benzer çok şey duydum, 2 Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

3 Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? 2 Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

4 Yerimde siz olsaydınız, 2 Ben de sizin gibi konuşabilirdim; 2 Size karşı güzel sözler dizer, 2 Başımı sallayabilirdim.

5 Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, 2 Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

6 ‹‹Konuşsam bile acım dinmez, 2 Sussam ne değişir?

7 Ey Tanrı, beni tükettin, 2 Bütün ev halkımı dağıttın.

8 Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; 2 Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

9 Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, 2 Dişlerini gıcırdatıyor bana, 2 Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

10 İnsanlar bana dudak büküyor, 2 Aşağılayarak tokat atıyor, 2 Birleşiyorlar bana karşı.

11 Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, 2 Kötülerin kucağına atıyor.

12 Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, 2 Boynumdan tutup yere çaldı. 2 Beni hedef yaptı kendine.

13 Okçuları beni kuşatıyor, 2 Acımadan böbreklerimi deşiyor, 2 Ödümü yerlere döküyor.

14 Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, 2 Dev gibi üzerime saldırıyor.

15 ‹‹Giymek için çul diktim, 2 Gururumu ayak altına aldım.

16 Ağlamaktan yüzüm kızardı, 2 Gözlerimin altı morardı.

17 Yine de ellerim şiddetten uzak, 2 Duam içtendir.

18 ‹‹Ey toprak, kanımı örtme, 2 Feryadım asla dinmesin.

19 Daha şimdiden tanığım göklerde, 2 Beni savunan yücelerdedir.

20 Dostlarım benimle eğleniyor, 2 Gözlerim Tanrıya yaş döküyor;

21 Tanrı kendisiyle insan arasında 2 İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

22 ‹‹Çünkü birkaç yıl sonra, 2 Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.

1 E GIOBBE rispose e disse:

2 Io ho più volte udite le stesse cose; Voi tutti siete consolatori molesti.

3 Finiranno mai le parole di vento? Ovvero, di che ti fai forte, che tu replichi ancora?

4 Se l’anima vostra fosse nello stato dell’anima mia, Anch’io potrei parlar come voi, Mettere insieme parole contro a voi, E scuotervi il capo contra.

5 Ma anzi io vi conforterei con la mia bocca, E la consolazione delle mie labbra rallenterebbe il vostro dolore

6 Se io parlo, il mio dolore non però si rallenta; E se io resto di parlare, quanto se ne partirà egli da me?

7 Certo, egli ora mi ha straccato; E tu mi hai, o Dio, diserta tutta la mia brigata.

8 E mi hai fatto diventar tutto grinzo, Il che è un testimonio del mio male; La mia magrezza si leva contro a me, e mi testifica contra in faccia.

9 L’ira sua mi ha lacerato, ed egli procede contro a me da avversario; Egli digrigna i denti contro a me; Il mio nemico appunta i suoi occhi in me.

10 Hanno aperta la bocca contro a me, Mi hanno battuto in su le guance per vituperio, Si sono adunati insieme contro a me.

11 Iddio mi ha messo in poter del perverso, E mi ha fatto cader nelle mani degli empi.

12 Io era in istato tranquillo, ed egli mi ha rotto; E presomi per lo collo, mi ha tritato, E mi ha rizzato per suo bersaglio.

13 I suoi arcieri mi hanno intorniato; Egli mi trafigge le reni, e non mi risparmia punto; Egli mi ha sparso in terra il mio fiele.

14 Egli mi rompe di rottura sopra rottura, Egli mi corre addosso come un possente uomo.

15 Io ho cucito un sacco sopra la mia pelle, Ed ho lordato il mio splendore nella polvere.

16 La mia faccia è sucida di piangere, E l’ombra della morte è in su le mie palpebre;

17 Quantunque non vi sia violenza nelle mie mani, E la mia orazione sia pura.

18 O terra, non nascondere il sangue sparso da me; E se così è, il mio grido non abbia luogo.

19 Eziandio ora, ecco, il mio testimonio è ne’ cieli; Il mio testimonio è ne’ luoghi sovrani.

20 O miei oratori, o amici miei, L’occhio mio si volge lagrimando a Dio.

21 Oh! potesse pur l’uomo piatire con Dio, Come un uomo col suo compagno!

22 Perciocchè i miei brevi anni se ne vanno forniti; Ed io me ne vo per un sentiero, onde non tornerò più