1 Eyüp şöyle yanıtladı:
2 ‹‹Ne zamana dek beni üzecek, 2 Sözlerinizle ezeceksiniz?
3 On kez oldu beni aşağılıyor, 2 Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
4 Yanlış yola sapmışsam, 2 Bu benim suçum.
5 Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, 2 Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
6 Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, 2 Beni ağıyla kuşattı.
7 ‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok, 2 Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
8 Yoluma set çekti, geçemiyorum, 2 Yollarımı karanlığa boğdu.
9 Üzerimden onurumu soydu, 2 Başımdaki tacı kaldırdı.
10 Her yandan yıktı beni, tükendim, 2 Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
11 Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, 2 Beni hasım sayıyor.
12 Orduları üstüme üstüme geliyor, 2 Bana karşı rampalar yapıyor, 2 Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
13 ‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, 2 Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
14 Akrabalarım uğramaz oldu, 2 Yakın dostlarım beni unuttu.
15 Evimdeki konuklarla hizmetçiler 2 Beni yabancı sayıyor, 2 Garip oldum gözlerinde.
16 Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, 2 Dil döksem bile.
17 Soluğum karımı tiksindiriyor, 2 Kardeşlerim benden iğreniyor.
18 Çocuklar bile beni küçümsüyor, 2 Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
19 Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, 2 Sevdiklerim yüz çeviriyor.
20 Bir deri bir kemiğe döndüm, 2 Ölümün eşiğine geldim.
21 ‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, 2 Çünkü Tanrının eli vurdu bana.
22 Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, 2 Etime doymuyorsunuz?
23 ‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa, 2 Kitaba geçseydi,
24 Demir kalemle, kurşunla 2 Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
25 Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, 2 Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
26 Derim yok olduktan sonra, 2 Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.
27 Onu kendim göreceğim, 2 Kendi gözlerimle, başkası değil. 2 Yüreğim bayılıyor bağrımda!
28 Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu için 2 Onu kovalım› diyorsanız,
29 Kılıçtan korkmalısınız, 2 Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, 2 O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››
1 E GIOBBE rispose, e disse:
2 Infino a quando addoglierete voi l’anima mia, E mi triterete con parole?
3 Già dieci volte voi mi avete fatta onta; Non vi vergognate voi di procedere così stranamente meco?
4 Ma pure, sia così certamente che io abbia fallito, Il mio fallo dimorerà meco.
5 Se pur volete innalzarvi sopra a me, E volete rimproverarmi il mio vituperio,
6 Sappiate ora che Iddio mi ha sovvertito, E ch’egli mi ha intorniato della sua rete.
7 Ecco, io grido violenza, e non sono esaudito; Io sclamo, e non mi si fa ragione
8 Egli ha abbarrata la mia via sì che io non posso passare; Ed ha poste le tenebre sopra i miei sentieri.
9 Egli mi ha spogliato della mia gloria, E mi ha tolta la corona del mio capo.
10 Egli mi ha disfatto d’ogn’intorno, sì che io me ne vo via; Ed ha fatta dileguar la mia speranza, come quella di un albero;
11 Ed ha accesa la sua ira contro a me, E mi ha reputato per uno de’ suoi nemici.
12 Le sue schiere son venute tutte insieme, E si hanno spianata la via contro a me, E si sono accampate intorno al mio tabernacolo.
13 Egli ha allontanati d’appresso a me i miei fratelli; I miei conoscenti si son del tutto alienati da me.
14 I miei prossimi se ne son rimasti, Ed i miei conoscenti mi hanno dimenticato.
15 I miei famigliari, e le mie serventi, mi tengono per istraniero; Io paio loro un forestiere.
16 Io chiamo il mio servitore, ed egli non risponde, Quantunque io lo preghi di mia bocca.
17 Il mio fiato è divenuto stranio alla mia moglie, Benchè io la supplichi per li figliuoli del mio ventre.
18 Fino a’ piccoli fanciulli mi disdegnano; Se io mi levo, sparlano di me.
19 Tutti i miei consiglieri segreti mi abbominano; E quelli che io amava si son rivolti contro a me.
20 Le mie ossa sono attaccate alla mia pelle ed alla mia carne; E non mi è rimasto altro di salvo che la pelle d’intorno a’ miei denti.
21 Abbiate pietà di me, abbiate pietà di me, o voi amici miei; Perciocchè la mano del Signore mi ha toccato.
22 Perchè mi perseguitate voi come Iddio, E non vi saziate della mia carne?
23 Oh! fosser pur ora scritti i miei ragionamenti! Oh! fosser pure stampati in un libro!
24 Oh! fossero in sempiterno intagliati con uno scarpello di ferro E con del piombo, sopra un sasso!
25 Ora, quant’è a me, io so che il mio Redentore vive, E che nell’ultimo giorno egli si leverà sopra la polvere;
26 E quantunque, dopo la mia pelle, questo corpo sia roso, Pur vedrò con la carne mia Iddio;
27 Il quale io vedrò, gli occhi miei lo vedranno, e non un altro; Le mie reni si consumano in me.
28 Anzi dovreste dire: Perchè lo perseguitiamo noi? Poichè la radice della parola si ritrova in me.
29 Temiate della spada; Perciocchè il supplicio dell’iniquità è la spada; Acciocchè sappiate che vi è un giudicio