A plantação de uvas de Nabote

1 Depois disso, aconteceu o seguinte:

Acabe, rei de Samaria , tinha um palácio em Jezreel. Perto desse palácio havia uma plantação de uvas que pertencia a um homem chamado Nabote. 2 Certo dia Acabe disse a Nabote:

— Dê-me a sua plantação de uvas. Ela fica perto do meu palácio, e eu quero aproveitar o terreno para fazer uma horta. Em troca, eu lhe darei uma plantação de uvas melhor do que a sua ou, se você preferir, eu pagarei um preço justo por ela.

3 — Esta plantação de uvas é uma herança dos meus antepassados! — respondeu Nabote. — Que o Senhor Deus me livre de entregá-la ao senhor!

4 Acabe foi para casa aborrecido e com raiva por causa do que Nabote tinha dito. Ele se deitou na cama, virado para a parede, e não quis comer nada. 5 Então a sua esposa Jezabel foi falar com ele e perguntou:

— Por que você está assim aborrecido? Por que não quer comer?

6 Ele respondeu:

— É por causa do que Nabote me falou. Eu lhe disse que queria comprar a sua plantação de uvas ou então, se ele preferisse, eu lhe daria outra em troca. Mas Nabote me disse que não me daria a sua plantação.

7 Então Jezabel disse a Acabe, o seu marido:

— Afinal de contas, você é o rei ou não é? Levante-se, anime-se e coma! Eu darei a você a plantação de uvas de Nabote, o homem de Jezreel!

8 Então ela escreveu algumas cartas em nome de Acabe e carimbou-as com o anel-sinete dele e as mandou para as autoridades e para os líderes de Jezreel. 9 As cartas diziam o seguinte: "Mandem avisar que vai haver um dia de jejum, reúnam todo o povo e ponham Nabote no lugar de honra. 10 Ponham sentados na frente dele dois homens de mau caráter para acusarem Nabote de ter amaldiçoado a Deus e ao rei. Depois levem Nabote para fora da cidade e o matem a pedradas."

11 Os líderes e as autoridades de Jezreel fizeram o que Jezabel havia ordenado. 12 Eles mandaram avisar que ia haver um dia de jejum, reuniram o povo e puseram Nabote no lugar de honra. 13 Então, diante do povo, os dois homens de mau caráter acusaram Nabote de haver amaldiçoado a Deus e ao rei. E assim ele foi levado para fora da cidade e morto a pedradas. 14 Depois mandaram dizer a Jezabel:

— Nabote foi morto a pedradas.

15 Logo que Jezabel recebeu o recado, disse a Acabe:

— Nabote morreu. Agora vá e tome posse da plantação de uvas que ele não quis vender a você.

16 Logo que soube que Nabote estava morto, Acabe foi até a plantação de uvas e tomou posse dela.

17 Então o Senhor Deus disse a Elias, o profeta de Tisbé:

18 — Vá falar com Acabe, rei de Israel, que mora na cidade de Samaria. Você o achará em Jezreel, na plantação de uvas de Nabote. Ele foi até lá para tomar posse dela. 19 Diga a Acabe que eu, o Senhor, estou dizendo a ele: "Você mata o homem e ainda fica com a propriedade dele?" Diga a Acabe que o que eu estou dizendo é isto: "No mesmo lugar onde os cachorros lamberam o sangue de Nabote, eles lamberão o seu próprio sangue."

20 Quando Acabe viu Elias, perguntou:

— Você já me achou, meu inimigo?

Elias respondeu:

— Achei, sim, porque você se entregou completamente a fazer o que o Senhor Deus considera errado. 21 Por isso, ele lhe diz: "Eu vou fazer com que a desgraça caia sobre você. Vou acabar com você e vou me livrar de todos os homens da sua família, tanto os jovens como os velhos. 22 Vou fazer com a sua família o mesmo que fiz com a família do rei Jeroboão, filho de Nebate, e com a família de Baasa, filho de Aías. Pois você levou o povo de Israel a pecar, e isso me provocou e me fez ficar irado."

23 Elias continuou, dizendo:

— E, quanto a Jezabel, o Senhor Deus diz que os cachorros comerão o seu corpo na cidade de Jezreel. 24 Os parentes dela que morrerem na cidade serão comidos pelos cachorros, e os que morrerem no campo serão comidos pelos urubus.

25 (Não houve ninguém que tivesse se entregado tão completamente a fazer coisas erradas, que não agradam ao Senhor, como fez Acabe. E tudo ele fez por sugestão da sua esposa Jezabel. 26 Acabe cometeu os pecados mais vergonhosos, adorando ídolos, como haviam feito os amorreus, o povo que o Senhor havia expulsado do país conforme o povo de Israel tinha ido avançando.)

27 Quando Elias acabou de falar, Acabe rasgou as suas roupas, jogou-as longe e vestiu uma roupa de pano grosseiro. Ele não comia nada, dormia em cima de panos grosseiros e andava triste e abatido.

28 Então o Senhor Deus disse ao profeta Elias:

29 — Você viu como Acabe se tem humilhado diante de mim? Já que ele está fazendo isso, não será durante a vida dele que vou trazer a desgraça que prometi. Será durante a vida do filho dele que eu vou fazer cair a desgraça sobre a família de Acabe.

1 וַיְהִי אַחַר הַדְּבָרִים הָאֵלֶּה כֶּרֶם הָיָה לְנָבוֹת הַיִּזְרְעֵאלִי אֲשֶׁר בְּיִזְרְעֶאל אֵצֶל הֵיכַל אַחְאָב מֶלֶךְ שֹׁמְרֽוֹן ׃

2 וַיְדַבֵּר אַחְאָב אֶל ־ נָבוֹת ׀ לֵאמֹר ׀ תְּנָה ־ לִּיאֶֽת ־ כַּרְמְךָוִֽיהִי ־ לִילְגַן ־ יָרָקכִּיהוּאקָרוֹבאֵצֶלבֵּיתִיוְאֶתְּנָהלְךָתַּחְתָּיוכֶּרֶםטוֹבמִמֶּנּוּאִםטוֹבבְּעֵינֶיךָאֶתְּנָה ־ לְךָכֶסֶףמְחִירזֶֽה ׃

3 וַיֹּאמֶר נָבוֹת אֶל ־ אַחְאָבחָלִילָהלִּימֵֽיהוָהמִתִּתִּיאֶת ־ נַחֲלַתאֲבֹתַילָֽךְ ׃

4 וַיָּבֹא אַחְאָב אֶל ־ בֵּיתוֹסַרוְזָעֵףעַל ־ הַדָּבָראֲשֶׁר ־ דִּבֶּראֵלָיונָבוֹתהַיִּזְרְעֵאלִיוַיֹּאמֶרלֹֽא ־ אֶתֵּןלְךָאֶת ־ נַחֲלַתאֲבוֹתָיוַיִּשְׁכַּבעַל ־ מִטָּתוֹוַיַּסֵּבאֶת ־ פָּנָיווְלֹֽא ־ אָכַללָֽחֶם ׃

5 וַתָּבֹא אֵלָיו אִיזֶבֶל אִשְׁתּוֹ וַתְּדַבֵּר אֵלָיו מַה ־ זֶּהרוּחֲךָסָרָהוְאֵינְךָאֹכֵללָֽחֶם ׃

6 וַיְדַבֵּר אֵלֶיהָ כִּֽי ־ אֲדַבֵּראֶל ־ נָבוֹתהַיִּזְרְעֵאלִיוָאֹמַרלוֹתְּנָה ־ לִּיאֶֽת ־ כַּרְמְךָבְּכֶסֶףאוֹאִם ־ חָפֵץאַתָּהאֶתְּנָה ־ לְךָכֶרֶםתַּחְתָּיווַיֹּאמֶרלֹֽא ־ אֶתֵּןלְךָאֶת ־ כַּרְמִֽי ׃

7 וַתֹּאמֶר אֵלָיו אִיזֶבֶל אִשְׁתּוֹ אַתָּה עַתָּה תַּעֲשֶׂה מְלוּכָה עַל ־ יִשְׂרָאֵלקוּםאֱכָל ־ לֶחֶםוְיִטַבלִבֶּךָאֲנִיאֶתֵּןלְךָאֶת ־ כֶּרֶםנָבוֹתהַיִּזְרְעֵאלִֽי ׃

8 וַתִּכְתֹּב סְפָרִים בְּשֵׁם אַחְאָב וַתַּחְתֹּם בְּחֹתָמוֹ וַתִּשְׁלַח הספרים אֶל ־ הַזְקֵנִיםוְאֶל ־ הַֽחֹרִיםאֲשֶׁרבְּעִירוֹהַיֹּשְׁבִיםאֶת ־ נָבֽוֹת ׃

9 וַתִּכְתֹּב בַּסְּפָרִים לֵאמֹר קִֽרְאוּ ־ צוֹםוְהוֹשִׁיבוּאֶת ־ נָבוֹתבְּרֹאשׁהָעָֽם ׃

10 וְהוֹשִׁיבוּ שְׁנַיִם אֲנָשִׁים בְּנֵֽי ־ בְלִיַּעַלנֶגְדּוֹוִיעִדֻהוּלֵאמֹרבֵּרַכְתָּאֱלֹהִיםוָמֶלֶךְוְהוֹצִיאֻהוּוְסִקְלֻהוּוְיָמֹֽת ׃

11 וַיַּעֲשׂוּ אַנְשֵׁי עִירוֹ הַזְּקֵנִים וְהַחֹרִים אֲשֶׁר הַיֹּֽשְׁבִים בְּעִירוֹ כַּאֲשֶׁר שָׁלְחָה אֲלֵיהֶם אִיזָבֶל כַּאֲשֶׁר כָּתוּב בַּסְּפָרִים אֲשֶׁר שָׁלְחָה אֲלֵיהֶֽם ׃

12 קָרְאוּ צוֹם וְהֹשִׁיבוּ אֶת ־ נָבוֹתבְּרֹאשׁהָעָֽם ׃

13 וַיָּבֹאוּ שְׁנֵי הָאֲנָשִׁים בְּנֵֽי ־ בְלִיַּעַלוַיֵּשְׁבוּנֶגְדּוֹוַיְעִדֻהוּאַנְשֵׁיהַבְּלִיַּעַלאֶת ־ נָבוֹתנֶגֶדהָעָםלֵאמֹרבֵּרַךְנָבוֹתאֱלֹהִיםוָמֶלֶךְוַיֹּצִאֻהוּמִחוּץלָעִירוַיִּסְקְלֻהוּבָאֲבָנִיםוַיָּמֹֽת ׃

14 וַֽיִּשְׁלְחוּ אֶל ־ אִיזֶבֶללֵאמֹרסֻקַּלנָבוֹתוַיָּמֹֽת ׃

15 וַֽיְהִי כִּשְׁמֹעַ אִיזֶבֶל כִּֽי ־ סֻקַּלנָבוֹתוַיָּמֹתוַתֹּאמֶראִיזֶבֶלאֶל ־ אַחְאָבקוּםרֵשׁאֶת ־ כֶּרֶם ׀ נָבוֹתהַיִּזְרְעֵאלִיאֲשֶׁרמֵאֵןלָתֶת ־ לְךָבְכֶסֶףכִּיאֵיןנָבוֹתחַיכִּי ־ מֵֽת ׃

16 וַיְהִי כִּשְׁמֹעַ אַחְאָב כִּי מֵת נָבוֹת וַיָּקָם אַחְאָב לָרֶדֶת אֶל ־ כֶּרֶםנָבוֹתהַיִּזְרְעֵאלִילְרִשְׁתּֽוֹ ׃ ס

17 וַיְהִי דְּבַר ־ יְהוָהאֶל ־ אֵלִיָּהוּהַתִּשְׁבִּילֵאמֹֽר ׃

18 קוּם רֵד לִקְרַאת אַחְאָב מֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵלאֲשֶׁרבְּשֹׁמְרוֹןהִנֵּהבְּכֶרֶםנָבוֹתאֲשֶׁר ־ יָרַדשָׁםלְרִשְׁתּֽוֹ ׃

19 וְדִבַּרְתָּ אֵלָיו לֵאמֹר כֹּה אָמַר יְהוָה הֲרָצַחְתָּ וְגַם ־ יָרָשְׁתָּוְדִבַּרְתָּאֵלָיולֵאמֹרכֹּהאָמַריְהוָהבִּמְקוֹםאֲשֶׁרלָקְקוּהַכְּלָבִיםאֶת ־ דַּםנָבוֹתיָלֹקּוּהַכְּלָבִיםאֶת ־ דָּמְךָגַּם ־ אָֽתָּה ׃

20 וַיֹּאמֶר אַחְאָב אֶל ־ אֵלִיָּהוּהַֽמְצָאתַנִיאֹיְבִיוַיֹּאמֶרמָצָאתִייַעַןהִתְמַכֶּרְךָלַעֲשׂוֹתהָרַעבְּעֵינֵייְהוָֽה ׃

21 הִנְנִי מבי אֵלֶיךָ רָעָה וּבִעַרְתִּי אַחֲרֶיךָ וְהִכְרַתִּי לְאַחְאָב מַשְׁתִּין בְּקִיר וְעָצוּר וְעָזוּב בְּיִשְׂרָאֵֽל ׃

22 וְנָתַתִּי אֶת ־ בֵּיתְךָכְּבֵיתיָרָבְעָםבֶּן ־ נְבָטוּכְבֵיתבַּעְשָׁאבֶן ־ אֲחִיָּהאֶל ־ הַכַּעַסאֲשֶׁרהִכְעַסְתָּוַֽתַּחֲטִאאֶת ־ יִשְׂרָאֵֽל ׃

23 וְגַם ־ לְאִיזֶבֶלדִּבֶּריְהוָהלֵאמֹרהַכְּלָבִיםיֹאכְלוּאֶת ־ אִיזֶבֶלבְּחֵליִזְרְעֶֽאל ׃

24 הַמֵּת לְאַחְאָב בָּעִיר יֹאכְלוּ הַכְּלָבִים וְהַמֵּת בַּשָּׂדֶה יֹאכְלוּ עוֹף הַשָּׁמָֽיִם ׃

25 רַק לֹֽא ־ הָיָהכְאַחְאָבאֲשֶׁרהִתְמַכֵּרלַעֲשׂוֹתהָרַעבְּעֵינֵייְהוָהאֲשֶׁר ־ הֵסַתָּהאֹתוֹאִיזֶבֶלאִשְׁתּֽוֹ ׃

26 וַיַּתְעֵב מְאֹד לָלֶכֶת אַחֲרֵי הַגִּלֻּלִים כְּכֹל אֲשֶׁר עָשׂוּ הָאֱמֹרִי אֲשֶׁר הוֹרִישׁ יְהוָה מִפְּנֵי בְּנֵי יִשְׂרָאֵֽל ׃ ס

27 וַיְהִי כִשְׁמֹעַ אַחְאָב אֶת ־ הַדְּבָרִיםהָאֵלֶּהוַיִּקְרַעבְּגָדָיווַיָּֽשֶׂם ־ שַׂקעַל ־ בְּשָׂרוֹוַיָּצוֹםוַיִּשְׁכַּבבַּשָּׂקוַיְהַלֵּךְאַֽט ׃ ס

28 וַֽיְהִי דְּבַר ־ יְהוָהאֶל ־ אֵלִיָּהוּהַתִּשְׁבִּילֵאמֹֽר ׃

29 הֲ‍ֽרָאִיתָ כִּֽי ־ נִכְנַעאַחְאָבמִלְּפָנָייַעַןכִּֽי ־ נִכְנַעמִפָּנַילֹֽא ־ אביהָֽרָעָהבְּיָמָיובִּימֵיבְנוֹאָבִיאהָרָעָהעַל ־ בֵּיתֽוֹ ׃