1 Quando estava chegando o dia da morte de Davi, ele deu conselhos ao seu filho Salomão. Davi disse:
2 — Está chegando o dia da minha morte. Portanto, seja corajoso e seja homem! 3 E faça aquilo que o Senhor, seu Deus, manda. Obedeça a todas as suas leis e mandamentos, como estão escritos na Lei de Moisés. Assim você será bem-sucedido aonde quer que for e em tudo o que fizer. 4 Se você obedecer ao Senhor Deus, ele cumprirá a promessa que me fez. Ele me prometeu que os meus descendentes governariam Israel enquanto obedecessem cuidadosamente e fielmente aos seus mandamentos, com todo o seu coração e com toda a sua alma.
5 — Além disso, você sabe o que Joabe, cuja mãe é Zeruia, me fez. Ele matou os dois comandantes do exército de Israel, isto é, Abner, filho de Ner, e Amasa, filho de Jéter. Você sabe como, em tempo de paz, ele os matou para vingar as mortes que eles haviam causado em tempo de guerra. Joabe matou homens inocentes, e agora eu sou o responsável pelo que ele fez e estou sofrendo as consequências. 6 Você sabe o que deve fazer. Não deixe que ele tenha morte natural.
7 — Mas seja bondoso para os filhos de Barzilai, que é de Gileade, e deixe que eles comam à sua mesa, pois foram bons para mim quando eu estava fugindo do seu irmão Absalão.
Davi continuou:
8 — E não esqueça Simei, filho de Gera, da cidade de Baurim, no território da tribo de Benjamim. Ele me amaldiçoou duramente no dia em que fui a Maanaim. Porém, quando eu me encontrei com ele perto do rio Jordão, jurei em nome do Senhor que não o mandaria matar. 9 Mas você é um homem sábio e não deve deixar que ele fique sem castigo. Você sabe o que deve fazer para que ele morra.
10 Davi morreu e foi sepultado ao lado dos seus antepassados na Cidade de Davi. 11 Ele foi rei de Israel quarenta anos. Governou sete anos em Hebrom e trinta e três anos em Jerusalém. 12 Salomão ficou no lugar de Davi, o seu pai, como rei, e o seu governo se fortaleceu muito.
13 Então Adonias, filho de Hagite, foi visitar Bate-Seba, a mãe de Salomão. Ela perguntou:
— A sua visita é de amigo?
— É, sim! — respondeu ele.
14 E continuou:
— Eu quero lhe dizer uma coisa.
— Diga! — disse ela.
15 E Adonias disse:
— A senhora sabe que sou eu quem deveria ser o rei e que todos esperavam isso em Israel. Mas as coisas aconteceram de modo diferente, e o meu irmão se tornou rei porque essa era a vontade de Deus, o Senhor. 16 Agora vou lhe fazer só um pedido e peço que a senhora me atenda.
— O que você quer? — perguntou Bate-Seba.
17 E ele disse:
— Peça ao rei Salomão que me dê Abisague, a moça de Suném, para ser minha mulher. Eu sei que Salomão não deixará de atender um pedido seu.
18 — Está bem! — respondeu ela. — Eu vou falar com o rei por você.
19 Então Bate-Seba foi falar com o rei em favor de Adonias. Salomão se levantou para recebê-la e se inclinou diante dela. Depois sentou-se no seu trono e mandou que trouxessem um trono para Bate-Seba, e ela se sentou do lado direito do rei. 20 Aí Bate-Seba disse:
— Tenho um pequeno pedido para lhe fazer. Por favor, não recuse.
E o rei disse:
— Pode pedir, minha mãe. Eu não recusarei.
21 Bate-Seba disse:
— Dê Abisague em casamento ao seu irmão Adonias.
22 — Por que é que a senhora está pedindo Abisague para Adonias? — perguntou Salomão. — A senhora deveria pedir que eu dê a ele também o reino. Afinal, Adonias é o meu irmão mais velho, e o sacerdote Abiatar e Joabe estão do lado dele!
23 Aí Salomão jurou pelo Senhor Deus assim:
— Que Deus me castigue, e em dobro, se eu não fizer Adonias pagar com a vida por ter feito esse pedido! 24 O Senhor Deus me firmou no trono do meu pai Davi; ele cumpriu a sua promessa e deu o reino a mim e aos meus descendentes. Juro pelo Deus vivo que Adonias morrerá hoje mesmo!
25 Então o rei deu ordem a Benaías, e ele foi, atacou Adonias e o matou.
26 Depois o rei Salomão disse ao sacerdote Abiatar:
— Vá para as suas terras em Anatote. Você merece morrer, mas eu não vou mandar matá-lo hoje porque você, quando estava com o meu pai Davi, era o encarregado da arca da aliança e passou pelas mesmas dificuldades pelas quais o meu pai passou.
27 Depois Salomão dispensou Abiatar do serviço de sacerdote de Deus e assim fez com que acontecesse o que o Senhor Deus tinha dito em Siló a respeito do sacerdote Eli e dos seus descendentes.
28 Joabe soube do que aconteceu. (Ele havia passado para o lado de Adonias, porém não havia passado para o lado de Absalão.) Então fugiu para a Tenda da Presença do Senhor Deus e ficou segurando nas pontas do altar . 29 Contaram ao rei Salomão que Joabe havia fugido para a Tenda e estava ao lado do altar. Aí ele mandou um mensageiro perguntar a Joabe por que havia fugido para o altar. Joabe respondeu que havia fugido para o Senhor Deus porque estava com medo de Salomão. Então Salomão mandou que Benaías fosse matar Joabe. 30 Benaías foi até a Tenda de Deus e disse a Joabe:
— O rei mandou você sair daí.
— Não saio! — respondeu Joabe. — Eu morrerei aqui.
Então Benaías voltou e contou ao rei o que Joabe tinha dito.
31 Aí Salomão ordenou:
— Faça o que ele disse. Mate-o e sepulte-o. Assim nem eu nem os descendentes do meu pai Davi seremos mais considerados culpados pelo que Joabe fez quando matou homens inocentes. 32 O Senhor Deus castigará Joabe pelos assassinatos que cometeu sem o conhecimento do meu pai Davi. Sem o meu pai saber, Joabe matou dois homens que eram inocentes e que eram melhores do que ele: Abner, comandante do exército de Israel, e Amasa, comandante do exército de Judá. 33 O castigo pelo assassinato desses dois homens cairá para sempre sobre Joabe e sobre os seus descendentes. Mas o Senhor sempre dará prosperidade aos descendentes de Davi que forem reis depois dele.
34 Então Benaías foi até a Tenda de Deus e matou Joabe. Ele foi sepultado na sua propriedade, em campo aberto. 35 O rei pôs Benaías como comandante do exército no lugar de Joabe e colocou o sacerdote Zadoque no lugar de Abiatar.
36 Depois o rei Salomão mandou buscar Simei e disse:
— Faça uma casa para você aqui em Jerusalém. Fique morando nela e não saia da cidade. 37 E fique sabendo que, no dia em que você sair e atravessar o ribeirão Cedrom, você será morto, e a culpa será somente sua.
38 — Está bem, ó rei! — respondeu Simei. — Eu prometo fazer o que o senhor está mandando.
E ele ficou morando em Jerusalém por muito tempo.
39 Acontece que, três anos depois, dois escravos de Simei fugiram e foram procurar refúgio com o governador da cidade de Gate, que era Aquis, filho de Maacá. 40 Simei ficou sabendo; por isso, selou o seu jumento e foi até Gate falar com Aquis a fim de procurar os seus escravos. Ele os achou e os levou de volta para casa. 41 Quando Salomão soube do que Simei havia feito, 42 mandou buscá-lo e disse:
— Eu fiz você jurar em nome do Senhor que não sairia de Jerusalém. Eu lhe avisei que, se fizesse isso, você certamente morreria. Você concordou com isso e disse que me obedeceria. 43 Então por que é que você quebrou o seu juramento feito em nome do Senhor e desobedeceu à minha ordem? 44 Você sabe muito bem de todo o mal que fez a Davi, meu pai. O Senhor Deus fará com que a sua maldade caia sobre você mesmo, 45 porém me abençoará e fará com que o reino de Davi fique seguro para sempre.
46 Aí o rei deu ordem a Benaías, e ele saiu, atacou Simei e o matou. E assim Salomão controlou completamente a situação do seu governo.
1 וַיִּקְרְבוּ יְמֵֽי ־ דָוִדלָמוּתוַיְצַואֶת ־ שְׁלֹמֹהבְנוֹלֵאמֹֽר ׃
2 אָנֹכִי הֹלֵךְ בְּדֶרֶךְ כָּל ־ הָאָרֶץוְחָזַקְתָּוְהָיִיתָֽלְאִֽישׁ ׃
3 וְשָׁמַרְתָּ אֶת ־ מִשְׁמֶרֶת ׀ יְהוָהאֱלֹהֶיךָלָלֶכֶתבִּדְרָכָיולִשְׁמֹרחֻקֹּתָיומִצְוֺתָיווּמִשְׁפָּטָיווְעֵדְוֺתָיוכַּכָּתוּבבְּתוֹרַתמֹשֶׁהלְמַעַןתַּשְׂכִּילאֵתכָּל ־ אֲשֶׁרתַּֽעֲשֶׂהוְאֵתכָּל ־ אֲשֶׁרתִּפְנֶהשָֽׁם ׃
4 לְמַעַן יָקִים יְהוָה אֶת ־ דְּבָרוֹאֲשֶׁרדִּבֶּרעָלַילֵאמֹראִם ־ יִשְׁמְרוּבָנֶיךָאֶת ־ דַּרְכָּםלָלֶכֶתלְפָנַיבֶּאֱמֶתבְּכָל ־ לְבָבָםוּבְכָל ־ נַפְשָׁםלֵאמֹרלֹֽא ־ יִכָּרֵתלְךָאִישׁמֵעַלכִּסֵּאיִשְׂרָאֵֽל ׃
5 וְגַם אַתָּה יָדַעְתָּ אֵת אֲשֶׁר ־ עָשָׂהלִייוֹאָבבֶּן ־ צְרוּיָהאֲשֶׁרעָשָׂהלִשְׁנֵֽי ־ שָׂרֵיצִבְאוֹתיִשְׂרָאֵללְאַבְנֵרבֶּן ־ נֵרוְלַעֲמָשָׂאבֶן ־ יֶתֶרוַיַּהַרְגֵםוַיָּשֶׂםדְּמֵֽי ־ מִלְחָמָהבְּשָׁלֹםוַיִּתֵּןדְּמֵימִלְחָמָהבַּחֲגֹֽרָתוֹאֲשֶׁרבְּמָתְנָיווּֽבְנַעֲלוֹאֲשֶׁרבְּרַגְלָֽיו ׃
6 וְעָשִׂיתָ כְּחָכְמָתֶךָ וְלֹֽא ־ תוֹרֵדשֵׂיבָתוֹבְּשָׁלֹםשְׁאֹֽל ׃ ס
7 וְלִבְנֵי בַרְזִלַּי הַגִּלְעָדִי תַּֽעֲשֶׂה ־ חֶסֶדוְהָיוּבְּאֹכְלֵישֻׁלְחָנֶךָכִּי ־ כֵןקָרְבוּאֵלַיבְּבָרְחִימִפְּנֵיאַבְשָׁלוֹםאָחִֽיךָ ׃
8 וְהִנֵּה עִמְּךָ שִֽׁמְעִי בֶן ־ גֵּרָאבֶן ־ הַיְמִינִימִבַּחֻרִיםוְהוּאקִֽלְלַנִיקְלָלָהנִמְרֶצֶתבְּיוֹםלֶכְתִּימַחֲנָיִםוְהֽוּא ־ יָרַדלִקְרָאתִיהַיַּרְדֵּןוָאֶשָּׁבַֽעלוֹבַֽיהוָהלֵאמֹראִם ־ אֲמִֽיתְךָבֶּחָֽרֶב ׃
9 וְעַתָּה אַל ־ תְּנַקֵּהוּכִּיאִישׁחָכָםאָתָּהוְיָֽדַעְתָּאֵתאֲשֶׁרתַּֽעֲשֶׂה ־ לּוֹוְהוֹרַדְתָּאֶת ־ שֵׂיבָתוֹבְּדָםשְׁאֽוֹל ׃
10 וַיִּשְׁכַּב דָּוִד עִם ־ אֲבֹתָיווַיִּקָּבֵרבְּעִירדָּוִֽד ׃ פ
11 וְהַיָּמִים אֲשֶׁר מָלַךְ דָּוִד עַל ־ יִשְׂרָאֵלאַרְבָּעִיםשָׁנָהבְּחֶבְרוֹןמָלַךְשֶׁבַעשָׁנִיםוּבִירוּשָׁלִַםמָלַךְשְׁלֹשִׁיםוְשָׁלֹשׁשָׁנִֽים ׃
12 וּשְׁלֹמֹה יָשַׁב עַל ־ כִּסֵּאדָּוִדאָבִיווַתִּכֹּןמַלְכֻתוֹמְאֹֽד ׃
13 וַיָּבֹא אֲדֹנִיָּהוּ בֶן ־ חַגֵּיתאֶל ־ בַּת ־ שֶׁבַעאֵם ־ שְׁלֹמֹהוַתֹּאמֶרהֲשָׁלוֹםבֹּאֶךָוַיֹּאמֶרשָׁלֽוֹם ׃
14 וַיֹּאמֶר דָּבָר לִי אֵלָיִךְ וַתֹּאמֶר דַּבֵּֽר ׃
15 וַיֹּאמֶר אַתְּ יָדַעַתְּ כִּי ־ לִיהָיְתָההַמְּלוּכָהוְעָלַישָׂמוּכָֽל ־ יִשְׂרָאֵלפְּנֵיהֶםלִמְלֹךְוַתִּסֹּבהַמְּלוּכָהוַתְּהִילְאָחִיכִּימֵיְהוָההָיְתָהלּֽוֹ ׃
16 וְעַתָּה שְׁאֵלָה אַחַת אָֽנֹכִי שֹׁאֵל מֵֽאִתָּךְ אַל ־ תָּשִׁבִיאֶת ־ פָּנָיוַתֹּאמֶראֵלָיודַּבֵּֽר ׃
17 וַיֹּאמֶר אִמְרִי ־ נָאלִשְׁלֹמֹההַמֶּלֶךְכִּילֹֽא ־ יָשִׁיבאֶת ־ פָּנָיִךְוְיִתֶּן ־ לִיאֶת ־ אֲבִישַׁגהַשּׁוּנַמִּיתלְאִשָּֽׁה ׃
18 וַתֹּאמֶר בַּת ־ שֶׁבַעטוֹבאָנֹכִיאֲדַבֵּרעָלֶיךָאֶל ־ הַמֶּֽלֶךְ ׃
19 וַתָּבֹא בַת ־ שֶׁבַעאֶל ־ הַמֶּלֶךְשְׁלֹמֹהלְדַבֶּר ־ לוֹעַל ־ אֲדֹנִיָּהוּוַיָּקָםהַמֶּלֶךְלִקְרָאתָהּוַיִּשְׁתַּחוּלָהּוַיֵּשֶׁבעַל ־ כִּסְאוֹוַיָּשֶׂםכִּסֵּאלְאֵםהַמֶּלֶךְוַתֵּשֶׁבלִֽימִינֽוֹ ׃
20 וַתֹּאמֶר שְׁאֵלָה אַחַת קְטַנָּה אָֽנֹכִי שֹׁאֶלֶת מֵֽאִתָּךְ אַל ־ תָּשֶׁבאֶת ־ פָּנָיוַיֹּֽאמֶר ־ לָהּהַמֶּלֶךְשַׁאֲלִיאִמִּיכִּילֹֽא ־ אָשִׁיבאֶת ־ פָּנָֽיִךְ ׃
21 וַתֹּאמֶר יֻתַּן אֶת ־ אֲבִישַׁגהַשֻּׁנַמִּיתלַאֲדֹנִיָּהוּאָחִיךָלְאִשָּֽׁה ׃
22 וַיַּעַן הַמֶּלֶךְ שְׁלֹמֹה וַיֹּאמֶר לְאִמּוֹ וְלָמָה אַתְּ שֹׁאֶלֶת אֶת ־ אֲבִישַׁגהַשֻּׁנַמִּיתלַאֲדֹנִיָּהוּוְשַֽׁאֲלִי ־ לוֹאֶת ־ הַמְּלוּכָהכִּיהוּאאָחִיהַגָּדוֹלמִמֶּנִּיוְל/וֹוּלְאֶבְיָתָרהַכֹּהֵןוּלְיוֹאָבבֶּן ־ צְרוּיָֽה ׃ פ
23 וַיִּשָּׁבַע הַמֶּלֶךְ שְׁלֹמֹה בַּֽיהוָה לֵאמֹר כֹּה יַֽעֲשֶׂה ־ לִּיאֱלֹהִיםוְכֹהיוֹסִיףכִּיבְנַפְשׁוֹדִּבֶּראֲדֹנִיָּהוּאֶת ־ הַדָּבָרהַזֶּֽה ׃
24 וְעַתָּה חַי ־ יְהוָהאֲשֶׁרהֱכִינַנִיויושיביניעַל ־ כִּסֵּאדָּוִדאָבִיוַאֲשֶׁרעָֽשָׂה ־ לִיבַּיִתכַּאֲשֶׁרדִּבֵּרכִּיהַיּוֹםיוּמַתאֲדֹנִיָּֽהוּ ׃
25 וַיִּשְׁלַח הַמֶּלֶךְ שְׁלֹמֹה בְּיַד בְּנָיָהוּ בֶן ־ יְהוֹיָדָעוַיִּפְגַּע ־ בּוֹוַיָּמֹֽת ׃ ס
26 וּלְאֶבְיָתָר הַכֹּהֵן אָמַר הַמֶּלֶךְ עֲנָתֹת לֵךְ עַל ־ שָׂדֶיךָכִּיאִישׁמָוֶתאָתָּהוּבַיּוֹםהַזֶּהלֹאאֲמִיתֶךָכִּֽי ־ נָשָׂאתָאֶת ־ אֲרוֹןאֲדֹנָייְהֹוִהלִפְנֵידָּוִדאָבִיוְכִיהִתְעַנִּיתָבְּכֹלאֲשֶֽׁר ־ הִתְעַנָּהאָבִֽי ׃
27 וַיְגָרֶשׁ שְׁלֹמֹה אֶת ־ אֶבְיָתָרמִהְיוֹתכֹּהֵןלַֽיהוָהלְמַלֵּאאֶת ־ דְּבַריְהוָהאֲשֶׁרדִּבֶּרעַל ־ בֵּיתעֵלִיבְּשִׁלֹֽה ׃ פ
28 וְהַשְּׁמֻעָה בָּאָה עַד ־ יוֹאָבכִּייוֹאָבנָטָהאַחֲרֵיאֲדֹנִיָּהוְאַחֲרֵיאַבְשָׁלוֹםלֹאנָטָהוַיָּנָסיוֹאָבאֶל ־ אֹהֶליְהוָהוַֽיַּחֲזֵקבְּקַרְנוֹתהַמִּזְבֵּֽחַ ׃
29 וַיֻּגַּד לַמֶּלֶךְ שְׁלֹמֹה כִּי נָס יוֹאָב אֶל ־ אֹהֶליְהוָהוְהִנֵּהאֵצֶלהַמִּזְבֵּחַוַיִּשְׁלַחשְׁלֹמֹהאֶת ־ בְּנָיָהוּבֶן ־ יְהוֹיָדָעלֵאמֹרלֵךְפְּגַע ־ בּֽוֹ ׃
30 וַיָּבֹא בְנָיָהוּ אֶל ־ אֹהֶליְהוָהוַיֹּאמֶראֵלָיוכֹּֽה ־ אָמַרהַמֶּלֶךְצֵאוַיֹּאמֶר ׀ לֹאכִּיפֹהאָמוּתוַיָּשֶׁבבְּנָיָהוּאֶת ־ הַמֶּלֶךְדָּבָרלֵאמֹרכֹּֽה ־ דִבֶּריוֹאָבוְכֹהעָנָֽנִי ׃
31 וַיֹּאמֶר לוֹ הַמֶּלֶךְ עֲשֵׂה כַּאֲשֶׁר דִּבֶּר וּפְגַע ־ בּוֹוּקְבַרְתּוֹוַהֲסִירֹתָ ׀ דְּמֵיחִנָּםאֲשֶׁרשָׁפַךְיוֹאָבמֵעָלַיוּמֵעַלבֵּיתאָבִֽי ׃
32 וְהֵשִׁיב יְהוָה אֶת ־ דָּמוֹעַל ־ רֹאשׁוֹאֲשֶׁרפָּגַעבִּשְׁנֵֽי ־ אֲנָשִׁיםצַדִּקִיםוְטֹבִיםמִמֶּנּוּוַיַּהַרְגֵםבַּחֶרֶבוְאָבִידָוִדלֹאיָדָעאֶת ־ אַבְנֵרבֶּן ־ נֵרשַׂר ־ צְבָאיִשְׂרָאֵלוְאֶת ־ עֲמָשָׂאבֶן ־ יֶתֶרשַׂר ־ צְבָאיְהוּדָֽה ׃
33 וְשָׁבוּ דְמֵיהֶם בְּרֹאשׁ יוֹאָב וּבְרֹאשׁ זַרְעוֹ לְעֹלָם וּלְדָוִד וּלְזַרְעוֹ וּלְבֵיתוֹ וּלְכִסְאוֹ יִהְיֶה שָׁלוֹם עַד ־ עוֹלָםמֵעִםיְהוָֽה ׃
34 וַיַּעַל בְּנָיָהוּ בֶּן ־ יְהוֹיָדָעוַיִּפְגַּע ־ בּוֹוַיְמִתֵהוּוַיִּקָּבֵרבְּבֵיתוֹבַּמִּדְבָּֽר ׃
35 וַיִּתֵּן הַמֶּלֶךְ אֶת ־ בְּנָיָהוּבֶן ־ יְהוֹיָדָעתַּחְתָּיועַל ־ הַצָּבָאוְאֶת ־ צָדוֹקהַכֹּהֵןנָתַןהַמֶּלֶךְתַּחַתאֶבְיָתָֽר ׃
36 וַיִּשְׁלַח הַמֶּלֶךְ וַיִּקְרָא לְשִׁמְעִי וַיֹּאמֶר לוֹ בְּֽנֵה ־ לְךָבַיִתבִּירוּשָׁלִַםוְיָשַׁבְתָּשָׁםוְלֹֽא ־ תֵצֵאמִשָּׁםאָנֶהוָאָֽנָה ׃
37 וְהָיָה ׀ בְּיוֹםצֵאתְךָוְעָֽבַרְתָּאֶת ־ נַחַלקִדְרוֹןיָדֹעַתֵּדַעכִּימוֹתתָּמוּתדָּמְךָיִהְיֶהבְרֹאשֶֽׁךָ ׃
38 וַיֹּאמֶר שִׁמְעִי לַמֶּלֶךְ טוֹב הַדָּבָר כַּאֲשֶׁר דִּבֶּר אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ כֵּן יַעֲשֶׂה עַבְדֶּךָ וַיֵּשֶׁב שִׁמְעִי בִּירוּשָׁלִַם יָמִים רַבִּֽים ׃ ס
39 וַיְהִי מִקֵּץ שָׁלֹשׁ שָׁנִים וַיִּבְרְחוּ שְׁנֵֽי ־ עֲבָדִיםלְשִׁמְעִיאֶל ־ אָכִישׁבֶּֽן ־ מַעֲכָהמֶלֶךְגַּתוַיַּגִּידוּלְשִׁמְעִילֵאמֹרהִנֵּהעֲבָדֶיךָבְּגַֽת ׃
40 וַיָּקָם שִׁמְעִי וַֽיַּחֲבֹשׁ אֶת ־ חֲמֹרוֹוַיֵּלֶךְגַּתָהאֶל ־ אָכִישׁלְבַקֵּשׁאֶת ־ עֲבָדָיווַיֵּלֶךְשִׁמְעִיוַיָּבֵאאֶת ־ עֲבָדָיומִגַּֽת ׃
41 וַיֻּגַּד לִשְׁלֹמֹה כִּי ־ הָלַךְשִׁמְעִימִירוּשָׁלִַםגַּתוַיָּשֹֽׁב ׃
42 וַיִּשְׁלַח הַמֶּלֶךְ וַיִּקְרָא לְשִׁמְעִי וַיֹּאמֶר אֵלָיו הֲלוֹא הִשְׁבַּעְתִּיךָ בַֽיהוָה וָאָעִד בְּךָ לֵאמֹר בְּיוֹם צֵאתְךָ וְהָֽלַכְתָּ אָנֶה וָאָנָה יָדֹעַ תֵּדַע כִּי מוֹת תָּמוּת וַתֹּאמֶר אֵלַי טוֹב הַדָּבָר שָׁמָֽעְתִּי ׃
43 וּמַדּוּעַ לֹא שָׁמַרְתָּ אֵת שְׁבֻעַת יְהוָה וְאֶת ־ הַמִּצְוָהאֲשֶׁר ־ צִוִּיתִיעָלֶֽיךָ ׃
44 וַיֹּאמֶר הַמֶּלֶךְ אֶל ־ שִׁמְעִיאַתָּהיָדַעְתָּאֵתכָּל ־ הָרָעָהאֲשֶׁריָדַעלְבָבְךָאֲשֶׁרעָשִׂיתָלְדָוִדאָבִיוְהֵשִׁיביְהוָהאֶת ־ רָעָתְךָבְּרֹאשֶֽׁךָ ׃
45 וְהַמֶּלֶךְ שְׁלֹמֹה בָּרוּךְ וְכִסֵּא דָוִד יִהְיֶה נָכוֹן לִפְנֵי יְהוָה עַד ־ עוֹלָֽם ׃
46 וַיְצַו הַמֶּלֶךְ אֶת ־ בְּנָיָהוּבֶּן ־ יְהוֹיָדָעוַיֵּצֵאוַיִּפְגַּע ־ בּוֹוַיָּמֹתוְהַמַּמְלָכָהנָכוֹנָהבְּיַד ־ שְׁלֹמֹֽה ׃