1 O Senhor Deus mandou que o profeta Natã fosse falar com Davi. Natã foi e disse:
— Havia dois homens que viviam na mesma cidade: um era rico, e o outro era pobre. 2 O rico possuía muito gado e ovelhas, 3 enquanto que o pobre tinha somente uma ovelha, que ele havia comprado. Ele cuidou dela, e ela cresceu na sua casa, junto com os filhos dele. Ele a alimentava com a sua própria comida, deixava que ela bebesse no seu próprio copo, e ela dormia no seu colo. A ovelha era como uma filha para ele. 4 Certo dia um visitante chegou à casa do homem rico. Este não quis matar um dos seus próprios animais para preparar uma refeição para o visitante; em vez disso, pegou a ovelha do homem pobre, matou-a e preparou com ela uma refeição para o seu hóspede.
5 Então Davi ficou furioso com aquele homem e disse:
— Eu juro pelo Senhor, o Deus vivo, que o homem que fez isso deve ser morto! 6 Ele deverá pagar quatro vezes o que tirou, por ter feito uma coisa tão cruel!
7 Então Natã disse a Davi:
— Esse homem é você. E é isto o que diz o Senhor, o Deus de Israel: "Eu tornei você rei de Israel e o salvei de Saul. 8 Eu lhe dei o reino e as mulheres dele; tornei você rei de Israel e de Judá. E, se isso não bastasse, eu lhe teria dado duas vezes mais. 9 Por que é que você desobedeceu aos meus mandamentos e fez essa coisa tão horrível? Você fez com que Urias, o heteu, fosse morto na batalha; deixou que os amonitas o matassem e então ficou com a esposa dele! 10 Portanto, porque você me desobedeceu e tomou a mulher de Urias, sempre alguns dos seus descendentes morrerão de morte violenta. 11 E também afirmo que farei uma pessoa da sua própria família causar a sua desgraça. Você verá isso quando eu tirar as suas esposas e as der a outro homem; e ele terá relações com elas em plena luz do dia. 12 Você pecou escondido, em segredo, mas eu farei com que isso aconteça em plena luz do dia, para todo o povo de Israel ver."
13 Então Davi disse:
— Eu pequei contra Deus, o Senhor.
Natã respondeu:
— O Senhor perdoou o seu pecado; você não morrerá. 14 Mas, porque, fazendo isso, você mostrou tanto desprezo pelo Senhor, o seu filho morrerá.
15 Aí Natã foi para casa.
Então o Senhor fez com que o filho de Davi e da mulher de Urias ficasse muito doente. 16 Davi orou a Deus para que a criança sarasse e não quis comer nada. Entrou no seu quarto e passou a noite inteira deitado no chão. 17 Então os funcionários do palácio tentaram fazer Davi se levantar, mas ele não quis e não comeu nada com eles. 18 Uma semana depois, a criança morreu, e os funcionários ficaram com medo de dar a notícia a Davi. Eles disseram:
— Enquanto a criança estava viva, Davi não respondia quando falávamos com ele. Como vamos dizer a ele que a criança morreu? Ele poderá fazer alguma loucura!
19 Quando Davi viu os oficiais cochichando uns com os outros, compreendeu que a criança havia morrido. Então perguntou:
— A criança morreu?
— Morreu! — responderam eles.
20 Então Davi se levantou do chão, tomou um banho, penteou os cabelos e trocou de roupa. Depois foi à casa de Deus, o Senhor, e o adorou. Quando voltou ao palácio, pediu comida e comeu logo o que lhe foi servido.
21 Aí os seus oficiais disseram:
— Nós não entendemos isto. Enquanto o menino estava vivo, o senhor chorou por ele e não comeu; mas, logo que ele morreu, o senhor se levantou e comeu!
22 — Sim! — respondeu Davi. — Enquanto o menino estava vivo, eu jejuei e chorei porque o Senhor poderia ter pena de mim e não deixar que ele morresse. 23 Mas agora que está morto, por que jejuar? Será que eu poderia fazê-lo viver novamente? Um dia eu irei para o lugar onde ele está, porém ele nunca voltará para mim.
24 Então Davi consolou a sua esposa Bate-Seba. Teve relações com ela, e ela deu à luz um filho, a quem Davi deu o nome de Salomão. Deus amou o menino 25 e mandou que o profeta Natã lhe desse o nome de Jedidias porque o Senhor Deus o amava.
26 Enquanto isso, Joabe continuou a atacar Rabá, a capital do país de Amom. Quando estava para conquistar a cidade, 27 enviou mensageiros com o seguinte recado para Davi:
— Eu ataquei Rabá e conquistei os seus reservatórios de água. 28 Reúna agora o resto dos seus soldados, e o senhor ataque a cidade, e tome-a. Eu não quero ficar com a glória dessa vitória.
29 Então Davi reuniu os seus soldados, foi até Rabá, atacou a cidade e a conquistou.
30 Moloque, o ídolo que os amonitas adoravam, tinha uma coroa que pesava mais ou menos trinta e quatro quilos. A coroa era de ouro, e nela havia uma pedra preciosa, que Davi tirou e colocou na sua própria coroa. Levou também de Rabá muitas coisas de valor. 31 Davi fez o povo da cidade trabalhar com serras, enxadas e machados e fabricar tijolos. E fez o mesmo em todas as outras cidades de Amom. Então Davi e os seus soldados voltaram para Jerusalém.
1 וַיִּשְׁלַח יְהוָה אֶת ־ נָתָןאֶל ־ דָּוִדוַיָּבֹאאֵלָיווַיֹּאמֶרלוֹשְׁנֵיאֲנָשִׁיםהָיוּבְּעִיראֶחָתאֶחָדעָשִׁירוְאֶחָדרָֽאשׁ ׃
2 לְעָשִׁיר הָיָה צֹאן וּבָקָר הַרְבֵּה מְאֹֽד ׃
3 וְלָרָשׁ אֵֽין ־ כֹּלכִּיאִם ־ כִּבְשָׂהאַחַתקְטַנָּהאֲשֶׁרקָנָהוַיְחַיֶּהָוַתִּגְדַּלעִמּוֹוְעִם ־ בָּנָיויַחְדָּומִפִּתּוֹתֹאכַלוּמִכֹּסוֹתִשְׁתֶּהוּבְחֵיקוֹתִשְׁכָּבוַתְּהִי ־ לוֹכְּבַֽת ׃
4 וַיָּבֹא הֵלֶךְ לְאִישׁ הֶֽעָשִׁיר וַיַּחְמֹל לָקַחַת מִצֹּאנוֹ וּמִבְּקָרוֹ לַעֲשׂוֹת לָאֹרֵחַ הַבָּא ־ לוֹוַיִּקַּחאֶת ־ כִּבְשַׂתהָאִישׁהָרָאשׁוַֽיַּעֲשֶׂהָלָאִישׁהַבָּאאֵלָֽיו ׃
5 וַיִּֽחַר ־ אַףדָּוִדבָּאִישׁמְאֹדוַיֹּאמֶראֶל ־ נָתָןחַי ־ יְהוָהכִּיבֶן ־ מָוֶתהָאִישׁהָעֹשֶׂהזֹֽאת ׃
6 וְאֶת ־ הַכִּבְשָׂהיְשַׁלֵּםאַרְבַּעְתָּיִםעֵקֶבאֲשֶׁרעָשָׂהאֶת ־ הַדָּבָרהַזֶּהוְעַלאֲשֶׁרלֹֽא ־ חָמָֽל ׃
7 וַיֹּאמֶר נָתָן אֶל ־ דָּוִדאַתָּההָאִישׁכֹּה ־ אָמַריְהוָהאֱלֹהֵייִשְׂרָאֵלאָנֹכִימְשַׁחְתִּיךָֽלְמֶלֶךְעַל ־ יִשְׂרָאֵלוְאָנֹכִיהִצַּלְתִּיךָמִיַּדשָׁאֽוּל ׃
8 וָאֶתְּנָה לְךָ אֶת ־ בֵּיתאֲדֹנֶיךָוְאֶת ־ נְשֵׁיאֲדֹנֶיךָבְּחֵיקֶךָוָאֶתְּנָהלְךָאֶת ־ בֵּיתיִשְׂרָאֵלוִֽיהוּדָהוְאִם ־ מְעָטוְאֹסִפָהלְּךָכָּהֵנָּהוְכָהֵֽנָּה ׃
9 מַדּוּעַ בָּזִיתָ ׀ אֶת ־ דְּבַריְהוָהלַעֲשׂוֹתהָרַעבעינואֵתאוּרִיָּההַֽחִתִּיהִכִּיתָבַחֶרֶבוְאֶת ־ אִשְׁתּוֹלָקַחְתָּלְּךָלְאִשָּׁהוְאֹתוֹהָרַגְתָּבְּחֶרֶבבְּנֵיעַמּֽוֹן ׃
10 וְעַתָּה לֹא ־ תָסוּרחֶרֶבמִבֵּיתְךָעַד ־ עוֹלָםעֵקֶבכִּיבְזִתָנִיוַתִּקַּחאֶת ־ אֵשֶׁתאוּרִיָּההַחִתִּילִהְיוֹתלְךָלְאִשָּֽׁה ׃ ס
11 כֹּה ׀ אָמַריְהוָההִנְנִימֵקִיםעָלֶיךָרָעָהמִבֵּיתֶךָוְלָקַחְתִּיאֶת ־ נָשֶׁיךָלְעֵינֶיךָוְנָתַתִּילְרֵעֶיךָוְשָׁכַבעִם ־ נָשֶׁיךָלְעֵינֵיהַשֶּׁמֶשׁהַזֹּֽאת ׃
12 כִּי אַתָּה עָשִׂיתָ בַסָּתֶר וַאֲנִי אֶעֱשֶׂה אֶת ־ הַדָּבָרהַזֶּהנֶגֶדכָּל ־ יִשְׂרָאֵלוְנֶגֶדהַשָּֽׁמֶשׁ ׃ ס
13 וַיֹּאמֶר דָּוִד אֶל ־ נָתָןחָטָאתִילַֽיהוָה ס וַיֹּאמֶרנָתָןאֶל ־ דָּוִדגַּם ־ יְהוָההֶעֱבִירחַטָּאתְךָלֹאתָמֽוּת ׃
14 אֶפֶס כִּֽי ־ נִאֵץנִאַצְתָּאֶת ־ אֹיְבֵייְהוָהבַּדָּבָרהַזֶּהגַּםהַבֵּןהַיִּלּוֹדלְךָמוֹתיָמֽוּת ׃
15 וַיֵּלֶךְ נָתָן אֶל ־ בֵּיתוֹוַיִּגֹּףיְהוָהאֶת ־ הַיֶּלֶדאֲשֶׁריָלְדָהאֵֽשֶׁת ־ אוּרִיָּהלְדָוִדוַיֵּאָנַֽשׁ ׃
16 וַיְבַקֵּשׁ דָּוִד אֶת ־ הָאֱלֹהִיםבְּעַדהַנָּעַרוַיָּצָםדָּוִדצוֹםוּבָאוְלָןוְשָׁכַבאָֽרְצָה ׃
17 וַיָּקֻמוּ זִקְנֵי בֵיתוֹ עָלָיו לַהֲקִימוֹ מִן ־ הָאָרֶץוְלֹאאָבָהוְלֹֽא ־ בָרָאאִתָּםלָֽחֶם ׃
18 וַיְהִי בַּיּוֹם הַשְּׁבִיעִי וַיָּמָת הַיָּלֶד וַיִּֽרְאוּ עַבְדֵי דָוִד לְהַגִּיד לוֹ ׀ כִּי ־ מֵתהַיֶּלֶדכִּיאָֽמְרוּהִנֵּהבִהְיוֹתהַיֶּלֶדחַידִּבַּרְנוּאֵלָיווְלֹא ־ שָׁמַעבְּקוֹלֵנוּוְאֵיךְנֹאמַראֵלָיומֵתהַיֶּלֶדוְעָשָׂהרָעָֽה ׃
19 וַיַּרְא דָּוִד כִּי עֲבָדָיו מִֽתְלַחֲשִׁים וַיָּבֶן דָּוִד כִּי מֵת הַיָּלֶד וַיֹּאמֶר דָּוִד אֶל ־ עֲבָדָיוהֲמֵתהַיֶּלֶדוַיֹּאמְרוּמֵֽת ׃
20 וַיָּקָם דָּוִד מֵהָאָרֶץ וַיִּרְחַץ וַיָּסֶךְ וַיְחַלֵּף שמלתו וַיָּבֹא בֵית ־ יְהוָהוַיִּשְׁתָּחוּוַיָּבֹאאֶל ־ בֵּיתוֹוַיִּשְׁאַלוַיָּשִׂימוּלוֹלֶחֶםוַיֹּאכַֽל ׃
21 וַיֹּאמְרוּ עֲבָדָיו אֵלָיו מָֽה ־ הַדָּבָרהַזֶּהאֲשֶׁרעָשִׂיתָהבַּעֲבוּרהַיֶּלֶדחַיצַמְתָּוַתֵּבְךְּוְכַֽאֲשֶׁרמֵתהַיֶּלֶדקַמְתָּוַתֹּאכַללָֽחֶם ׃
22 וַיֹּאמֶר בְּעוֹד הַיֶּלֶד חַי צַמְתִּי וָֽאֶבְכֶּה כִּי אָמַרְתִּי מִי יוֹדֵעַ יחנני יְהוָה וְחַי הַיָּֽלֶד ׃
23 וְעַתָּה ׀ מֵתלָמָּהזֶּהאֲנִיצָםהַאוּכַללַהֲשִׁיבוֹעוֹדאֲנִיהֹלֵךְאֵלָיווְהוּאלֹֽא ־ יָשׁוּבאֵלָֽי ׃
24 וַיְנַחֵם דָּוִד אֵת בַּת ־ שֶׁבַעאִשְׁתּוֹוַיָּבֹאאֵלֶיהָוַיִּשְׁכַּבעִמָּהּוַתֵּלֶדבֵּןויקראאֶת ־ שְׁמוֹשְׁלֹמֹהוַיהוָהאֲהֵבֽוֹ ׃
25 וַיִּשְׁלַח בְּיַד נָתָן הַנָּבִיא וַיִּקְרָא אֶת ־ שְׁמוֹיְדִידְיָהּבַּעֲבוּריְהוָֽה ׃ פ
26 וַיִּלָּחֶם יוֹאָב בְּרַבַּת בְּנֵי עַמּוֹן וַיִּלְכֹּד אֶת ־ עִירהַמְּלוּכָֽה ׃
27 וַיִּשְׁלַח יוֹאָב מַלְאָכִים אֶל ־ דָּוִדוַיֹּאמֶרנִלְחַמְתִּיבְרַבָּהגַּם ־ לָכַדְתִּיאֶת ־ עִירהַמָּֽיִם ׃
28 וְעַתָּה אֱסֹף אֶת ־ יֶתֶרהָעָםוַחֲנֵהעַל ־ הָעִירוְלָכְדָהּפֶּן ־ אֶלְכֹּדאֲנִיאֶת ־ הָעִירוְנִקְרָאשְׁמִיעָלֶֽיהָ ׃
29 וַיֶּאֱסֹף דָּוִד אֶת ־ כָּל ־ הָעָםוַיֵּלֶךְרַבָּתָהוַיִּלָּחֶםבָּהּוַֽיִּלְכְּדָֽהּ ׃
30 וַיִּקַּח אֶת ־ עֲטֶֽרֶת ־ מַלְכָּםמֵעַלרֹאשׁוֹוּמִשְׁקָלָהּכִּכַּרזָהָבוְאֶבֶןיְקָרָהוַתְּהִיעַל ־ רֹאשׁדָּוִדוּשְׁלַלהָעִירהוֹצִיאהַרְבֵּהמְאֹֽד ׃
31 וְאֶת ־ הָעָםאֲשֶׁר ־ בָּהּהוֹצִיאוַיָּשֶׂםבַּמְּגֵרָהוּבַחֲרִצֵיהַבַּרְזֶלוּֽבְמַגְזְרֹתהַבַּרְזֶלוְהֶעֱבִיראוֹתָםבמלכןוְכֵןיַעֲשֶׂהלְכֹלעָרֵיבְנֵֽי ־ עַמּוֹןוַיָּשָׁבדָּוִדוְכָל ־ הָעָםיְרוּשָׁלִָֽם ׃ פ