1 Spiritus meus attenuatus est,dies mei exstincti,et solum mihi superest sepulcrum.

2 Nonne irrisiones circumdant me,et in amaritudinibus moratur oculus meus?

3 Pone pignus pro me iuxta te;et quis umquam spondens percutiet manum meam?

4 Cor eorum longe fecisti a disciplina;propterea non exaltabuntur.

5 Praedam pollicetur sociis,sed oculi filiorum eius deficient.

6 Posuit me quasi in proverbium vulgiet conspuendum in faciem.

7 Caligavit ab indignatione oculus meus,et membra mea quasi in umbram redacta sunt.

8 Stupebunt iusti super hoc,et innocens contra impium excitabitur.

9 Et tenebit iustus viam suam,et mundus manibus addet fortitudinem.

10 Igitur omnes vos convertimini et venite,et non inveniam in vobis ullum sapientem.

11 Dies mei transierunt, cogitationes meae dissipatae suntet desideria cordis mei.

12 Noctem verterunt in diem;et rursum post tenebras properat lux.

13 Si sustinuero, infernus domus mea est;et in tenebris stravi lectulum meum.

14 Putredini dixi: Pater meus es!;Mater mea et soror mea! vermibus.

15 Ubi est ergo nunc praestolatio mea,et patientiam meam quis considerat?

16 In profundissimum infernum descendent omnia mea;simul in pulvere erit requies mihi? ".

1 O meu espírito se esvai, os meus dias se extinguem, A sepultura me está preparada.

2 Estou de fato cercado de mofadores, E os meus olhos são obrigados a contemplar a sua provocação.

3 Dá-me, pois, um penhor, sê o meu fiador para contigo mesmo: Quem mais há que me possa dar a mão?

4 Apartaste dos seus corações o entendimento, Portanto não os exaltarás.

5 Quem entrega os amigos como presa, Os olhos de seus filhos desfalecerão.

6 Ele me fez também o provérbio dos povos, Tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.

7 Também se escurecem de mágoa os meus olhos, E todos os meus membros são como uma sombra.

8 Os retos pasmarão disto, E o inocente se levantará contra o ímpio.

9 Contudo o justo prosseguirá no seu caminho, E o que tem mãos puras irá crescendo mais e mais em forças.

10 Mas tornai à carga todos vós, e vinde; Não acharei entre vós um só que seja sábio.

11 Passados são os meus dias, Desfeitos os meus propósitos: Os pensamentos do meu coração.

12 Trocam a noite em dia; A luz, dizem, está perto das trevas.

13 Se eu esperar a Cheol como minha casa, Se estender o meu leito nas trevas,

14 Se disser à cova: Tu és meu pai; Aos vermes: Vós sois minha mãe, e minha irmã.

15 Onde está logo a minha esperança? Quanto à minha esperança, quem a poderá ver?

16 Ela descerá às grades do Cheol, Quando formos juntos descansar no pó.