1 "Isn’t a man forced to labor on earth?
Aren’t his days like the days of a hired hand?
2 As a servant who earnestly desires the shadow,
as a hireling who looks for his wages,
3 so I am made to possess months of misery,
wearisome nights are appointed to me.
4 When I lie down, I say,
‘When will I arise, and the night be gone?’
I toss and turn until the dawning of the day.
5 My flesh is clothed with worms and clods of dust.
My skin closes up, and breaks out afresh.
6 My days are swifter than a weaver’s shuttle,
and are spent without hope.
7 Oh remember that my life is a breath.
My eye will no more see good.
8 The eye of him who sees me will see me no more.
Your eyes will be on me, but I will not be.
9 As the cloud is consumed and vanishes away,
so he who goes down to Sheol will come up no more.
10 He will return no more to his house,
neither will his place know him any more.
11 "Therefore I will not keep silent.
I will speak in the anguish of my spirit.
I will complain in the bitterness of my soul.
12 Am I a sea, or a sea monster,
that you put a guard over me?
13 When I say, ‘My bed will comfort me.
My couch will ease my complaint,’
14 then you scare me with dreams
and terrify me through visions,
15 so that my soul chooses strangling,
death rather than my bones.
16 I loathe my life.
I don’t want to live forever.
Leave me alone, for my days are but a breath.
17 What is man, that you should magnify him,
that you should set your mind on him,
18 that you should visit him every morning,
and test him every moment?
19 How long will you not look away from me,
nor leave me alone until I swallow down my spittle?
20 If I have sinned, what do I do to you, you watcher of men?
Why have you set me as a mark for you,
so that I am a burden to myself?
21 Why do you not pardon my disobedience, and take away my iniquity?
For now will I lie down in the dust.
You will seek me diligently, but I will not be."
1 Het die mens nie 'n stryd op die aarde nie? En is sy dae nie soos die dae van 'n dagloner nie?
2 Soos 'n slaaf wat hyg na die skaduwee, en soos 'n dagloner wat wag op sy werkloon,
3 so het ek erfgenaam geword van maande van teleurstelling en is nagte van moeite vir my bestem.
4 As ek gaan lê, dink ek: Wanneer sal ek opstaan? Maar die aand is lank, en ek word sat van al die omdraai tot die môre skemering toe.
5 My vlees is bekleed met wurms en stofklonte; my vel trek opmekaar en etter dan weer.
6 My dae is vinniger as 'n wewerspoel en verdwyn sonder verwagting.
7 Bedink tog dat my lewe wind is; my oog sal die voorspoed nie weer sien nie.
8 Die oog van hom wat my sien, sal my nie meer aanskou nie. U oë is op my -- en ek is daar nie!
9 Die wolk verdwyn en gaan heen -- so kom hy nie weer op wat na die doderyk neerdaal nie.
10 Hy sal nie meer teruggaan na sy huis nie, en sy plek sal hom nie meer ken nie.
11 So wil dan ook ,k my mond nie hou nie, ek wil spreek in die benoudheid van my gees, ek wil klae in die bitterheid van my siel.
12 Is ek 'n see, of 'n groot seedier, dat U 'n wag teen my opstel?
13 As ek sê: My bed sal my troos, my slaapplek sal my klagte help dra,
14 dan verskrik U my deur drome en ontstel my deur gesigte,
15 sodat ek die verwurging verkies, die dood meer as hierdie geraamte van my.
16 Ek verfoei my lewe. Nie vir altyd sal ek lewe nie: laat my met rus, want my dae is nietigheid.
17 Wat is die mens, dat U hom so hoog stel en dat U op hom ag gee?
18 En dat U hom elke môre soek, elke oomblik hom op die proef stel?
19 Hoe lank sal U nie van my af wegkyk nie, my nie laat staan nie, totdat ek my speeksel insluk?
20 As ek gesondig het, wat doen ek U aan, o Mensebewaker? Waarom het U my as mikpunt vir U opgestel, sodat ek myself tot 'n las is?
21 En waarom vergeef U nie my oortreding en neem my ongeregtigheid nie weg nie? Want weldra sal ek in die stof lê; dan sal U my soek, maar ek sal daar nie wees nie.