1 "My soul is weary of my life.

I will give free course to my complaint.

I will speak in the bitterness of my soul.

2 I will tell God, ‘Do not condemn me.

Show me why you contend with me.

3 Is it good to you that you should oppress,

that you should despise the work of your hands,

and smile on the counsel of the wicked?

4 Do you have eyes of flesh?

Or do you see as man sees?

5 Are your days as the days of mortals,

or your years as man’s years,

6 that you inquire after my iniquity,

and search after my sin?

7 Although you know that I am not wicked,

there is no one who can deliver out of your hand.

8 "‘Your hands have framed me and fashioned me altogether,

yet you destroy me.

9 Remember, I beg you, that you have fashioned me as clay.

Will you bring me into dust again?

10 Haven’t you poured me out like milk,

and curdled me like cheese?

11 You have clothed me with skin and flesh,

and knit me together with bones and sinews.

12 You have granted me life and loving kindness.

Your visitation has preserved my spirit.

13 Yet you hid these things in your heart.

I know that this is with you:

14 if I sin, then you mark me.

You will not acquit me from my iniquity.

15 If I am wicked, woe to me.

If I am righteous, I still will not lift up my head,

being filled with disgrace,

and conscious of my affliction.

16 If my head is held high, you hunt me like a lion.

Again you show yourself powerful to me.

17 You renew your witnesses against me,

and increase your indignation on me.

Changes and warfare are with me.

18 "‘Why, then, have you brought me out of the womb?

I wish I had given up the spirit, and no eye had seen me.

19 I should have been as though I had not been.

I should have been carried from the womb to the grave.

20 Aren’t my days few?

Stop!

Leave me alone, that I may find a little comfort,

21 before I go where I will not return from,

to the land of darkness and of the shadow of death;

22 the land dark as midnight,

of the shadow of death,

without any order,

where the light is as midnight.’"

1 Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.

2 Mi diros al Dio:Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.

3 Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?

4 Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?

5 Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,

6 Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,

7 Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?

8 Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!

9 Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.

10 Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.

11 Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.

12 Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.

13 Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:

14 Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.

15 Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.

16 Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.

17 Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.

18 Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!

19 Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.

20 Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,

21 Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,

22 En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.