1 Then Job answered,

2 "Oh that my anguish were weighed,

and all my calamity laid in the balances!

3 For now it would be heavier than the sand of the seas,

therefore my words have been rash.

4 For the arrows of the Almighty are within me.

My spirit drinks up their poison.

The terrors of God set themselves in array against me.

5 Does the wild donkey bray when he has grass?

Or does the ox low over his fodder?

6 Can that which has no flavor be eaten without salt?

Or is there any taste in the white of an egg?

7 My soul refuses to touch them.

They are as loathsome food to me.

8 "Oh that I might have my request,

that God would grant the thing that I long for,

9 even that it would please God to crush me;

that he would let loose his hand, and cut me off!

10 Let it still be my consolation,

yes, let me exult in pain that doesn’t spare,

that I have not denied the words of the Holy One.

11 What is my strength, that I should wait?

What is my end, that I should be patient?

12 Is my strength the strength of stones?

Or is my flesh of bronze?

13 Isn’t it that I have no help in me,

that wisdom is driven away from me?

14 "To him who is ready to faint, kindness should be shown from his friend;

even to him who forsakes the fear of the Almighty.

15 My brothers have dealt deceitfully as a brook,

as the channel of brooks that pass away;

16 which are black by reason of the ice,

in which the snow hides itself.

17 In the dry season, they vanish.

When it is hot, they are consumed out of their place.

18 The caravans that travel beside them turn away.

They go up into the waste, and perish.

19 The caravans of Tema looked.

The companies of Sheba waited for them.

20 They were distressed because they were confident.

They came there, and were confounded.

21 For now you are nothing.

You see a terror, and are afraid.

22 Did I ever say, ‘Give to me?’

or, ‘Offer a present for me from your substance?’

23 or, ‘Deliver me from the adversary’s hand?’

or, ‘Redeem me from the hand of the oppressors?’

24 "Teach me, and I will hold my peace.

Cause me to understand my error.

25 How forcible are words of uprightness!

But your reproof, what does it reprove?

26 Do you intend to reprove words,

since the speeches of one who is desperate are as wind?

27 Yes, you would even cast lots for the fatherless,

and make merchandise of your friend.

28 Now therefore be pleased to look at me,

for surely I will not lie to your face.

29 Please return.

Let there be no injustice.

Yes, return again.

My cause is righteous.

30 Is there injustice on my tongue?

Can’t my taste discern mischievous things?

1 Ijob respondis kaj diris:

2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

22 Ĉu mi diris:Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?