1 Daarna het Job sy mond oopgemaak en sy dag vervloek.

2 En Job het begin en gesê:

3 Mag die dag vergaan waarop ek gebore is, en die nag wat gesê het: 'n Seun is ontvang.

4 Mag die dag duisternis wees; mag God nie na hom vra daarbo nie en geen ligglans oor hom skyn nie.

5 Mag duisternis en doodskaduwee hom opeis, 'n wolkgevaarte oor hom gaan lê, dagverduisteringe hom verskrik.

6 Daardie nag -- mag donkerheid hom wegruk, mag hy nie bly wees onder die dae van die jaar, in die getal van die maande nie kom nie.

7 Ja, mag die nag onvrugbaar wees, geen gejubel tot hom deurdring nie.

8 Mag die dagvervloekers hom verwens, hulle wat die kuns verstaan om die Levi tan op te hits.

9 Mag die sterre van sy môre skemering verduister word; mag hy wag op lig, maar tevergeefs, en die ooglede van die dageraad nie sien nie.

10 Omdat hy vir my nie toegesluit het die deure van die moederskoot nie en moeite vir my oë nie verberg het nie.

11 Waarom het ek nie gesterf by die geboorte, nie uitgegaan uit die moederskoot en die asem uitgeblaas nie?

12 Waarom het knieë my teëgekom, en waarom borste, dat ek moes drink?

13 Want dan sou ek daar gelê en stil gewees het; ek sou geslaap, ek sou dan rus gehad het,

14 saam met konings en raadsmanne van die aarde, wat puinhope weer opgebou het vir hulleself;

15 of saam met vorste wat goud besit, wat hulle huise met silwer gevul het.

16 Of ek sou, soos 'n weggestopte misgeboorte, nie bestaan het nie, soos kinders wat die lig nie gesien het nie.

17 Daar hou die goddelose op met woel, en daar rus hulle wie se kragte uitgeput is.

18 Die gevangenes is almal saam gerus; hulle hoor die stem van die drywer nie.

19 Klein en groot is daar gelyk, en die slaaf is vry van sy heer.

20 Waarom gee Hy lig aan die ellendige en lewe aan die wat verbitterd is van siel;

21 wat wag op die dood, en hy kom nie; en meer na hom grawe as na verborge skatte;

22 wat bly sou wees met gejuig, hulle sou verheug as hulle die graf kon vind?

23 Waarom gee Hy lig aan 'n man wie se weg verborge is, 'n man wat deur God aan alle kante ingesluit is?

24 Want soos my brood kom my gesug, en my gebrul word uitgestort soos water.

25 As ek iets vreesliks vrees, kom dit oor my; en die ding waarvoor ek bang is, kom na my toe.

26 Ek het geen kalmte en geen stilte en geen rus nie, of daar kom die onrus!

1 After this opened Job his mouth, and cursed his day.

2 And Job answered and said:

3 Let the day perish wherein I was born,

And the night which said, There is a man-child conceived.

4 Let that day be darkness;

Let not God from above seek for it,

Neither let the light shine upon it.

5 Let darkness and the shadow of death claim it for their own;

Let a cloud dwell upon it;

Let all that maketh black the day terrify it.

6 As for that night, let thick darkness seize upon it:

Let it not rejoice among the days of the year;

Let it not come into the number of the months.

7 Lo, let that night be barren;

Let no joyful voice come therein.

8 Let them curse it that curse the day,

Who are ready to rouse up leviathan.

9 Let the stars of the twilight thereof be dark:

Let it look for light, but have none;

Neither let it behold the eyelids of the morning:

10 Because it shut not up the doors of my mother’s womb,

Nor hid trouble from mine eyes.

11 Why died I not from the womb?

Why did I not give up the ghost when my mother bare me?

12 Why did the knees receive me?

Or why the breasts, that I should suck?

13 For now should I have lain down and been quiet;

I should have slept; then had I been at rest,

14 With kings and counsellors of the earth,

Who built up waste places for themselves;

15 Or with princes that had gold,

Who filled their houses with silver:

16 Or as a hidden untimely birth I had not been,

As infants that never saw light.

17 There the wicked cease from troubling;

And there the weary are at rest.

18 There the prisoners are at ease together;

They hear not the voice of the taskmaster.

19 The small and the great are there:

And the servant is free from his master.

20 Wherefore is light given to him that is in misery,

And life unto the bitter in soul;

21 Who long for death, but it cometh not,

And dig for it more than for hid treasures;

22 Who rejoice exceedingly,

And are glad, when they can find the grave?

23 Why is light given to a man whose way is hid,

And whom God hath hedged in?

24 For my sighing cometh before I eat,

And my groanings are poured out like water.

25 For the thing which I fear cometh upon me,

And that which I am afraid of cometh unto me.

26 I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest;

But trouble cometh.