1 Het die mens nie 'n stryd op die aarde nie? En is sy dae nie soos die dae van 'n dagloner nie?

2 Soos 'n slaaf wat hyg na die skaduwee, en soos 'n dagloner wat wag op sy werkloon,

3 so het ek erfgenaam geword van maande van teleurstelling en is nagte van moeite vir my bestem.

4 As ek gaan lê, dink ek: Wanneer sal ek opstaan? Maar die aand is lank, en ek word sat van al die omdraai tot die môre skemering toe.

5 My vlees is bekleed met wurms en stofklonte; my vel trek opmekaar en etter dan weer.

6 My dae is vinniger as 'n wewerspoel en verdwyn sonder verwagting.

7 Bedink tog dat my lewe wind is; my oog sal die voorspoed nie weer sien nie.

8 Die oog van hom wat my sien, sal my nie meer aanskou nie. U oë is op my -- en ek is daar nie!

9 Die wolk verdwyn en gaan heen -- so kom hy nie weer op wat na die doderyk neerdaal nie.

10 Hy sal nie meer teruggaan na sy huis nie, en sy plek sal hom nie meer ken nie.

11 So wil dan ook ,k my mond nie hou nie, ek wil spreek in die benoudheid van my gees, ek wil klae in die bitterheid van my siel.

12 Is ek 'n see, of 'n groot seedier, dat U 'n wag teen my opstel?

13 As ek sê: My bed sal my troos, my slaapplek sal my klagte help dra,

14 dan verskrik U my deur drome en ontstel my deur gesigte,

15 sodat ek die verwurging verkies, die dood meer as hierdie geraamte van my.

16 Ek verfoei my lewe. Nie vir altyd sal ek lewe nie: laat my met rus, want my dae is nietigheid.

17 Wat is die mens, dat U hom so hoog stel en dat U op hom ag gee?

18 En dat U hom elke môre soek, elke oomblik hom op die proef stel?

19 Hoe lank sal U nie van my af wegkyk nie, my nie laat staan nie, totdat ek my speeksel insluk?

20 As ek gesondig het, wat doen ek U aan, o Mensebewaker? Waarom het U my as mikpunt vir U opgestel, sodat ek myself tot 'n las is?

21 En waarom vergeef U nie my oortreding en neem my ongeregtigheid nie weg nie? Want weldra sal ek in die stof lê; dan sal U my soek, maar ek sal daar nie wees nie.

1 Has not man his ordered time of trouble on the earth? and are not his days like the days of a servant working for payment?

2 As a servant desiring the shades of evening, and a workman looking for his payment:

3 So I have for my heritage months of pain to no purpose, and nights of weariness are given to me.

4 When I go to my bed, I say, When will it be time to get up? but the night is long, and I am turning from side to side till morning light.

5 My flesh is covered with worms and dust; my skin gets hard and then is cracked again.

6 My days go quicker than the cloth-worker's thread, and come to an end without hope.

7 O, keep in mind that my life is wind: my eye will never again see good.

8 The eye of him who sees me will see me no longer: your eyes will be looking for me, but I will be gone.

9 A cloud comes to an end and is gone; so he who goes down into the underworld comes not up again.

10 He will not come back to his house, and his place will have no more knowledge of him.

11 So I will not keep my mouth shut; I will let the words come from it in the pain of my spirit, my soul will make a bitter outcry.

12 Am I a sea, or a sea-beast, that you put a watch over me?

13 When I say, In my bed I will have comfort, there I will get rest from my disease;

14 Then you send dreams to me, and visions of fear;

15 So that a hard death seems better to my soul than my pains.

16 I have no desire for life, I would not be living for ever! Keep away from me, for my days are as a breath.

17 What is man, that you have made him great, and that your attention is fixed on him,

18 And that your hand is on him every morning, and that you are testing him every minute?

19 How long will it be before your eyes are turned away from me, so that I may have a minute's breathing-space?

20 If I have done wrong, what have I done to you, O keeper of men? why have you made me a mark for your blows, so that I am a weariness to myself?

21 And why do you not take away my sin, and let my wrongdoing be ended? for now I go down to the dust, and you will be searching for me with care, but I will be gone.