Prefácio e saudação

1 Paulo, apóstolo de Jesus Cristo pela vontade de Deus, e o irmão Timóteo, à igreja de Deus que está em Corinto, com todos os santos que estão em toda a Acaia: 2 graça a vós e paz, da parte de Deus, nosso Pai, e da do Senhor Jesus Cristo.

Ação de graças de Paulo pelas consolações que Deus lhe concedeu

3 Bendito seja o Deus e Pai de nosso Senhor Jesus Cristo, o Pai das misericórdias e o Deus de toda consolação, 4 que nos consola em toda a nossa tribulação, para que também possamos consolar os que estiverem em alguma tribulação, com a consolação com que nós mesmos somos consolados de Deus. 5 Porque, como as aflições de Cristo são abundantes em nós, assim também a nossa consolação sobeja por meio de Cristo. 6 Mas, se somos atribulados, é para vossa consolação e salvação; ou, se somos consolados, para vossa consolação é, a qual se opera, suportando com paciência as mesmas aflições que nós também padecemos. 7 E a nossa esperança acerca de vós é firme, sabendo que, como sois participantes das aflições, assim o sereis também da consolação. 8 Porque não queremos, irmãos, que ignoreis a tribulação que nos sobreveio na Ásia, pois que fomos sobremaneira agravados mais do que podíamos suportar, de modo tal que até da vida desesperamos. 9 Mas já em nós mesmos tínhamos a sentença de morte, para que não confiássemos em nós, mas em Deus, que ressuscita os mortos; 10 o qual nos livrou de tão grande morte e livrará; em quem esperamos que também nos livrará ainda, 11 ajudando-nos também vós, com orações por nós, para que, pela mercê que por muitas pessoas nos foi feita, por muitas também sejam dadas graças a nosso respeito.

Por que demorou Paulo a sua ida

12 Porque a nossa glória é esta: o testemunho da nossa consciência, de que, com simplicidade e sinceridade de Deus, não com sabedoria carnal, mas na graça de Deus, temos vivido no mundo e maiormente convosco. 13 Porque nenhumas outras coisas vos escrevemos, senão as que sabeis ou também reconheceis; e espero que também até ao fim as reconhecereis, 14 como também em parte reconhecestes em nós, que somos a vossa glória, como também vós sereis a nossa no Dia do Senhor Jesus.

15 E, com essa confiança, quis primeiro ir ter convosco, para que tivésseis uma segunda graça; 16 e por vós passar à Macedônia, e da Macedônia ir outra vez ter convosco, e ser guiado por vós à Judeia. 17 E, deliberando isso, usei, porventura, de leviandade? Ou o que delibero, o delibero segundo a carne, para que haja em mim sim, sim e não, não? 18 Antes, como Deus é fiel, a nossa palavra para convosco não foi sim e não. 19 Porque o Filho de Deus, Jesus Cristo, que entre vós foi pregado por nós, isto é, por mim, e Silvano, e Timóteo, não foi sim e não; mas nele houve sim. 20 Porque todas quantas promessas há de Deus são nele sim; e por ele o Amém, para glória de Deus, por nós. 21 Mas o que nos confirma convosco em Cristo e o que nos ungiu é Deus, 22 o qual também nos selou e deu o penhor do Espírito em nossos corações.

23 Invoco, porém, a Deus por testemunha sobre a minha alma, que, para vos poupar, não tenho até agora ido a Corinto; 24 não que tenhamos domínio sobre a vossa fé, mas porque somos cooperadores de vosso gozo; porque pela fé estais em pé.

1 Paulus, ä Aposchtel Christi Jesus durch d Wille Gottes, un Timotheus, unsa Brueda, an de Gmeinde Gottes in Korinth samt alle Heilige in ganz Achaja:

2 Gnade isch mit äich un Friede vu Gott, unsam Vada (Babbe), un däm Herrn Jesus Chrischtus!

3 Globt isch Gott, dr Vada (Babbe) unsares Herrn Jesus Chrischtus, dr Vada (Babbe) vu d Barmherzigkeit un Gott vu allem Troscht,

4 der uns(us) treschtet in all unsera Trebsal, dmit ma(mir) au tröschte kenne, de in allaläei Trebsal sin, mit däm Troscht, mit däm ma(mir) selba treschtet wäre vu Gott.

5 Denn we de Liede Christi viel iba uns(us) kumme, so wäre ma(mir) au viel treschtet durch Chrischtus.

6 Hän ma(mir) aba Trebsal, so bassiert s äich zum Troscht un Heil. Hän ma(mir) Troscht, so bassiert`s zue äirem Troscht, der sich wirksam zeigt, wenn ihr mit Geduld deselbä Liede ertrage, de au ma(mir) liede.

7 Un unsri Hoffnig schtoht fescht fir äich, wel ma(mir) wisse: we ihr a d Liede deilhän, so den ihr au am Troscht teilha.

8 Denn ma(mir) wen äich, lebi Breda, nit vuschwiege de Vufolgig, de uns(us) in dr Provinz Asien widafahre isch, wo ma(mir) iba de Maße bschwert ware iba unseri Kraft, so daß ma(mir) au am Läbä vuzagt hän

9 un`s bi uns(us) selbscht fir bschlosse ka hän, ma(mir) mehn schterbe. Des isch bassiert aba, dmit ma(mir) unsa Vuträue nit uf uns(us) selbscht hän, sundern uf Gott, der di Dote uferweckt,

10 der uns(us) üs solcha Anscht errettet het un errette wird. Uf en hoffe ma(mir), er wird uns(us) au etze rette.

11 Dozue helfe au ihr durch äiri Fürbitte fir uns(us), dmit unsertwege fir de Gabe, de uns(us) ge isch, durch vieli Lit viel Dank dorbrocht wird.

12 Denn des isch unsa Röhm: des Ziignis vu unsarem Gwisse, daß ma(mir) in Infalt un göttlicha Erlichkeit, nit in fleischlicha Wisheit, sundern in dr Gnade Gottes unsa Läbä in dr Welt gfihrt hän, un des vor allem bi äich.

13 Denn ma(mir) schriebe äich nigs anderes, als was ihr läse un au vuschtehn. Ich hoff aba, ihr den`s noh vellig vuschtoh,

14 we ihr uns(us) zum Deil au scho vuschtante hän, nämlich, daß ma(mir) äira Röhm sin, we au ihr unsa Röhm sin am Dag unsares Herrn Jesus.

15 Un in solchem Vuträue wot ich znächscht zue äich kumm, dmit ihr abamols ä Wohltat grgä.

16 Vu äich üs wot ich nohch Mazedonien reise, üs Mazedonien wieda zue äich kumme un mi vu äich gleite losse nohch Judäa.

17 Bi ich etwa liechtfertig gsi, als ich des wot? Odr isch mi Vorhabe fleischlich, so daß des Jo Jo bi ma(mir) au ä Nei Nei isch?

18 Gott isch mi Ziige, daß unsa Wort bi äich nit au Jo un Nei isch.

19 Denn dr Bue Gottes, Jesus Chrischtus, der unda äich durch uns(us) predigt worde isch, durch mich un Silvanus un Timotheus, dr war nit Jo un Nei, sundern s war alles wohr in nem.

20 Denn uf alli Gottesvuheißige isch in nem des Jo; drum schwätze ma(mir) au durch nen des Amen, Gott zum Lob.

21 Gott isch's aba, der uns(us) fescht macht samt äich in Chrischtus un uns(us) gsalbt

22 un vusieglet un in unsri Herze als Undapfand d Geischt ge het.

23 Ich ruef aba Gott zum Ziige a gegä mi Seele, daß ich äich schone wot un drum nit wieda nohch Korinth kumme bi.

24 Nit daß ma(mir) Herre wäre iba äira Glaube, sundern ma(mir) sin Helfa äira Fräid(Freud); denn ihr schtehn im Glaube.