1 Além disso, eu, Paulo, vos rogo, pela mansidão e benignidade de Cristo, eu que, na verdade, quando presente entre vós, sou humilde, mas ausente, ousado para convosco; 2 rogo-vos, pois, que, quando estiver presente, não me veja obrigado a usar com confiança da ousadia que espero ter com alguns que nos julgam como se andássemos segundo a carne. 3 Porque, andando na carne, não militamos segundo a carne. 4 Porque as armas da nossa milícia não são carnais, mas, sim, poderosas em Deus, para destruição das fortalezas; 5 destruindo os conselhos e toda altivez que se levanta contra o conhecimento de Deus, e levando cativo todo entendimento à obediência de Cristo, 6 e estando prontos para vingar toda desobediência, quando for cumprida a vossa obediência.
7 Olhais para as coisas segundo a aparência? Se alguém confia de si mesmo que é de Cristo, pense outra vez isto consigo: assim como ele é de Cristo, também nós de Cristo somos. 8 Porque, ainda que eu me glorie mais alguma coisa do nosso poder, o qual o Senhor nos deu para edificação e não para vossa destruição, não me envergonharei, 9 para que não pareça como se quisera intimidar-vos por cartas. 10 Porque as suas cartas, dizem, são graves e fortes, mas a presença do corpo é fraca, e a palavra, desprezível. 11 Pense o tal isto: quais somos na palavra por cartas, estando ausentes, tais seremos também por obra, estando presentes. 12 Porque não ousamos classificar-nos ou comparar-nos com alguns que se louvam a si mesmos; mas esses que se medem a si mesmos e se comparam consigo mesmos estão sem entendimento.
13 Porém não nos gloriaremos fora de medida, mas conforme a reta medida que Deus nos deu, para chegarmos até vós; 14 porque não nos estendemos além do que convém, como se não houvéssemos de chegar até vós, pois já chegamos também até vós no evangelho de Cristo; 15 não nos gloriando fora de medida nos trabalhos alheios; antes, tendo esperança de que, crescendo a vossa fé, seremos abundantemente engrandecidos entre vós, conforme a nossa regra, 16 para anunciar o evangelho nos lugares que estão além de vós e não em campo de outrem, para nos não gloriarmos no que estava já preparado. 17 Aquele, porém, que se gloria, glorie-se no Senhor. 18 Porque não é aprovado quem a si mesmo se louva, mas, sim, aquele a quem o Senhor louva.
1 Ich selba aba, Paulus, vumahn äich bi d Sanftmuet un Güte Chrischti, der i(ich) in äira Gegewart undawirfig si soll, aba mutig, wenn i(ich) wiet vu äich bi.
2 Ich bitt aba, daß ihr mi nit zwingt, wenn i(ich) bi äich bi, mutig z si un de Kühnheit z ha, mit der i(ich) gege ä baar vorzgoh denk, de unsa Wandel fir fleischlich hebed.
3 Denn obwohl ma(mir) im Fleisch läbä, kämpfe ma(mir) doch nit uf fleischlichi Art.
4 Denn de Waffe unsres Kampfs sin nit fleischlich, sundern mächtig im Denscht Gottes, Feschtunge hizmache.
5 Mir mache dmit denke un alles Hohe hi, des sich hoch hebt gege des Wisse Gottes, un nähmä gfange alles Denke im Folgsam si (Brav si) gege Chrischtus.
6 So sin ma(mir) parat, z schtrofe alles Bes si, sobald äira Folgsam si(Brav si) ganz guet wore isch.
7 Luege, was vor Auge liet! Vuloßt sich jemads druf, daß sa(er) Chrischtus aghert, der denkt nomol au des bi sich, daß, we na(er) Chrischtus aghert, so au mir!
8 Au wenn i(ich) mi noh me dr Vollmacht rehme wird, iba de uns(us) dr Herr ge het, äich zue erbäue, un nit äich hizmache, so wird i(ich) nit zschande wäre.
9 Des sag i(ich) aba, dmit s nit schient, als het i(ich) äich mit dem Bref ufschrecke welle.
10 Denn sini Bref, sage sie, wiege schwer un sin schtark; aba wenn na(er) selbscht do isch, isch scha(er) schwach un sini Wort flach.
11 Wer so schwätzt, der denkt nohch: we ma(mir) üs dr Fremdi in d Wort unsra Bref sin, so wäre ma(mir), wenn ma(mir) do sin, au mit dr Tat si.
12 Denn ma(mir) wage nit, uns(us) unda de z reche odr mit däne zue vuglichä, de sich selbscht lobe(empfehle); aba wel sie sich nur a sich selbscht mässe un mit sich selbscht vuglichä, vuschtehn sie nigs.
13 Mir aba wen uns(us) nit iba alli Maße üsä rehme, sundern nur nohch rem Maß, des uns(us) Gott zuegmässe het, nämlich daß ma(mir) au bis zue äich glange solle.
14 Denn s isch nit so, daß ma(mir) uns(us) zviel amäße, als wäre ma(mir) nit bis zue äich glangt; denn ma(mir) sin jo mit däm Evangelium Chrischti bis zue äich kumme
15 un rehme uns(us) nit iba alli Maße üsä mit däm, was anderi gschafft hän. Mir hän aba de Hoffnig, daß ma(mir), wenn äira Glaube in äich wachst, nohch rem Maß, des uns(us) zuegmässe isch, ibaüs zue Ehre kummt.
16 Denn ma(mir) wen des Evangelium au däne predige, de gegeiba vu äich huse, un rehme uns(us) nit mit däm, was anderi nohch ihrem Maß gmacht hän. "
17 Wer sich aba rehmt, der rehmt sich vum Herrn" (Jeremia 9,22.23).
18 Denn nit der isch tichtig, der sich selbscht lobt(empfehlt), sundern der, den dr Herr lobt(empfehlt).