A coleta para os cristãos pobres da Judeia

1 Também, irmãos, vos fazemos conhecer a graça de Deus dada às igrejas da Macedônia; 2 como, em muita prova de tribulação, houve abundância do seu gozo, e como a sua profunda pobreza superabundou em riquezas da sua generosidade. 3 Porque, segundo o seu poder (o que eu mesmo testifico) e ainda acima do seu poder, deram voluntariamente, 4 pedindo-nos com muitos rogos a graça e a comunicação deste serviço, que se fazia para com os santos. 5 E não somente fizeram como nós esperávamos, mas também a si mesmos se deram primeiramente ao Senhor e depois a nós, pela vontade de Deus; 6 de maneira que exortamos a Tito que, assim como antes tinha começado, assim também acabe essa graça entre vós. 7 Portanto, assim como em tudo sois abundantes na fé, e na palavra, e na ciência, e em toda diligência, e em vosso amor para conosco, assim também abundeis nessa graça.

8 Não digo isso como quem manda, mas para provar, pela diligência dos outros, a sinceridade do vosso amor; 9 porque sabeis a graça de nosso Senhor Jesus Cristo, que, sendo rico, por amor de vós se fez pobre, para que, pela sua pobreza, enriquecêsseis. 10 E nisso dou o meu parecer; pois isso vos convém a vós, que desde o ano passado começastes; e não foi só praticar, mas também querer. 11 Agora, porém, completai também o já começado, para que, assim como houve a prontidão de vontade, haja também o cumprimento, segundo o que tendes. 12 Porque, se há prontidão de vontade, será aceita segundo o que qualquer tem e não segundo o que não tem. 13 Mas não digo isso para que os outros tenham alívio, e vós, opressão; 14 mas para igualdade; neste tempo presente, a vossa abundância supra a falta dos outros, para que também a sua abundância supra a vossa falta, e haja igualdade, 15 como está escrito: O que muito colheu não teve de mais; e o que pouco, não teve de menos.

16 Mas graças a Deus, que pôs a mesma solicitude por vós no coração de Tito; 17 pois ele aceitou a exortação e, muito diligente, partiu voluntariamente para vós. 18 E com ele enviamos aquele irmão cujo louvor no evangelho está espalhado em todas as igrejas. 19 E não só isso, mas foi também escolhido pelas igrejas para companheiro da nossa viagem, nessa graça que por nós é ministrada para glória do mesmo Senhor e prontidão do vosso ânimo; 20 evitando isto: que alguém nos vitupere por essa abundância, que por nós é ministrada; 21 pois zelamos o que é honesto, não só diante do Senhor, mas também diante dos homens. 22 Com eles, enviamos também outro nosso irmão, o qual, muitas vezes e em muitas coisas, já experimentamos ser diligente e agora muito mais diligente ainda pela muita confiança que em vós tem. 23 Quanto a Tito, é meu companheiro e cooperador para convosco; quanto a nossos irmãos, são embaixadores das igrejas e glória de Cristo. 24 Portanto, mostrai para com eles, perante a face das igrejas, a prova do vosso amor e da nossa glória acerca de vós.

1 Mir den äich aba kund, lebi Breda, de Gnade Gottes, de in d Gmeinde Mazedoniens ge isch.

2 Denn ihri Fräid(Freud) war ibaüs, als sie durch viel Vufolgig bwährt wäre, un obwohl sie arg arm sin, hän sie doch viel ge in alla Ifalt.

3 Denn nohch Kraft, des beziig ich, un sogar iba ihri Kraft hän sie willig ge

4 un hän uns(us) mit viel Wort gfrogt, ob sie mithelfe dürfte an d Wohltat un dr Gmeinschaft vum Denscht fir di Heilige;

5 un des nit nur, we ma(mir) ghofft hän, sundern sie gän sich selba, zerscht däm Herrn un dnohch uns(us), noh rem Wille Gottes.

6 So hän ma(mir) Titus zuegrote(zuegschwäzt), daß sa(er), we na(er) zvor agfange het, etze au de Wohltat unda äich vollends macht(üsrichtet).

7 We ihr aba in alle Schtickli rich sin, im Glaube un im Wort un im Wisse un in allem Eifa un in dr Lebi (Liebe), de ma(mir) in äich gweckt hän, so gen au viel bi dr Wohltat.

8 Des sag i nit als Bfehl; sundern wel anderi so flisig sin, pref ich au äiri Lebi (Liebe), ob sie rechta Art isch.

9 Denn ihr kennt de Gnade unsares Herrn Jesus Chrischtus: obwohl la(er) rich isch, wird da(er) doch arm um äich, dmit ihr durch sini Armuet rich würdet.

10 Un drin sag ich mi Meinig; denn des isch äich nitzlig, de ihr sit vorigem Johr agfange hän nit ällei mit däm Doe, sundern au mit däm Welle.

11 Etze aba mache(vollfiire,vollbringe) au des Doe, dmit, we ihr gwillt(gneigt) sin z welle, so ihr au gwillt(gneigt) sin z mache(vollfiire,vollbringe) nohch rem Maß vu däm, was ihr hän.

12 Denn wenn dr gueti Wille do isch, so isch scha(er) willkumme nohch rem, was eina het, nit nohch rem, was sa(er) nit het.

13 Nit, daß di andere gueti Däg ha solle un ihr Not liede, sundern daß ses zue nem Üsgleich kummt.

14 Etze hilft äira Ibafluß ihrem Mangel ab, dmit dnohch au ihr Ibafluß äirem Mangel abhelfe ka un so ä Üsgleich gschiht,

15 we gschriebe schtoht (2. Moses 16,18): "Wer viel sammlet, het kei Ibafluß, un wer weng sammlet, het kei Mangel."

16 Gott aba isch Dank, der däm Titus d Eifa fir äich ins Herz ge het.

17 Den na(er) zue glo het zschwätze; jo, wel la(er) so arg flisig war, isch scha(er) vu selba zue äich greist.

18 Mir hän aba d Brueda mit nem gschickt, wägä däm sinem Lob vu sinem Denscht am Evangelium durch alli Gmeinde goht.

19 Nit ällei aba des, sundern na(er) isch au vu d Gmeinde dzue igsetzt, uns(us) zue begleite, wenn ma(mir) de Gabe ibabringe däm Herrn zue Ehri un zum Erwies unsres guete Wille.

20 So vuhete ma(mir), daß uns(us) jemads schlecht nohchschwäzt wägä dr Gabe, de durch uns(us) ibabrocht wird.

21 Denn ma(mir) luege druf, daß ses redlich zuegoht nit ällei vor rem Herrn, sundern au vor d Mensche.

22 Au hän ma(mir) mit ne unsa Brueda gschickt, däm si Eifa ma(mir) oft in viele Schtickli erprobt hän, etze aba isch scha(er) noh viel eifriga üs großem Vuträue zue äich.

23 S isch etze Titus, der mi Gfährte un mi Mitarbeita unda äich isch, odr s sin unseri Breda, de Abgsandti dr Gmeinde sin un ä Ehri Chrischti:

24 bringe d Bewäis äira Lebi (Liebe) un zeige, daß ma(mir) äich zue Recht vor nene grehmt hän uf d Schtroß vor d Gmeinde.