Pedro e João perante o Sinédrio

1 E, estando eles falando ao povo, sobrevieram os sacerdotes, e o capitão do templo, e os saduceus, 2 doendo-se muito de que ensinassem o povo e anunciassem em Jesus a ressurreição dos mortos. 3 E lançaram mão deles e os encerraram na prisão até ao dia seguinte, pois era já tarde. 4 Muitos, porém, dos que ouviram a palavra creram, e chegou o número desses homens a quase cinco mil.

5 E aconteceu, no dia seguinte, reunirem-se em Jerusalém os seus principais, os anciãos, os escribas, 6 e Anás, o sumo sacerdote, e Caifás, e João, e Alexandre, e todos quantos havia da linhagem do sumo sacerdote. 7 E, pondo-os no meio, perguntaram: Com que poder ou em nome de quem fizestes isto? 8 Então, Pedro, cheio do Espírito Santo, lhes disse: Principais do povo e vós, anciãos de Israel, 9 visto que hoje somos interrogados acerca do benefício feito a um homem enfermo e do modo como foi curado, 10 seja conhecido de vós todos e de todo o povo de Israel, que em nome de Jesus Cristo, o Nazareno, aquele a quem vós crucificastes e a quem Deus ressuscitou dos mortos, em nome desse é que este está são diante de vós. 11 Ele é a pedra que foi rejeitada por vós, os edificadores, a qual foi posta por cabeça de esquina. 12 E em nenhum outro há salvação, porque também debaixo do céu nenhum outro nome há, dado entre os homens, pelo qual devamos ser salvos. 13 Então, eles, vendo a ousadia de Pedro e João e informados de que eram homens sem letras e indoutos, se maravilharam; e tinham conhecimento de que eles haviam estado com Jesus. 14 E, vendo estar com eles o homem que fora curado, nada tinham que dizer em contrário. 15 Todavia, mandando-os sair fora do conselho, conferenciaram entre si, 16 dizendo: Que havemos de fazer a estes homens? Porque a todos os que habitam em Jerusalém é manifesto que por eles foi feito um sinal notório, e não o podemos negar; 17 mas, para que não se divulgue mais entre o povo, ameacemo-los para que não falem mais nesse nome a homem algum. 18 E, chamando-os, disseram-lhes que absolutamente não falassem, nem ensinassem, no nome de Jesus. 19 Respondendo, porém, Pedro e João, lhes disseram: Julgai vós se é justo, diante de Deus, ouvir-vos antes a vós do que a Deus; 20 porque não podemos deixar de falar do que temos visto e ouvido. 21 Mas eles ainda os ameaçaram mais e, não achando motivo para os castigar, deixaram-nos ir por causa do povo; porque todos glorificavam a Deus pelo que acontecera, 22 pois tinha mais de quarenta anos o homem em quem se operara aquele milagre de saúde.

23 E, soltos eles, foram para os seus e contaram tudo o que lhes disseram os principais dos sacerdotes e os anciãos. 24 E, ouvindo eles isto, unânimes levantaram a voz a Deus e disseram: Senhor, tu és o que fizeste o céu, e a terra, e o mar, e tudo o que neles há; 25 que disseste pela boca de Davi, teu servo: Por que bramaram as gentes, e os povos pensaram coisas vãs? 26 Levantaram-se os reis da terra, e os príncipes se ajuntaram à uma contra o Senhor e contra o seu Ungido. 27 Porque, verdadeiramente, contra o teu santo Filho Jesus, que tu ungiste, se ajuntaram, não só Herodes, mas Pôncio Pilatos, com os gentios e os povos de Israel, 28 para fazerem tudo o que a tua mão e o teu conselho tinham anteriormente determinado que se havia de fazer. 29 Agora, pois, ó Senhor, olha para as suas ameaças e concede aos teus servos que falem com toda a ousadia a tua palavra, 30 enquanto estendes a mão para curar, e para que se façam sinais e prodígios pelo nome do teu santo Filho Jesus. 31 E, tendo eles orado, moveu-se o lugar em que estavam reunidos; e todos foram cheios do Espírito Santo e anunciavam com ousadia a palavra de Deus.

A comunidade de bens entre os primeiros cristãos. Ananias e Safira

32 E era um o coração e a alma da multidão dos que criam, e ninguém dizia que coisa alguma do que possuía era sua própria, mas todas as coisas lhes eram comuns. 33 E os apóstolos davam, com grande poder, testemunho da ressurreição do Senhor Jesus, e em todos eles havia abundante graça. 34 Não havia, pois, entre eles necessitado algum; porque todos os que possuíam herdades ou casas, vendendo-as, traziam o preço do que fora vendido e o depositavam aos pés dos apóstolos. 35 E repartia-se a cada um, segundo a necessidade que cada um tinha.

36 Então, José, cognominado, pelos apóstolos, Barnabé (que, traduzido, é Filho da Consolação), levita, natural de Chipre, 37 possuindo uma herdade, vendeu-a, e trouxe o preço, e o depositou aos pés dos apóstolos.

1 Während sie zum Volk schwätze, kumme zue nene de Prieschter un dr Hauptma vum Tempel un de Sadduzäer,

2 de ärgat(vudroß), daß sie des Volk lehrte un vukindigte an Jesus de Uferschtehig vu d Dote.

3 Un sie lege Hand an sie un len sie gfange bis zum Morge; denn s war scho Obend.

4 Aba vieli vu däne, de des Wort ghärt hän, wäre gläubig; un de Zahl dr Männa schtiegt uf etwa fünfdusig.

5 Als etze dr Morge kummt, vusammle sich ihri Obere un Älteschte un Schriftglehrti in Jerusalem,

6 au Hannas, dr Hohepriester, un Kaiphas un Johannes un Alexander un alli, de vum Hohenpriestergschlecht ware;

7 un sie schtelle sie vor sich un froge sie: Üs wela Kraft odr in welem Name hän ihr des doe?

8 Petrus, voll vum heilige Geischt, sait zue nene: Ihr Obere vum Volk un ihr Älteschte!

9 Wenn ma(mir) hiit vuhert wäre wägä der Wohltat an däm kranke Mensch, durch wen er gsund wore isch,

10 so isch äich un däm ganze Volk Israel kundgmacht: Im Name Jesus Chrischti vu Nazareth, den ihr kriizigt hän, den Gott vu d Dote uferweckt het; durch nen schtoht der do gsund vor äich.

11 Des isch der Schtei (Wackes), vu äich Bäulit rüssgworfe, der zum Eckschtei wore isch.

12 Un in keinem andere isch des Heil, au isch kei andre Name unda däm Himmel d Mensch ge, durch den ma(mir) solle selig wäre.

13 Sie sähn aba d Fraimuet vum Petrus un Johannes un wundre sich; denn sie hän gmerkt, daß sie unglehrti un einfachi Lit ware, un wiße au vu nene, daß sie mit Jesus gsi ware.

14 Sie sähn aba d Mensch, der gsund wore war, bi nene schtoh un wiße nigs dgege z sage.

15 Do heiße sie sie nusgoh üs däm Hohe Rot un vuhandle mitänanda un sage:

16 Was wen ma(mir) mit däne Lit doe? Denn daß ä ächtes Zeiche durch sie gschähe isch, isch alle bekannt, de in Jerusalem huse, un ma(mir) kenne's nit liigne.

17 Aba dmit`s nit witer irießt unda däm Volk, wen ma(mir) ne drohe, daß sie etze zue keinem Mensch in däm Name schwätze.

18 Un sie refe sie un bpfehle ne, nimmi(keinesfalls) z schwätze odr z lehre in däm Name Jesus.

19 Petrus aba un Johannes antworte un sage zue nene: Urdeilt selbscht, ob`s vor Gott recht isch, daß ma(mir) äich me folge als Gott.

20 Mir kenne's jo nit losse, vum däm z schwätze, was ma(mir) gsähne un ghärt hän.

21 Do drohe sie ne un len sie go wägä nem Volk, wel sie nigs finde, was ä Schtrof vudent het; denn alli lobe Gott fir des, was gschähe war.

22 Denn der Mensch war iba vierzig Johr alt, an däm des Zeiche dr Heilig gschähe war.

23 Un als ma sie go lo het, kumme sie zue d Ihre un vuzehle, was de Hohenpriester un Älteschte zue nene gsait hän.

24 Als sie des ghärt hän, erhebe sie ihri Schtimm imetig zue Gott un sage: Herr, dü hesch Himmel un Erde un des Meer un alles, was drin isch, gmacht,

25 dü hesch durch d heilige Geischt, durch des Mul (Gosch) unsares Vadas (Babbe) David, vu dinem Knecht, gsait (Psalm 2,1.2): "Wurum tobe de Heide, un de Velka nähmä sich vor, was umsunscht isch?

26 De Kenig dr Erde träte zsämme, un de Firschte vusammle sich gege d Herrn un si Chrischtus."

27 Gwiß, sie hän sich vusammelt in dr Schtadt gege di heilige Knecht Jesus, den dü gsalbt hesch, Herodes un Pontius Pilatus mit d Heide un d Schtämm Israels,

28 z doe, was di Hand un di Rotschluß zvor bschtimmt het, daß ses gschähe soll.

29 Un etze, Herr, lueg a ihr Drohe un gib dine Knecht, mit allem Fraimuet zue schwätze di Wort;

30 streck di Hand üs, daß Heilige un Zeiche un Wunda gschähe durch d Name vu dinem heilige Knecht Jesus.

31 Un als sie bätet hän, wackelt(erbebt) d Platz, wo sie vusammelt ware; un sie wäre alli vum heilige Geischt erfillt un schwätze des Wort Gottes mit Fraimuet.

32 De Lit vu d Gläubige aba ware ei Herz un ei Seele; au nit eina het vu sinene Gabe gsait, daß ses si wär, sundern s war ne alles gmeinsam.

33 Un mit großa Kraft beziigte de Aposchtel de Uferschtehig vum Herrn Jesus, un großi Gnade war bi nene alle.

34 S war au keina unda ne, der Mangel het; denn wer vu nene Äcker odr Hiisa bsäße het, vukauft sie un bringt des Geld fir des Vukaufte

35 un legt`s d Aposchtel vor d Feß; un ma git jedem, was sa(er) nedig het.

36 Josef aba, der vu d Aposchtel Barnabas gnennt wird - des heißt ibasetzt: Bue vum Troscht -, ä Levit, üs Zypern gebürtig,

37 der het ä Acka un vukauft nen un bringt des Geld un legt`s d Aposchtel vor d Feß.