1 Cinco dias depois, o sumo sacerdote, Ananias, desceu com os anciãos e um certo Tértulo, orador, os quais compareceram perante o governador contra Paulo. 2 E, sendo chamado, Tértulo começou a acusá-lo, dizendo: 3 Visto como, por ti, temos tanta paz, e, por tua prudência, se fazem a este povo muitos e louváveis serviços, sempre e em todo lugar, ó potentíssimo Félix, com todo o agradecimento o queremos reconhecer. 4 Mas, para que te não detenha muito, rogo-te que, conforme a tua equidade, nos ouças por pouco tempo. 5 Temos achado que este homem é uma peste e promotor de sedições entre todos os judeus, por todo o mundo, e o principal defensor da seita dos nazarenos; 6 o qual intentou também profanar o templo; e, por isso, o prendemos e, conforme a nossa lei, o quisemos julgar. 7 Mas, sobrevindo o tribuno Lísias, no-lo tirou dentre as mãos, com grande violência, 8 mandando aos seus acusadores que viessem a ti; e dele tu mesmo, examinando-o, poderás entender tudo o de que o acusamos. 9 E também os judeus o acusavam, dizendo serem estas coisas assim.
10 Paulo, porém, fazendo-lhe o governador sinal que falasse, respondeu: Porque sei que já vai para muitos anos que desta nação és juiz, com tanto melhor ânimo respondo por mim. 11 Pois bem podes saber que não há mais de doze dias que subi a Jerusalém a adorar; 12 e não me acharam no templo falando com alguém, nem amotinando o povo nas sinagogas, nem na cidade; 13 nem tampouco podem provar as coisas de que agora me acusam. 14 Mas confesso-te que, conforme aquele Caminho, a que chamam seita, assim sirvo ao Deus de nossos pais, crendo tudo quanto está escrito na Lei e nos Profetas. 15 Tendo esperança em Deus, como estes mesmos também esperam, de que há de haver ressurreição de mortos, tanto dos justos como dos injustos. 16 E, por isso, procuro sempre ter uma consciência sem ofensa, tanto para com Deus como para com os homens. 17 Ora, muitos anos depois, vim trazer à minha nação esmolas e ofertas. 18 Nisto, me acharam já santificado no templo, não em ajuntamentos, nem com alvoroços, uns certos judeus da Ásia, 19 os quais convinha que estivessem presentes perante ti e me acusassem, se alguma coisa contra mim tivessem. 20 Ou digam estes mesmos se acharam em mim alguma iniquidade, quando compareci perante o conselho, 21 a não ser estas palavras que, estando entre eles, clamei: hoje, sou julgado por vós acerca da ressurreição dos mortos!
22 Então, Félix, havendo ouvido estas coisas, lhes pôs dilação, dizendo: Havendo-me informado melhor deste Caminho, quando o tribuno Lísias tiver descido, então tomarei inteiro conhecimento dos vossos negócios. 23 E mandou ao centurião que o guardassem em prisão, tratando-o com brandura, e que a ninguém dos seus proibisse servi-lo ou vir ter com ele. 24 Alguns dias depois, vindo Félix com sua mulher Drusila, que era judia, mandou chamar a Paulo e ouviu-o acerca da fé em Cristo. 25 E, tratando ele da justiça, e da temperança, e do Juízo vindouro, Félix, espavorido, respondeu: Por agora, vai-te, e, em tendo oportunidade, te chamarei; 26 esperando, ao mesmo tempo, que Paulo lhe desse dinheiro, para que o soltasse; pelo que também, muitas vezes, o mandava chamar e falava com ele. 27 Mas, passados dois anos, Félix teve por sucessor a Pórcio Festo; e, querendo Félix comprazer aos judeus, deixou a Paulo preso.
1 Nohch fünf Däg kummt dr Hohepriester Hananias mit ä baar Älteschte un däm Awalt Tertullus rab; de erschiene vor rem Schtadthaltr gege Paulus.
2 Als der aba hergruefe worde war, fangt Tertullus a, nen azklage, un sait: Daß ma(mir) in großem Friede läbä unda dir un daß däm Volk vieli Wohltate widafahre sin durch di Großmuet, edelschta Felix,
3 des erkenne ma(mir) alliziit un iba all mit alla Dankbarkeit a.
4 Dmit i(ich) di aba nit z lang ufhalt, bitt i(ich) di, dü dätsch uns(us) kurz ahäre in dinere Güte.
5 Do ma(mir) wiße, daß der Ma schädlich isch un daß sa(er) Ufruhr erregt unda alle Jude uf däm ganze Erdkreis un daß sa(er) ä Afihra vu d Sekte dr Nazarener isch.
6
7 Er het au vusuecht, d Tempel zue entweihe. Ihn hän ma(mir) packt.
8 Wenn dü nen vuhärsch, kasch dü selba des alles vu nem hährä, wurum ma(mir) nen vuklage.
9 Au d Jude undaschtize des un sage, s vuhaltet sich so.
10 Paulus aba git zantwort, als nem dr Schtadthaltr winkt z schwätze: Wel i(ich) weiß, daß dü in däm Volk etze vieli Johr Richta bisch, will i(ich) mi Sach unerschrocke vuteidige.
11 Dü kasch feschtschtelle, daß ses nit me als zwöelf Däg sin, sit i(ich) noh Jerusalem ku bi, um azbäte.
12 Un sie hän mi nit im Tempel noh in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) noh in dr Schtadt däbi gfunde, we i(ich) mit jemads gschtritte odr ä Ufruhr im Volk gmacht ha.
13 Sie kenne dir au nit bewiese, wägä was si mi etzed vuklage.
14 Des sag i(ich) dir aba, daß i(ich) nohch rem Wäg, den sie ä Sekte nenne, däm Gott vu mine Vädare so dien, daß i(ich) alles glaub, was gschriebe schtoht im Gsetz un in d Prophete.
15 Ich ha de Hoffnig zue Gott, de au sie selbscht hän, nämlich daß ses ä Uferschtehig dr Grechte we dr Ungrechte ge wird.
16 Dodrin ebt i(ich) mi, alliziit ä räines Gwisse z ha vor Gott un d Mensche.
17 Nohch mehrere Johr aba bi i(ich) kumme, um Almosen fir mi Volk z bringe un z opfare.
18 Als i(ich) mi im Tempel sufa gmacht ha, ohni Uflauf un Gwimmel, finde mi däbi
19 ä baar Jude üs dr Provinz Asien. De solle etzed do si vor dir un mi vuklage, wenn sie ebis gege mi hän.
20 Odr loß de do selbscht sage, was fir ä Unrecht sie gfunde hän, als i(ich) vor rem Hohe Rot gschtande bi;
21 s isch denn des eine Wort, des i(ich) gruefe ha, als i(ich) unda ne war: Um dr Uferschtehig vu d Dote wille wir i(ich) vu äich hiit azeigt.
22 Felix aba zeht de Sach hi, denn na(er) wußt recht guet um de Lehr un sait: Wenn dr Oberscht Lysias rabkummt, so will i(ich) äiri Sache entschiede.
23 Er bpfiehlt aba däm Hauptma, Paulus gfange z lo, doch inämä liechte Gwahrsam, un nemads vu sine Lit z vuwähre, nem z diene.
24 Nohch ä baar Däg aba kummt Felix mit sinem Wieb Drusilla, de ä Jüdin isch, un het Paulus kumme lo un härt nen iba d Glaube an Chrischtus Jesus a.
25 Als aba Paulus vu Grechtigkeit un Faschte un vum zuekinftige Gricht schwätzt, vuschrekt Felix un git zantwort: Fir diesmol gang! Zue glegana Ziit will i(ich) di wieda röfä losse.
26 Er hofft aba näbäbäi, daß nem vu Paulus Geld ge wird; drum het da(er) nen au me(oft) kumme lo un brotet sich(schwätzt) mit nem.
27 Als aba zwei Johr um ware, kummt Porzius Festus als Nohchfolga vum Felix. Felix aba will d Jude ä Gfalle(Gunscht) doe un het Paulus gfange zruck glo.