1 Varões irmãos e pais, ouvi agora a minha defesa perante vós. 2 (E, quando ouviram falar-lhes em língua hebraica, maior silêncio guardaram.) E disse:
3 Quanto a mim, sou varão judeu, nascido em Tarso da Cilícia, mas criado nesta cidade aos pés de Gamaliel, instruído conforme a verdade da lei de nossos pais, zeloso para com Deus, como todos vós hoje sois. 4 Persegui este Caminho até à morte, prendendo e metendo em prisões, tanto homens como mulheres, 5 como também o sumo sacerdote me é testemunha, e todo o conselho dos anciãos; e, recebendo destes cartas para os irmãos, fui a Damasco, para trazer manietados para Jerusalém aqueles que ali estivessem, a fim de que fossem castigados.
6 Ora, aconteceu que, indo eu já de caminho e chegando perto de Damasco, quase ao meio-dia, de repente me rodeou uma grande luz do céu. 7 E caí por terra e ouvi uma voz que me dizia: Saulo, Saulo, por que me persegues? 8 E eu respondi: Quem és, Senhor? E disse-me: Eu sou Jesus, o Nazareno, a quem tu persegues. 9 E os que estavam comigo viram, em verdade, a luz, e se atemorizaram muito; mas não ouviram a voz daquele que falava comigo. 10 Então, disse eu: Senhor, que farei? E o Senhor disse-me: Levanta-te e vai a Damasco, e ali se te dirá tudo o que te é ordenado fazer. 11 E, como eu não via por causa do esplendor daquela luz, fui levado pela mão dos que estavam comigo e cheguei a Damasco.
12 E um certo Ananias, varão piedoso conforme a lei, que tinha bom testemunho de todos os judeus que ali moravam, 13 vindo ter comigo e apresentando-se, disse-me: Saulo, irmão, recobra a vista. E naquela mesma hora o vi. 14 E ele disse: O Deus de nossos pais de antemão te designou para que conheças a sua vontade, e vejas aquele Justo, e ouças a voz da sua boca. 15 Porque hás de ser sua testemunha para com todos os homens do que tens visto e ouvido. 16 E, agora, por que te deténs? Levanta-te, e batiza-te, e lava os teus pecados, invocando o nome do Senhor.
17 E aconteceu que, tornando eu para Jerusalém, quando orava no templo, fui arrebatado para fora de mim. 18 E vi aquele que me dizia: Dá-te pressa e sai apressadamente de Jerusalém, porque não receberão o teu testemunho acerca de mim. 19 E eu disse: Senhor, eles bem sabem que eu lançava na prisão e açoitava nas sinagogas os que criam em ti. 20 E, quando o sangue de Estêvão, tua testemunha, se derramava, também eu estava presente, e consentia na sua morte, e guardava as vestes dos que o matavam. 21 E disse-me: Vai, porque hei de enviar-te aos gentios de longe.
22 E ouviram-no até esta palavra e levantaram a voz, dizendo: Tira da terra um tal homem, porque não convém que viva! 23 E, clamando eles, e arrojando de si as vestes, e lançando pó para o ar, 24 o tribuno mandou que o levassem para a fortaleza, dizendo que o examinassem com açoites, para saber por que causa assim clamavam contra ele. 25 E, quando o estavam atando com correias, disse Paulo ao centurião que ali estava: É-vos lícito açoitar um romano, sem ser condenado? 26 E, ouvindo isto, o centurião foi e anunciou ao tribuno, dizendo: Vê o que vais fazer, porque este homem é romano. 27 E, vindo o tribuno, disse-lhe: Dize-me, és tu romano? E ele disse: Sim. 28 E respondeu o tribuno: Eu com grande soma de dinheiro alcancei este direito de cidadão. Paulo disse: Mas eu sou-o de nascimento. 29 E logo dele se apartaram os que o haviam de examinar; e até o tribuno teve temor, quando soube que era romano, visto que o tinha ligado.
30 No dia seguinte, querendo saber ao certo a causa por que era acusado pelos judeus, soltou-o das prisões e mandou vir os principais dos sacerdotes e todo o seu conselho; e, trazendo Paulo, o apresentou diante deles.
1 Ihr Männa, liebe Breda un Vädare, härt ma(mir) zue, wenn i(ich) mi etzed vor äich vuantwort.
2 Als sie aba ghärt hän , daß sa(er) uf hebräisch zue nene schwätzt, wäre sie noh schtilla. Un na(er) sait:
3 Ich bi ä jüdische Ma, uf d Welt kumme in Tarsus in Zilizie, ufgwachse aba in der Schtadt un mit alla Sorgfalt undawiese im alte Gsetz z Föß Gamaliels, un war ä Schtreba(Eifera) fir Gott, we ihr`s hiit alli sin.
4 Ich ha de näji(naii) Lehr vufolgt bis uf d Dod; i(ich) ha Männa un Wieba bunde un sie ins Gfängnis (Loch) gworfe,
5 we ma(mir) au dr Hohepriester un alli Älteschte beziige. Vu nene ha i(ich) au Brief gregt an d Breda un bin nohch Damaskus gfahre, um au de, de dert ware, gfesselt nohch Jerusalem z fihre, dmit sie bschtroft wäre.
6 S isch aba bassiert, als i(ich) derthi zeh un in de Nechi vu Damaskus kumm, do umlaichtet mi pletzlig um d Middagsziit ä großes Lecht vum Himmel.
7 Un i(ich) flegt uf d Bode un ha ä Schtimm ghärt, de sait zue ma(mir): Saul, Saul, was vufolgsch dü mich?
8 Ich gib aba zantwort: Herr, wer bisch dü? Un na(er) sait zue ma(mir): Ich bi Jesus vu Nazareth, den dü vufolgsch.
9 De aba mit ma(mir) ware, sähn zwar des Lecht, aba de Schtimm vu däm, der mit ma(mir) schwätzt, hän sie nit ghärt.
10 Ich ha aba gfrogt: Herr, was soll i(ich) doe? Un dr Herr sait zue ma(mir): Schtand uf un gang nohch Damaskus. Dert wird ma dir alles sage, was dir z doe uftrage isch.
11 Als i(ich) aba, bind vu d Herrlichkeit vu dem Lecht, nigs säh ka, wir i(ich) an d Hand vu däne, de bi ma(mir) ware gfihrt, un kummt nohch Damaskus.
12 Do war aba ä gottesfirchtige Ma, der sich an`s Gsetz hebet (haltet), mit Name Hananias, der ä guete Ruef bi alle Jude het, de dert husse.
13 Der kummt zue ma(mir), kunnt vor mi hi un sait zue ma(mir): Saul, liebe Brueda, sieh wieda. Un zue d selbe Schtund ka i(ich) nen säh.
14 Er aba sait: D Gott unsera Vädare het di üsgwählt, daß dü si Plan erkenne sollsch un d Grechte säh un de Schtimm üs sinem Mul (Gosch) härä wirsch;
15 denn dü wirsch fir nen vor alle Mensche Ziige si, was dü gsähne un ghärt hesch.
16 Un etze, uf was wardesch dü? Schtand uf un ruef si Name a un loß di daufe un dini Sinde abwäsche.
17 S isch aba bassiert, als i(ich) wieda nohch Jerusalem kumm un im Tempel bät, daß i(ich) in Vuzickig(Wahn) grot
18 un nen sieh. Do sait da(er) zue ma(mir): Los mach di schnell uf üs Jerusalem; denn di Ziignis vu ma(mir) wäre sie nit aneh.
19 Un i(ich) sag: Herr, sie wisse doch, daß i(ich) de, de an dich glaube, gfangegnumme ha un in d Synagoge (Gotteshiisa) üsbeitsche lo ha.
20 Un als des Bloet vum Stephanus, vu dinem Ziige, vuschittet wird, bin i(ich) au däbi gschtande un ha Gfalle dra ka un ha uf däne ihri Kleida ufbast, de nen umbrocht hän.
21 Un na(er) sait zue ma(mir): Gang hi; denn i(ich) will dich in d Fremdi zue d Heide schicke.
22 Sie hän nem aba zue ghärt bis zue däm Wort; dann(dnoh) brellä sie mit ihra Schtimm un refe: Wäg mit däm vu d Welt! Denn na(er) darf nimi läbä.
23 Als sie aba brellä un ihri Kleida abwerfe un Schtaub in d Luft wirble,
24 bpfiehlt dr Oberscht, nen in d Burg z fihre, un het gsait, daß ma nen üsbeitsche un vuhäre soll, um z härä, üs welem Grund sie so gege nen brellä.
25 Als ma nen aba zum Geißle feschtbindet, sait Paulus zum Hauptma, der dbischtoht: Isch`s recht bi äich, ä Mensch, der römischa Birga isch, ohni Urdeil üszbeitsche?
26 Als des dr Hauptma ghärt het, goht da(er) zum Oberscht un vuzehlt nem un sait: Was willsch dü doe? Der Mensch isch ä römischa Birga.
27 Do kummt dr Oberscht zue nem un het nen gfrogt: Sage ma(mir), bisch dü römischa Birga? Er aba sait: Häjo.
28 Do het dr Oberscht gsait: Ich ha des Birgarecht fir viel Geld kauft. Paulus aba sait: Ich aba bi scho als römischa Birga uf d Welt kumme .
29 Do druf len sie gli vu nem ab, de nen vuhäre solle. Un dr Oberscht firchtet sich, als er ghärt het, daß sa ä römische Birga isch, den er feschtbinde losse het.
30 Am nägschte Dag wot da(er) gnaua härä, wurum Paulus vu d Jude vuklagt wird. Er het nen vu d Kette lese lo un bpfiehlt d Hohenpriester un däm ganze Hohe Rot zsämmezkumme, un fihrt Paulus nab un schtellt nen vor sie.