1 Mas um certo varão chamado Ananias, com Safira, sua mulher, vendeu uma propriedade 2 e reteve parte do preço, sabendo-o também sua mulher; e, levando uma parte, a depositou aos pés dos apóstolos.

3 Disse, então, Pedro: Ananias, por que encheu Satanás o teu coração, para que mentisses ao Espírito Santo e retivesses parte do preço da herdade? 4 Guardando-a, não ficava para ti? E, vendida, não estava em teu poder? Por que formaste este desígnio em teu coração? Não mentiste aos homens, mas a Deus. 5 E Ananias, ouvindo estas palavras, caiu e expirou. E um grande temor veio sobre todos os que isto ouviram. 6 E, levantando-se os jovens, cobriram o morto e, transportando-o para fora, o sepultaram. 7 E, passando um espaço quase de três horas, entrou também sua mulher, não sabendo o que havia acontecido. 8 E disse-lhe Pedro: Dize-me, vendestes por tanto aquela herdade? E ela disse: Sim, por tanto. 9 Então, Pedro lhe disse: Por que é que entre vós vos concertastes para tentar o Espírito do Senhor? Eis aí à porta os pés dos que sepultaram o teu marido, e também te levarão a ti. 10 E logo caiu aos seus pés e expirou. E, entrando os jovens, acharam-na morta e a sepultaram junto de seu marido. 11 E houve um grande temor em toda a igreja e em todos os que ouviram estas coisas.

12 E muitos sinais e prodígios eram feitos entre o povo pelas mãos dos apóstolos. E estavam todos unanimemente no alpendre de Salomão. 13 Quanto aos outros, ninguém ousava ajuntar-se com eles; mas o povo tinha-os em grande estima. 14 E a multidão dos que criam no Senhor, tanto homens como mulheres, crescia cada vez mais, 15 de sorte que transportavam os enfermos para as ruas e os punham em leitos e em camilhas, para que ao menos a sombra de Pedro, quando este passasse, cobrisse alguns deles. 16 E até das cidades circunvizinhas concorria muita gente a Jerusalém, conduzindo enfermos e atormentados de espíritos imundos, os quais todos eram curados.

Os apóstolos milagrosamente tirados da prisão dão testemunho perante o Sinédrio. O conselho de Gamaliel

17 E, levantando-se o sumo sacerdote e todos os que estavam com ele (e eram eles da seita dos saduceus), encheram-se de inveja, 18 e lançaram mão dos apóstolos, e os puseram na prisão pública. 19 Mas, de noite, um anjo do Senhor abriu as portas da prisão e, tirando-os para fora, disse: 20 Ide, apresentai-vos no templo e dizei ao povo todas as palavras desta vida. 21 E, ouvindo eles isto, entraram de manhã cedo no templo e ensinavam.

Chegando, porém, o sumo sacerdote e os que estavam com ele, convocaram o conselho e a todos os anciãos dos filhos de Israel e enviaram servidores ao cárcere, para que de lá os trouxessem. 22 Mas, tendo lá ido os servidores, não os acharam na prisão e, voltando, lho anunciaram, 23 dizendo: Achamos realmente o cárcere fechado, com toda a segurança, e os guardas, que estavam fora, diante das portas; mas, quando abrimos, ninguém achamos dentro. 24 Então, o capitão do templo e os principais dos sacerdotes, ouvindo estas palavras, estavam perplexos acerca deles e do que viria a ser aquilo. 25 E, chegando um, anunciou-lhes, dizendo: Eis que os homens que encerrastes na prisão estão no templo e ensinam ao povo. 26 Então, foi o capitão com os servidores e os trouxe, não com violência (porque temiam ser apedrejados pelo povo). 27 E, trazendo-os, os apresentaram ao conselho. E o sumo sacerdote os interrogou, dizendo: 28 Não vos admoestamos nós expressamente que não ensinásseis nesse nome? E eis que enchestes Jerusalém dessa vossa doutrina e quereis lançar sobre nós o sangue desse homem. 29 Porém, respondendo Pedro e os apóstolos, disseram: Mais importa obedecer a Deus do que aos homens. 30 O Deus de nossos pais ressuscitou a Jesus, ao qual vós matastes, suspendendo-o no madeiro. 31 Deus, com a sua destra, o elevou a Príncipe e Salvador, para dar a Israel o arrependimento e remissão dos pecados. 32 E nós somos testemunhas acerca destas palavras, nós e também o Espírito Santo, que Deus deu àqueles que lhe obedecem.

33 Porém, ouvindo eles isto, se enfureceram e deliberaram matá-los. 34 Mas, levantando-se no conselho um certo fariseu chamado Gamaliel, doutor da lei, venerado por todo o povo, mandou que, por um pouco, levassem para fora os apóstolos; 35 e disse-lhes: Varões israelitas, acautelai-vos a respeito do que haveis de fazer a estes homens. 36 Porque, antes destes dias, levantou-se Teudas, dizendo ser alguém; a este se ajuntou o número de uns quatrocentos homens; o qual foi morto, e todos os que lhe deram ouvidos foram dispersos e reduzidos a nada. 37 Depois deste, levantou-se Judas, o galileu, nos dias do alistamento, e levou muito povo após si; mas também este pereceu, e todos os que lhe deram ouvidos foram dispersos. 38 E agora digo-vos: Dai de mão a estes homens, e deixai-os, porque, se este conselho ou esta obra é de homens, se desfará, 39 mas, se é de Deus, não podereis desfazê-la, para que não aconteça serdes também achados combatendo contra Deus. 40 E concordaram com ele. E, chamando os apóstolos e tendo-os açoitado, mandaram que não falassem no nome de Jesus e os deixaram ir. 41 Retiraram-se, pois, da presença do conselho, regozijando-se de terem sido julgados dignos de padecer afronta pelo nome de Jesus. 42 E todos os dias, no templo e nas casas, não cessavam de ensinar e de anunciar a Jesus Cristo.

1 Ä Ma aba mit Name Hananias samt sinem Wieb Saphira vukaufte ä Acka,

2 doch er hebt (haltet) mit Wisse vu sinem Wieb ebis vum Geld zruck un bringt nur ä Deil un legt den d Aposchtel vor d Feß.

3 Petrus aba sait: Hananias, wurum het dr Sadan di Herz erfillt, daß dü d heilige Geischt agloge un ebis vum Geld fir di Acka zruckbhalte hesch?

4 Hättesch dü d Acka nit bhalte kenne, als dü nen ka hesch? Un konntesch dü nit au, als er vukauft war, noh doe, was dü willsch? Wurum hesch dü dir des in dinem Herz vorgnumme? Dü hesch nit Mensche, sundern Gott agloge.

5 Als Hananias de Wort ghärt het, flegt er uf d Bode un git d Geischt uf. Un`s kummt ä großi Angscht iba alli, de des ghärt hän.

6 Do sin de junge Männa ufgschtande un decke nen zue un trage nen üsä un beerdige nen.

7 S isch bassiert nohch na Wieli, etwa nohch dräi Schtunde, do kummt si Wieb ri un wußt nit, was gschähe war.

8 Aba Petrus sait zue nare: Sag ma(mir), hän ihr d Acka fir dän Pries vukauft? Sie sait: Häjo, fir dän Pries.

9 Petrus aba sait zue nare: Wurum sin ihr äich denn einig wore, d Geischt vum Herrn z vusueche? Lueg, de Feß vu däne, de di Ma beerdige hän, sin vor dr Dire un wäre au dich nüstrage.

10 Un gli druf flegt sie uf d Bode, nem vor d Feß, un git d Geischt uf. Do kumme de jungen Männa un find sie dot, trage sie üsä un beerdige sie näbe ihrem Ma.

11 Un s kummt ä großi Angscht iba de ganzi Gmeinde un iba alli, de des ghärt hän .

12 S sin aba vieli Zeiche un Wunda im Volk gschähe durch de Händ(Pfode) dr Aposchtel; un sie ware alli in dr Halle Salomos imetig binanda.

13 Vu d andere aba dräut(wagt) keina, ne z nooch z kumme; doch des Volk haltet viel vu nene.

14 Desto me aba isch gwachse de Zahl vu däne, de an d Herrn glaube - Schare vu Männa un Wieba -,

15 so daß sie di Kranke sogar uf d Schtroße nüstrage un sie uf Bette un Bahre lege, dmit, wenn Petrus käm, wenigschtens si Schatte uf ä baar vu nene flegt.

16 S kumme au vieli üs d Schtädt rings um Jerusalem un bringe Kranki un solchi, de vu schlechte Geischta plagt wäre; un alli wäre gsund

17 S erhebe sich aba dr Hohepriester un alli, de mit nem ware, nämlich de Partai dr Sadduzäer, vu Eifersucht erfillt,

18 un lege Hand an de Aposchtel un werfe sie in des normale Gfängnis (Loch).

19 Aba dr Engel vum Herrn doet in dr Nacht de Direne vum Gefängniss uf un fihrt sie üsä un sait:

20 Gehn hi un träte im Tempel uf un schwätzt zum Volk alli Wort vum Läbä.

21 Als sie des ghärt hän, gehn sie freh am Morge in d Tempel un lehre. Dr Hohepriester aba un de mit nem ware, kumme un refe d Hohe Rot un alli Älteschte in Israel zsämme un schickte zum Gfängnis (Loch), sie zue hole.

22 D Knecht gehn hi un find sie nit im Gfängnis (Loch), kumme zruck un vuzehle:

23 Des Gfängnis (Loch) finde ma(mir) fescht vuschlosse un d Wächter vor d Direne schtoh; aba als ma(mir) ufgmacht hän, finde ma(mir) nemads drin.

24 Als dr Hauptma vum Tempel un de Hohenpriester de Wort ghärt hän, wäre sie rotlos(beträte) un wiße nit, was drus wäre soll.

25 Do kummt jemads, der vuzehlt ne: Lueg, de Männa, de ihr ins Gfängnis (Loch) gworfe hän, schtehn im Tempel un lehre des Volk.

26 Do goht dr Hauptma mit d Knecht hi un holt sie, doch nit mit Gwalt; denn sie firchte sich vor rem Volk, daß sie gschteinigt wäre.

27 Un sie bringe sie un schtelle sie vor d Hohe Rot. Un dr Hohepriester het sie gfrogt

28 un sait: Hän ma(mir) äich nit schtreng bpfohle, in däm Name nit z lehre? Un luege, ihr hän Jerusalem erfillt mit äira Lehr un wen des Bloet vu däm Ma iba uns(us) bringe.

29 Petrus aba un de Aposchtel antworte un sage: Ma mueß Gott me folge als d Mensche.

30 Der Gott unsrer Vädare het Jesus uferweckt, den ihr an des Holz ghängt un umbrocht hän.

31 Den het Gott durch sini rechti Hand hoch gmacht zum Firschte un Heiland, um Israel Buße un Vugebig dr Sinde z ge.

32 Un ma(mir) sin Ziige vu däm un mit uns(us) dr heilige Geischt, der Gott däne ge het, de nem folge.

33 Als sie des ghärt hän , goht's ne durchs Herz, un sie wen sie umbringe.

34 Do schtoht aba im Hohe Rot ä Pharisäer uf mit Name Gamaliel, ä Schriftglehrte, vum ganze Volk in Ehri ghalte, un het de Männa fir kurzi Ziit nüsfihre lo.

35 Un na(er) sait zue nene: Ihr Männa vu Israel, luege genau zue, was ihr mit däne Mensche doe wen.

36 Denn vor einiger Ziit schtoht Theudas uf un git vor, er wär ebis, un nem hing ä Azahl Männa a, etwa vierhundat. Der wird erschlage, un alli, de nem folge, wäre vudeilt un vunichtet.

37 Dnohch schtoht Judas dr Galiläer uf in d Däg dr Volkszählig un bringt ä baar Lit vum Volk hinda sich zum Ufruhr; un der isch au umkumme, un alli, de nem folge, wäre vudeilt.

38 Un etze sag i(ich) äich: Len ab vu däne Mensche un len sie go! Isch des Vorha odr des Gschaffte vu Mensche, so wird's undagoh;

39 isch`s aba vu Gott, so kenne ihr sie nit vunichte - dmit ihr nit doschtehn als solchi, de gege Gott schtriete wen. Do stimmten sie nem zue

40 un refe de Aposchtel ri, len sie üsbeitsche un bpfehle ne, sie solle nimi im Name Jesus schwätze, un len sie go.

41 Sie gehn aba frehlich vum Hohe Rot fort, wel sie wert gsi ware, wägä Sinem Namen Schmach z liede,

42 un sie hän nit ufghärt, alli Däg im Tempel un do un dert in d Hisa z lehre un z predige des Evangelium vu Jesus Chrischtus.