1 Depois, Agripa disse a Paulo: Permite-se-te que te defendas. Então, Paulo, estendendo a mão em sua defesa, respondeu:
2 Tenho-me por venturoso, ó rei Agripa, de que perante ti me haja, hoje, de defender de todas as coisas de que sou acusado pelos judeus, 3 mormente sabendo eu que tens conhecimento de todos os costumes e questões que há entre os judeus; pelo que te rogo que me ouças com paciência. 4 A minha vida, pois, desde a mocidade, qual haja sido, desde o princípio, em Jerusalém, entre os da minha nação, todos os judeus a sabem. 5 Sabendo de mim, desde o princípio (se o quiserem testificar), que, conforme a mais severa seita da nossa religião, vivi fariseu. 6 E, agora, pela esperança da promessa que por Deus foi feita a nossos pais, estou aqui e sou julgado, 7 à qual as nossas doze tribos esperam chegar, servindo a Deus continuamente, noite e dia. Por esta esperança, ó rei Agripa, eu sou acusado pelos judeus. 8 Pois quê? Julga-se coisa incrível entre vós que Deus ressuscite os mortos? 9 Bem tinha eu imaginado que contra o nome de Jesus, o Nazareno, devia eu praticar muitos atos, 10 o que também fiz em Jerusalém. E, havendo recebido poder dos principais dos sacerdotes, encerrei muitos dos santos nas prisões; e, quando os matavam, eu dava o meu voto contra eles. 11 E, castigando-os muitas vezes por todas as sinagogas, os obriguei a blasfemar. E, enfurecido demasiadamente contra eles, até nas cidades estranhas os persegui.
12 Sobre o que, indo, então, a Damasco, com poder e comissão dos principais dos sacerdotes, 13 ao meio-dia, ó rei, vi no caminho uma luz do céu, que excedia o esplendor do sol, cuja claridade me envolveu a mim e aos que iam comigo. 14 E, caindo nós todos por terra, ouvi uma voz que me falava e, em língua hebraica, dizia: Saulo, Saulo, por que me persegues? Dura coisa te é recalcitrar contra os aguilhões. 15 E disse eu: Quem és, Senhor? E ele respondeu: Eu sou Jesus, a quem tu persegues. 16 Mas levanta-te e põe-te sobre teus pés, porque te apareci por isto, para te pôr por ministro e testemunha tanto das coisas que tens visto como daquelas pelas quais te aparecerei ainda, 17 livrando-te deste povo e dos gentios, a quem agora te envio, 18 para lhes abrires os olhos e das trevas os converteres à luz e do poder de Satanás a Deus, a fim de que recebam a remissão dos pecados e sorte entre os santificados pela fé em mim.
19 Pelo que, ó rei Agripa, não fui desobediente à visão celestial. 20 Antes, anunciei primeiramente aos que estão em Damasco e em Jerusalém, e por toda a terra da Judeia, e aos gentios, que se emendassem e se convertessem a Deus, fazendo obras dignas de arrependimento. 21 Por causa disto, os judeus lançaram mão de mim no templo e procuraram matar-me. 22 Mas, alcançando socorro de Deus, ainda até ao dia de hoje permaneço, dando testemunho, tanto a pequenos como a grandes, não dizendo nada mais do que o que os profetas e Moisés disseram que devia acontecer, 23 isto é, que o Cristo devia padecer e, sendo o primeiro da ressurreição dos mortos, devia anunciar a luz a este povo e aos gentios.
24 E, dizendo ele isto em sua defesa, disse Festo em alta voz: Estás louco, Paulo! As muitas letras te fazem delirar! 25 Mas ele disse: Não deliro, ó potentíssimo Festo! Antes, digo palavras de verdade e de um são juízo. 26 Porque o rei, diante de quem falo com ousadia, sabe estas coisas, pois não creio que nada disto lhe é oculto; porque isto não se fez em qualquer canto. 27 Crês tu nos profetas, ó rei Agripa? Bem sei que crês. 28 E disse Agripa a Paulo: Por pouco me queres persuadir a que me faça cristão! 29 E disse Paulo: Prouvera a Deus que, ou por pouco ou por muito, não somente tu, mas também todos quantos hoje me estão ouvindo se tornassem tais qual eu sou, exceto estas cadeias.
30 Dizendo ele isto, se levantou o rei, e o governador, e Berenice, e os que com eles estavam assentados. 31 E, apartando-se dali, falavam uns com os outros, dizendo: Este homem nada fez digno de morte ou de prisões. 32 E Agripa disse a Festo: Bem podia soltar-se este homem, se não houvera apelado para César.
1 Agrippa aba sait zue Paulus: S isch dir erlaubt, fir di selba z schwätze. Do schtreckt Paulus d Hand üs un vuantwortet sich:
2 S isch ma(mir) arg leb(lieb), Kenig Agrippa, daß i(ich) mi hiit vor dir vuantworte soll wägä all däne Sache, wo i(ich) vu d Jude agschwärzt wir,
3 vor allem wel dü alli Ordnige un Schtrietfroge vu d Jude kennsch. Drum bitt i(ich) dich, mich ruehig azhäre.
4 Mi Läbä vu klei uf, we i(ich)`s vu Afang a unda minem Volk un in Jerusalem zuebrocht ha, isch alle Jude nigs näjes(naies),
5 de mi vu freher kenne, wenn sie`s beziige wen. Denn nohch dr allaschtrengschte Richtig unsres Glaube ha i(ich) gläbt als Pharisäer.
6 Un etze schtand i(ich) do un wär azeigt wägä dr Hoffnig uf de Vuheißig, de unsari Vädere vu Gott ge isch.
7 Uf ihri Erfillig hoffe de zwöelf Schtämm vu unsrem Volk, wenn sie Gott bi Dag un Nacht imma diene. Wäge der Hoffnig wir i(ich), oh Kenig, vu d Jude agschwärzt.
8 Wurum wird des bi äich fir unmeglich ghalte, daß Gott Doti uferweckt?
9 Zwar ha au i(ich) selba gmeint, i(ich) möß viel gege d Name Jesus vu Nazareth doe.
10 Des ha i(ich) in Jerusalem au doe; dert ha i(ich) vieli Heiligi ins Gfängnis (Loch) brocht, wozue i(ich) Vollmacht vu d Hohenpriester gregt ha. Un wenn sie umbrocht wäre solle, ha i(ich) mi Schtimm dzue ge.
11 Un in alle Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) ha i(ich) sie me(oft) durch Schtrofe zum Läschtere zwunge, un i(ich) wetete arg gege sie, un vufolgt sie au bis in fremdi Schtädt.
12 Als i(ich) etze nohch Damaskus greist bin mit Vollmacht un im Uftrag dr Hohenpriester,
13 sieh i(ich) midde am Dag, oh Kenig, uf däm Wäg ä Lecht vum Himmel, heller als dr Glanz vu d Sunne, des mich un de mit ma(mir) greist ware umlaichtet het.
14 Als ma(mir) aba alli uf d Bode gfloge sin, ha i(ich) ä Schtimm zue ma(mir) schwätze ghärt, de sait uf hebräisch: Saul, Saul, was vufolgsch dü mich? S wird dir schwer si, gege d Schtachel üszschla.
15 Ich aba sag: Herr, wer bisch dü? Dr Herr sait: Ich bi Jesus, den dü vufolgsch;
16 schtand etze uf un schtell di uf dini Feß. Denn dzue bi i(ich) dir erschiene, um dich z erwähle zum Diena un zum Ziige fir des, was dü vu ma(mir) gsähne hesch un was i(ich) dir noh zeigä will.
17 Un i(ich) will di errette vu dinem Volk un vu d Heide, zue däne i(ich) di schick,
18 um ne d Auge ufzmache, daß sie sich umkähre vu d Nacht zum Lecht un vu d Gwalt vum Sadan zue Gott. So wäre sie Vugebig vu d Sinde gregä un des Erbdeil samt däne, de gheiligt sin durch d Glaube an mi.
19 Drum, Kenig Agrippa, war i(ich) dr himmlische Erschinig nit unghorsam,
20 sundern vukindigt zerscht däne in Damaskus un in Jerusalem un im ganze jüdischen Land un dann(dnoh) au d Heide, sie solle Buße doe un sich zue Gott umkähre un rechtschaffeni Werke dr Buße doe.
21 Wägä däm hän mi d Jude im Tempel packt un vusuecht, mich umzbringe.
22 Aba Gottes Hilf ha i(ich) ka bis zum hiitige Dag un schtand etze do un bi si Ziige bi groß un klei un sag nigs, als was de Prophete un Moses vorusgsait hän:
23 daß d Chrischtus liede soll un als erschta ufschtoht vu d Dote un vukindige des Lecht sinem Volk un d Heide.
24 Als sa(er) aba des zue sinere Vuteidigig gsait het, sait Festus mit luta Schtimm: Paulus, dü bisch Vuruckt! Des große Wisse macht di wahnsinnig.
25 Paulus aba sait: Edler Festus, i(ich) bi nit Vuruckt, sundern i(ich) sag wahri un vuninftige Wort.
26 Dr Kenig, zue dem i(ich) fräi uff schwätz, vuschtoht sich uf de Sach. Denn i(ich) bi gwiß, daß nem nigs dvu vuborge isch; denn des isch nit im Eckli bassiert.
27 Glaubsch dü, Kenig Agrippa, d Prophete? Ich weiß, daß dü glaubsch.
28 Agrippa aba sait zue Paulus: S fehlt nit viel, so wirsch dü mich noh ibarede un ä Chrischt üs ma(mir) mache.
29 Paulus aba sait: Ich winsch vor Gott, daß iba kurz odr lang nit ällei dü, sundern alli, de mi hiit härä, des däte, was i(ich) bi, üsgnumme d Fessle.
30 Do schtoht dr Kenig uf un dr Schtadthaltr un Berenike un de bi nene hocke.
31 Un als sie sich zruckzoge hän, schwätze sie mitänanda un sage: Der Mensch het nigs doe, was d Dod odr Gfängnis (Loch) vudent het.
32 Agrippa aba het zue Festus gsait: Der Mensch kennt fräiglosse wäre, wenn na(er) sich nit uf d Kaisa bruefe hät.