A conversão de Saulo no caminho de Damasco

1 E Saulo, respirando ainda ameaças e mortes contra os discípulos do Senhor, dirigiu-se ao sumo sacerdote 2 e pediu-lhe cartas para Damasco, para as sinagogas, a fim de que, se encontrasse alguns daquela seita, quer homens, quer mulheres, os conduzisse presos a Jerusalém. 3 E, indo no caminho, aconteceu que, chegando perto de Damasco, subitamente o cercou um resplendor de luz do céu. 4 E, caindo em terra, ouviu uma voz que lhe dizia: Saulo, Saulo, por que me persegues? 5 E ele disse: Quem és, Senhor? E disse o Senhor: Eu sou Jesus, a quem tu persegues. Duro é para ti recalcitrar contra os aguilhões. 6 E ele, tremendo e atônito, disse: Senhor, que queres que faça? E disse-lhe o Senhor: Levanta-te e entra na cidade, e lá te será dito o que te convém fazer. 7 E os varões, que iam com ele, pararam espantados, ouvindo a voz, mas não vendo ninguém. 8 E Saulo levantou-se da terra e, abrindo os olhos, não via a ninguém. E, guiando-o pela mão, o conduziram a Damasco. 9 E esteve três dias sem ver, e não comeu, nem bebeu.

10 E havia em Damasco um certo discípulo chamado Ananias. E disse-lhe o Senhor em visão: Ananias! E ele respondeu: Eis-me aqui, Senhor! 11 E disse-lhe o Senhor: Levanta-te, e vai à rua chamada Direita, e pergunta em casa de Judas por um homem de Tarso chamado Saulo; pois eis que ele está orando; 12 e numa visão ele viu que entrava um homem chamado Ananias e punha sobre ele a mão, para que tornasse a ver. 13 E respondeu Ananias: Senhor, de muitos ouvi acerca deste homem, quantos males tem feito aos teus santos em Jerusalém; 14 e aqui tem poder dos principais dos sacerdotes para prender a todos os que invocam o teu nome. 15 Disse-lhe, porém, o Senhor: Vai, porque este é para mim um vaso escolhido para levar o meu nome diante dos gentios, e dos reis, e dos filhos de Israel. 16 E eu lhe mostrarei quanto deve padecer pelo meu nome. 17 E Ananias foi, e entrou na casa, e, impondo-lhe as mãos, disse: Irmão Saulo, o Senhor Jesus, que te apareceu no caminho por onde vinhas, me enviou, para que tornes a ver e sejas cheio do Espírito Santo. 18 E logo lhe caíram dos olhos como que umas escamas, e recuperou a vista; e, levantando-se, foi batizado.

O perseguidor torna-se perseguido

19 E, tendo comido, ficou confortado. E esteve Saulo alguns dias com os discípulos que estavam em Damasco.

20 E logo, nas sinagogas, pregava a Jesus, que este era o Filho de Deus. 21 Todos os que o ouviam estavam atônitos e diziam: Não é este o que em Jerusalém perseguia os que invocavam este nome e para isso veio aqui, para os levar presos aos principais dos sacerdotes? 22 Saulo, porém, se esforçava muito mais e confundia os judeus que habitavam em Damasco, provando que aquele era o Cristo.

23 E, tendo passado muitos dias, os judeus tomaram conselho entre si para o matar. 24 Mas as suas ciladas vieram ao conhecimento de Saulo; e, como eles guardavam as portas, tanto de dia como de noite, para poderem tirar-lhe a vida, 25 tomando-o de noite os discípulos, o desceram, dentro de um cesto, pelo muro.

26 E, quando Saulo chegou a Jerusalém, procurava ajuntar-se aos discípulos, mas todos o temiam, não crendo que fosse discípulo. 27 Então, Barnabé, tomando-o consigo, o trouxe aos apóstolos e lhes contou como no caminho ele vira ao Senhor, e este lhe falara, e como em Damasco falara ousadamente no nome de Jesus. 28 E andava com eles em Jerusalém, entrando e saindo. 29 E falava ousadamente no nome de Jesus. Falava e disputava também contra os gregos, mas eles procuravam matá-lo. 30 Sabendo-o, porém, os irmãos, o acompanharam até Cesareia e o enviaram a Tarso.

31 Assim, pois, as igrejas em toda a Judeia, e Galileia, e Samaria tinham paz e eram edificadas; e se multiplicavam, andando no temor do Senhor e na consolação do Espírito Santo.

A cura de Eneias. A ressurreição de Tabita

32 E aconteceu que, passando Pedro por toda parte, veio também aos santos que habitavam em Lida. 33 E achou ali certo homem chamado Eneias, jazendo numa cama havia oito anos, o qual era paralítico. 34 E disse-lhe Pedro: Eneias, Jesus Cristo te dá saúde; levanta-te e faze a tua cama. E logo se levantou. 35 E viram-no todos os que habitavam em Lida e Sarona, os quais se converteram ao Senhor.

36 E havia em Jope uma discípula chamada Tabita, que, traduzido, se diz Dorcas. Esta estava cheia de boas obras e esmolas que fazia. 37 E aconteceu, naqueles dias, que, enfermando ela, morreu; e, tendo-a lavado, a depositaram num quarto alto. 38 E, como Lida era perto de Jope, ouvindo os discípulos que Pedro estava ali, lhe mandaram dois varões, rogando-lhe que não se demorasse em vir ter com eles. 39 E, levantando-se Pedro, foi com eles. Quando chegou, o levaram ao quarto alto, e todas as viúvas o rodearam, chorando e mostrando as túnicas e vestes que Dorcas fizera quando estava com elas. 40 Mas Pedro, fazendo-as sair a todas, pôs-se de joelhos e orou; e, voltando-se para o corpo, disse: Tabita, levanta-te. E ela abriu os olhos e, vendo a Pedro, assentou-se. 41 E ele, dando-lhe a mão, a levantou e, chamando os santos e as viúvas, apresentou-lha viva. 42 E foi isto notório por toda a Jope, e muitos creram no Senhor. 43 E ficou muitos dias em Jope, com um certo Simão, curtidor.

1 Saulus aba schnaubte noh mit Drohe un Morde gege de Jinger vum Herrn un goht zum Hohenpriester

2 un bittet nen um Bref nohch Damaskus an de Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa), dmit da(er) Ahänga vum näji(naii) Wäg, Männa un Wieba, wenn na(er) sie dert fänd, gfesselt nohch Jerusalem fihrt.

3 Als sa(er) aba uf däm Wäg war un in de Nechi vu Damaskus kummt, umlaichtet nen pletzlig ä Lecht vum Himmel;

4 un er flegt uf d Bode un het ä Schtimm ghärt, de sait zue nem: Saul, Saul, was vufolgsch dü mich?

5 Er aba sait: Herr, wer bisch dü? Der sait: Ich bi Jesus, den dü vufolgsch.

6 Schtand uf un gang in de Schtadt; do wird ma dir sage, was dü doe sollsch.

7 De Männa aba, de sini Freunde ware, sin schtumm(sprachlos) do gschtande; denn sie hän zwar de Schtimm ghärt, aba sähn nemads.

8 Saulus aba richtet sich uf vum Bode; un als er sini Auge ufmacht(ufschlat), sieht da(er) nigs. Sie nähmä nen aba bi dr Hand un fihre nen nohch Damaskus;

9 un er ka dräi Däg nigs säh un ißt nit un trinkt nit.

10 S war aba ä Jinger in Damaskus mit Name Hananias; däm erschient dr Herr un sait: Hananias! Un na(er) sait: Do bi ni(i(ich)), Herr.

11 Dr Herr sait zue nem: Schtand uf un gang in de Schtroß, de di Gerade heißt, un frogt in däm Hus vum Judas nohch nem Ma mit Name Saulus vu Tarsus. Denn lueg, er bätet

12 un het in eina Erschinig ä Ma gsähne mit Name Hananias, der zue nem rikummt un d Hand uf nen legt, dmit da(er) wieda sähe ka.

13 Hananias aba git zantwort: Herr, i(ich) ha vu viele ghärt iba dän Ma, weviel Beses er d Heilige in Jerusalem adoe het;

14 un do het da(er) Vollmacht vu d Hohenpriester, alli gfangezneh, de di Name aruefe.

15 Doch dr Herr sait zue nem: Gang nur hi; denn der isch mi üsgwähltes Werkziig, daß sa(er) mi Name bringt vor Heide un vor Kenig un vor des Volk Israel.

16 Ich will lem zeigä, weviel er liede mueß wägä minem Name.

17 Un Hananias goht hi un kummt in des Hus un legt de Händ(Pfode) uf nen un sait: Lebe(Lieba) Brueda Saul, dr Herr het mi gschickt, Jesus, der dir uf däm Wäg dona erschiene isch, daß dü wieda siehsch un mit däm heilige Geischt erfillt wirsch.

18 Un gli druf flegt s vu sinene Auge we Schuppe, un er ka wieda säh; un er schtoht uf, het sich daufe lo

19 un nimmt Ässä zue sich un schtärkt sich.

20 Un drno predigt er in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) vu(iba) Jesus, daß der Gottes Bue isch.

21 Alli aba, de s ghärt hän, vuschrecke un sage: Isch des nit der, der in Jerusalem alli vunichte wot, de dän Name aruefe, un isch scha(er) nit sellewäg herkumme, daß sa(er) sie gfesselt zue d Hohenpriester fihrt?

22 Saulus aba gwinnt imma me an Kraft un trieb de Jude in d Engi, de in Damaskus husse, un bwaist, daß Jesus dr Chrischtus isch.

23 Nohch mehrere Däg aba halte de Jude Rot un bschlosse, nen umzbringe.

24 Aba s wird Saulus bekannt, daß sie nem nochschtelle. Sie hän Dag un Nacht au de Tore bwacht, um nen umzbringe.

25 Do nähmä nen sini Jinger bi Nacht un len nen in nere Kratte(Korb) d Muche nab.

26 Als sa(er) aba nohch Jerusalem kummt, vusuecht er, sich zue d Jinger zue hebe(halte); doch sie firchte sich alli vor nem un glaube nit, daß sa(er) ä Jinger wär.

27 Barnabas aba nimmt nen zue sich un fihrt nen zue d Aposchtel un vuzehlt ne, we Saulus uf däm Wäg d Herrn gsähne un daß der mit nem gschwätzt het un we na(er) in Damaskus im Name Jesus fräi predigt het.

28 Un na(er) goht bi nene in Jerusalem i un üs un predigt im Name vum Herrn fräi un offe.

29 Er schwätzt un het au gschtritte mit d griechische Jude; aba sie schtelle nem nohch, um nen umzbringe.

30 Als des de Breda erfahre, bringe sie nen nohch Cäsarea un schicke nen witer nohch Tarsus.

31 So het etze de Gmeinde Friede in ganz Judäa un Galiläa un Samarie un het sich ufbäut un läbt in dr Angscht vum Herrn un mehrt sich unda däm Baischtand vum heilige Geischt.

32 S isch bassiert aba, als Petrus iba all im Land umherzoge isch, daß sa(er) au zue d Heilige kummt, de in Lydda husste.

33 Dert findet da(er) ä Ma mit Name Äneas, sit acht Johr ans Bett bunde; der war glähmt.

34 Un Petrus sait zue nem: Äneas, Jesus Chrischtus macht di gsund; schtand uf un mach dir selba des Bett. Un gli druf schtoht er uf.

35 Do sähn nen alli, de in Lydda un in Scharon husste, un bekehre (kehre um) sich zum Herrn.

36 In Joppe war ä Jingerin mit Name Tabita, des heißt ibasetzt: Reh. De doet vieli gueti Werke un git viel Almose.

37 S isch bassiert zue dr Ziit, daß sie krank wird un schtirbt. Do wäsche sie sie un lege sie in des Obagmach.

38 Wel aba Lydda nooch bi Joppe isch, schickte de Jinger, als sie ghärt, hän daß Petrus dert war, zwei Männa zue nem un bitte nen: Säum(tredel) nit, zue uns(us) z kumme!

39 Petrus aba schtoht uf un goht mit ne. Un als er hikumme war, fihre sie nen nuf in des Obagmach, un s kumme alli Witwe zue nem, hiilä un zeigte nem de Röck un Kleida, de Tabita gmacht het, als sie noh bi nene war.

40 Un als Petrus sie alli nüstriebe het, kniet er ane, bätet un drillt sich zum Leichnam un sait: Tabita, schtand uf! Un sie schlat ihri Auge uf; un als sie Petrus sieht, het sie sich anekockt.

41 Er aba git ihr d Hand un het sie ufschtoh lo un reft d Heilige un d Witwe un schtellt sie lebändig vor sie.

42 Un des wird in ganz Joppe bekannt, un vieli kumme zum Glaube an d Herrn.

43 Un s isch bassiert, daß Petrus langi Ziit in Joppe bliebe isch bim Simon, der ä Gerber war.