A missão dos doze

1 E, convocando os seus doze discípulos, deu-lhes virtude e poder sobre todos os demônios e para curarem enfermidades; 2 e enviou-os a pregar o Reino de Deus e a curar os enfermos. 3 E disse-lhes: Nada leveis convosco para o caminho, nem bordões, nem alforje, nem pão, nem dinheiro, nem tenhais duas vestes. 4 E, em qualquer casa em que entrardes, ficai ali e de lá saireis. 5 E, se em qualquer cidade vos não receberem, saindo vós dali, sacudi o pó dos vossos pés, em testemunho contra eles. 6 E, saindo eles, percorreram todas as aldeias, anunciando o evangelho e fazendo curas por toda a parte.

Herodes, o tetrarca, e João Batista

7 E o tetrarca Herodes ouvia tudo o que se passava e estava em dúvida, porque diziam alguns que João ressuscitara dos mortos, 8 e outros, que Elias tinha aparecido, e outros, que um profeta dos antigos havia ressuscitado. 9 E disse Herodes: A João mandei eu degolar; quem é, pois, este de quem ouço dizer tais coisas? E procurava vê-lo.

A primeira multiplicação dos pães e peixes

10 E, regressando os apóstolos, contaram-lhe tudo o que tinham feito. E, tomando-os consigo, retirou-se para um lugar deserto de uma cidade chamada Betsaida. 11 E, sabendo-o a multidão, o seguiu; e ele os recebeu, e falava-lhes do Reino de Deus, e sarava os que necessitavam de cura. 12 E o dia começava a declinar; então, chegando-se a ele os doze, disseram-lhe: Despede a multidão, para que, indo aos campos e aldeias ao redor, se agasalhem e achem o que comer, porque aqui estamos em lugar deserto. 13 Mas ele lhes disse: Dai-lhes vós de comer. E eles disseram: Não temos senão cinco pães e dois peixes, salvo se nós próprios formos comprar comida para todo este povo. 14 Porquanto estavam ali quase cinco mil homens. Disse, então, aos seus discípulos: Fazei-os assentar, em grupos de cinquenta em cinquenta. 15 E assim o fizeram, fazendo-os assentar a todos. 16 E, tomando os cinco pães e os dois peixes e olhando para o céu, abençoou-os, e partiu-os, e deu-os aos seus discípulos para os porem diante da multidão. 17 E comeram todos e saciaram-se; e levantaram, do que lhes sobejou, doze cestos de pedaços.

A confissão de Pedro. Jesus prediz a sua própria morte

18 E aconteceu que, estando ele orando em particular, estavam com ele os discípulos; e perguntou-lhes, dizendo: Quem diz a multidão que eu sou? 19 E, respondendo eles, disseram: João Batista; outros, Elias, e outros, que um dos antigos profetas ressuscitou. 20 E disse-lhes: E vós quem dizeis que eu sou? E, respondendo Pedro, disse: O Cristo de Deus. 21 E, admoestando-os, mandou que a ninguém referissem isso, 22 dizendo: É necessário que o Filho do Homem padeça muitas coisas, e seja rejeitado dos anciãos e dos escribas, e seja morto, e ressuscite ao terceiro dia.

Cada um deve levar a sua cruz

23 E dizia a todos: Se alguém quer vir após mim, negue-se a si mesmo, e tome cada dia a sua cruz, e siga-me. 24 Porque qualquer que quiser salvar a sua vida perdê-la-á; mas qualquer que, por amor de mim, perder a sua vida a salvará. 25 Porque que aproveita ao homem granjear o mundo todo, perdendo-se ou prejudicando-se a si mesmo? 26 Porque qualquer que de mim e das minhas palavras se envergonhar, dele se envergonhará o Filho do Homem, quando vier na sua glória e na do Pai e dos santos anjos. 27 E em verdade vos digo que, dos que aqui estão, alguns há que não provarão a morte até que vejam o Reino de Deus.

A transfiguração

28 E aconteceu que, quase oito dias depois dessas palavras, tomou consigo a Pedro, a João e a Tiago e subiu ao monte a orar. 29 E, estando ele orando, transfigurou-se a aparência do seu rosto, e as suas vestes ficaram brancas e mui resplandecentes. 30 E eis que estavam falando com ele dois varões, que eram Moisés e Elias, 31 os quais apareceram com glória e falavam da sua morte, a qual havia de cumprir-se em Jerusalém. 32 E Pedro e os que estavam com ele estavam carregados de sono; e, quando despertaram, viram a sua glória e aqueles dois varões que estavam com ele. 33 E aconteceu que, quando aqueles se apartaram dele, disse Pedro a Jesus: Mestre, bom é que nós estejamos aqui e façamos três tendas, uma para ti, uma para Moisés e uma para Elias, não sabendo o que dizia. 34 E, dizendo ele isso, veio uma nuvem que os cobriu com a sua sombra; e, entrando eles na nuvem, temeram. 35 E saiu da nuvem uma voz que dizia: Este é o meu Filho amado; a ele ouvi. 36 E, tendo soado aquela voz, Jesus foi achado só; e eles calaram-se e, por aqueles dias, não contaram a ninguém nada do que tinham visto.

A cura de um jovem lunático

37 E aconteceu, no dia seguinte, que, descendo eles do monte, lhes saiu ao encontro uma grande multidão. 38 E eis que um homem da multidão clamou, dizendo, Mestre, peço-te que olhes para meu filho, porque é o único que eu tenho. 39 Eis que um espírito o toma, e de repente clama, e o despedaça até espumar; e só o larga depois de o ter quebrantado. 40 E roguei aos teus discípulos que o expulsassem, e não puderam. 41 E Jesus, respondendo, disse: Ó geração incrédula e perversa! Até quando estarei ainda convosco e vos sofrerei? Traze-me cá o teu filho. 42 E, quando vinha chegando, o demônio o derribou e convulsionou; porém Jesus repreendeu o espírito imundo, e curou o menino, e o entregou a seu pai. 43 E todos pasmavam da majestade de Deus.

E, maravilhando-se todos de todas as coisas que Jesus fazia, disse aos seus discípulos: 44 Ponde vós estas palavras em vossos ouvidos, porque o Filho do Homem será entregue nas mãos dos homens. 45 Mas eles não entendiam essa palavra, que lhes era encoberta, para que a não compreendessem; e temiam interrogá-lo acerca dessa palavra.

O maior no Reino dos céus

46 E suscitou-se entre eles uma discussão sobre qual deles seria o maior. 47 Mas Jesus, vendo o pensamento do coração deles, tomou uma criança, pô-la junto a si 48 e disse-lhes: Qualquer que receber esta criança em meu nome recebe-me a mim; e qualquer que me recebe a mim recebe o que me enviou; porque aquele que entre vós todos for o menor, esse mesmo é grande.

Quem não é contra nós é por nós

49 E, respondendo João, disse: Mestre, vimos um que em teu nome expulsava os demônios, e lho proibimos, porque não te segue conosco. 50 E Jesus lhes disse: Não o proibais, porque quem não é contra nós é por nós.

Os samaritanos não recebem a Jesus

51 E aconteceu que, completando-se os dias para a sua assunção, manifestou o firme propósito de ir a Jerusalém. 52 E mandou mensageiros diante da sua face; e, indo eles, entraram numa aldeia de samaritanos, para lhe prepararem pousada. 53 Mas não o receberam, porque o seu aspecto era como de quem ia a Jerusalém. 54 E os discípulos Tiago e João, vendo isso, disseram: Senhor, queres que digamos que desça fogo do céu e os consuma, como Elias também fez? 55 Voltando-se, porém, repreendeu-os e disse: Vós não sabeis de que espírito sois. 56 Porque o Filho do Homem não veio para destruir as almas dos homens, mas para salvá-las. E foram para outra aldeia.

Acerca dos que seguem a Jesus

57 E aconteceu que, indo eles pelo caminho, lhe disse um: Senhor, seguir-te-ei para onde quer que fores. 58 E disse-lhe Jesus: As raposas têm covis, e as aves do céu, ninhos, mas o Filho do Homem não tem onde reclinar a cabeça. 59 E disse a outro: Segue-me. Mas ele respondeu: Senhor, deixa que primeiro eu vá enterrar meu pai. 60 Mas Jesus lhe observou: Deixa aos mortos o enterrar os seus mortos; porém tu, vai e anuncia o Reino de Deus. 61 Disse também outro: Senhor, eu te seguirei, mas deixa-me despedir primeiro dos que estão em minha casa. 62 E Jesus lhe disse: Ninguém que lança mão do arado e olha para trás é apto para o Reino de Deus.

1 Er reft aba de Zwöelf zsämme un git tene Gwalt un Macht iba alli bese Geischta, un daß sie Krankheite heile kenne,

2 un schickt sie üs, z predige s Rich Gottes un die Kranke z heile.

3 Un na(er) sait zue nene: Ihr sollt nigs mit uf d Wäg nähmä, nit Schtock noh Daschä noh Brot noh Geld; es soll au eina nit zwei Hemb ha.

4 Un wenn ihr in ä Hus gehn, dann(dnoh) bliebe dert, bis ihr witagehn.

5 Un wenn sie äich nit ufnähmä, dann(dnoh) gehn fort üs dr Schtadt un schittle d Schtaub vu äire Feß zum Ziignis gege sie.

6 Un sie gehn üsä un zen vu Dorf (Kaff) zue Dorf (Kaff), predige s Evangelium un mache d Lit gsund in alle Derfa (Käffa).

7 S kummt aba vor Herodes, d Landesfirscht, alles, was bassiert isch; un er wird zapplig, wel vu ä baar gsait wird: Johannes isch vu d Dote ufgschtande;

8 vu ä baar aba: Elia isch erschiene; vu andere aba: Eina vu d alte Prophete isch ufgschtande.

9 Un Herodes sait: Johannes, selle ha i(ich) köpft; wer isch aba des, iba den i(ich) des her? Un er wot nen gern säh.

10 Un d Aposchtel kumme zruck un vuzehle Jesus, was fir großi Sach sie doe hän. Un na(er) nimmt sie zue sich, un er zeht sich mit tene ällei in d Schtadt zruck, de heißt Betsaida.

11 Als d Lit des gmerkt hän, zegä sie däne nohch. Un na(er) losst sie zue sich un vuzehlt tene vum Rich Gottes un macht gsund, de de Heilig brücht hän.

12 Aba dr Dag fangt a, sich z neige. Do kumme de Zwöelf zue nem un sage: Loß de Lit go, dmit sie higo in d Derfa (Käffa) un Höf ringsum un Herberge un Ässä finde; denn ma(mir) sin do in d Wüschte.

13 Er aba sait zue nene: Gän ihr ne z ässä. Sie sage: Mir hän nit me als fünf Brot un zwei Fisch, s isch denn, daß ma(mir) higo sollä un fir alli de Lit Ässä kaufe.

14 Denn s ware etwa fünfdusig Männa. Er sait aba zue sinene Jinger: Len sie anesitzä in Grubbä zue je fuchzig.

15 Un sie hän`s gmacht das alli sich anesitzä.

16 Do nimmt er de fünf Brot un zwei Fisch un luegt ufä zum Himmel un dankt, bricht sie un git sie d Jinger, dmit sie`s däm Volk üsdeile.

17 Un sie ässä un wäre alli satt; un d Rescht wird ufgsammelt, was sie an Brocke ibrig glo hän, zwöelf Kerb voll.

18 Un s isch bassiert, als Jesus ällei war un bätet un nur sini Jinger bi nem ware, do het da(er) sie gfrogt un sait: Was sage d Lit, daß i(ich) bi?

19 Sie antworte un sage: Sie sage, dü bisch Johannes dr Däufa; ä baar aba, dü bisch Elia; anderi aba, s isch eina vu d alte Prophete ufgschtande.

20 Er aba sait zue nene: Was sage ihr aba, wer i(ich) bi? Do git Petrus antwort un sait: Dü bisch dr Chrischtus Gottes!

21 Er aba bfielt tene, daß sie des nemads sage solle,

22 un sait: Dr Menschebue mueß viel liede un rüssgworfe wäre vu d Älteschte un Hohenpriester un d Schriftglehrti un umbrocht wäre un am dritte Dag ufschtoh.

23 Do sait da(er) zue nene ällei: Wer ma(mir) folge will, der vuleuignet sich selba un nihmt si Kriiz uf sich jede Dag un goht ma(mir) nohch.

24 Denn wer si Läbä gregä will, der wird s vuliere; wer aba si Läbä vuliert wägä ma(mir), der wird's gregä.

25 Denn was fir ä Nutze het dr Mensch, wenn er die ganzi Welt gwinnt un vuliert sich selbscht odr nihmt Schadä a sich selbscht?

26 Wer sich aba wägä ma(mir) un minem Wort schämt, däm wird sich dr Menschebue au schäme, wenn er kumme wird in sinere Herrlichkeit vor rem Vada (Babbe) un dr heilige Engel.

27 Ich sag äich aba gwiß: Ä baar vu däne, de do schtehn, wäre d Dod nit schmeckä, bis sie s Rich Gottes sähn.

28 Un s isch bassiert, etwa acht Däg nohch däm, daß er mit sich nimmt Petrus, Johannes un Jakobus un goht uf ä Berg, um z bäte.

29 Un als er bätet, wird si Gsichts andascht, un si Gwand (Häß) wird wiß un glänzt.

30 Un lueg, zwei Männa schwätze mit nem; des ware Moses un Elia.

31 Sie erschiene vuklärt un schwätze vu sinem End, des er in Jerusalem erfille soll.

32 Petrus aba un de bi nem ware, ware volla Schlof. Als sie aba ufgwacht sin, sähn sie, we er vuklärt war, un de zwei Männa, de bi nem gschtande sin.

33 Un s isch bassiert, als sie vu nem schiede, do sait Petrus zue Jesus: Meischta, do isch`s fir uns(us) guet si! Len uns(us) dräi Hitte bäue, dir eini, Moses eini un Elia eini. Er wußt aba nit, was er schwätzt.

34 Als er aba des gschwätzt het, kummt ä Wolke un ibaschattet sie; un sie vuschrekä, als sie in de Wolke inekume.

35 Un s isch bassiert ä Schtimm üs dr Wolke, de sait: Des isch mi üserwählte Bue; uf den sollt da häre!

36 Un als de Schtimm wäg war, find sie Jesus ällei. Un sie schwiege driba un vuzehle in däne Däg nemads, was sie gsähne hän.

37 S isch bassiert, als sie am nägschte Dag vum Berg kumme, do kummt nem ä großi Schar Lit entgegä.

38 Un lueg, ä Ma reft: Meischta, i(ich) bitt di, lueg doch nohch minem Bue; denn er isch mi einzige Bue.

39 Lueg, ä Geischt packt nen, daß er pletzlig brellt, un er rißt nen, daß er Schum vor rem Mul (Gosch) het, un losst kum vu nem ab un ribt nen ganz uf.

40 Un i(ich) ha dini Jinger gfrogt, daß sie nen üstribe, un sie kenne`s nit.

41 Do git Jesus zantwort un sait: O dü ungläubiges un vukehrtes Gschlecht, we lang soll i(ich) bi äich si un äich ertrage? Bring di Bue her!

42 Un als er zue nem kummt, riß nen dr bese Geischt un zerrt nen. Jesus aba schelt d schlechte Geischt un macht des Bebli gsund un git nen sinem Vada (Babbe) wieda.

43 Un sie vuschrecke alli iba d Herrlichkeit Gottes.

44 Len de Wort in äiri Ohre goh: Dr Menschebue wird ibaantwortet wäre in d Händ(Pfode) dr Menschä.

45 Aba des Wort vuschten sie nit, un s war vor rene vuborge, so daß sie s nit begriffä. Un sie firchte sich, nen nohch däm Wort z froge.

46 S kummt aba unda dene s denke uf, wer vu nene dr Greschte isch.

47 Als aba Jesus s denke vu ihrem Herz sieht, nimmt er ä Kind un schtellt`s näbe sich

48 un sait zue nene: Wer des Kind ufnimmt in minem Name, der nimmt mich uf; un wer mich ufnimmt, der nimmt den uf, der mich gschickt het. Denn wer dr Klinschte isch unda äich alle, der isch groß.

49 Do fangt Johannes a un sait: Meischta, ma(mir) sähn eina, der trieb besi Geischta üs in dinem Name; un ma(mir) len nen nit, denn er folgt dir nit nohch mit uns(us).

50 Un Jesus sait zue nem: Wehrt nem nit! Denn wer nit gege äich isch, der isch fir äich.

51 S isch bassiert, als de Ziit erfillt war, daß er weggnumme wäre soll, do drillt er si Visasch (Gsicht), stracks nohch Jerusalem z wanderä.

52 Un na(er) schickt Bote vor sich her; de gehn hi un kumme in ä Dorf (Kaff) vu dr Samariter, nem Herberge z mache.

53 Un sie aba nähmä nen nit uf, wel er si Visasch (Gsicht) gwandt het, nohch Jerusalem z wanderä.

54 Als aba des sini Jinger Jakobus un Johannes sähn, sage sie: Herr, willsch dü, so wen ma(mir) sage, daß Fiir vum Himmel flegt un sie frißt(vuzehrt).

55 Jesus aba drillt sich um un wiest sie zrecht.

56 Un sie gehn in ä andres Dorf (Kaff).

57 Un als sie uf fem Wäg ware, sait eina zue nem: Ich will dir folge, wohi dü gohsch.

58 Un Jesus sait zue nem: D Füchs hän Gruebe, un de Vegel unda däm Himmel hän Neschta; aba dr Menschebue het nigs, wo er si Kopf hinlege ka.

59 Un na(er) sait zue nem anderem: Folg ma(mir) nohch! Der sait aba: Herr, gschtat ma(mir), daß i(ich) zvor higang un mi Vada (Babbe) ins Grab bring.

60 Aba Jesus sait zue nem: Loß die Dote ihri Dote beerdige; dü aba gang hi un vuzehl des Rich Gottes!

61 Un ä anderä sait: Herr, i(ich) will dir nohchfolge; aba gschtat ma(mir) zvor, daß i(ich) Abschied nihmt vu däne, de in minem Hus sin.

62 Jesus aba sait zue nem: Wer sini Hand a d Pflug legt un luegt zruck, der isch nit gschickt fir s Rich Gottes.