1 E, no primeiro dia da semana, muito de madrugada, foram elas ao sepulcro, levando as especiarias que tinham preparado. 2 E acharam a pedra do sepulcro removida. 3 E, entrando, não acharam o corpo do Senhor Jesus. 4 E aconteceu que, estando elas perplexas a esse respeito, eis que pararam junto delas dois varões com vestes resplandecentes. 5 E, estando elas muito atemorizadas e abaixando o rosto para o chão, eles lhe disseram: Por que buscais o vivente entre os mortos? 6 Não está aqui, mas ressuscitou. Lembrai-vos como vos falou, estando ainda na Galileia, 7 dizendo: Convém que o Filho do Homem seja entregue nas mãos de homens pecadores, e seja crucificado, e, ao terceiro dia, ressuscite. 8 E lembraram-se das suas palavras. 9 E, voltando do sepulcro, anunciaram todas essas coisas aos onze e a todos os demais. 10 E eram Maria Madalena, e Joana, e Maria, mãe de Tiago, e as outras que com elas estavam as que diziam estas coisas aos apóstolos. 11 E as suas palavras lhes pareciam como desvario, e não as creram. 12 Pedro, porém, levantando-se, correu ao sepulcro e, abaixando-se, viu só os lenços ali postos; e retirou-se, admirando consigo aquele caso.
13 E eis que, no mesmo dia, iam dois deles para uma aldeia que distava de Jerusalém sessenta estádios, cujo nome era Emaús. 14 E iam falando entre si de tudo aquilo que havia sucedido. 15 E aconteceu que, indo eles falando entre si e fazendo perguntas um ao outro, o mesmo Jesus se aproximou e ia com eles. 16 Mas os olhos deles estavam como que fechados, para que o não conhecessem. 17 E ele lhes disse: Que palavras são essas que, caminhando, trocais entre vós e por que estais tristes? 18 E, respondendo um, cujo nome era Cleopas, disse-lhe: És tu só peregrino em Jerusalém e não sabes as coisas que nela têm sucedido nestes dias? 19 E ele lhes perguntou: Quais? E eles lhe disseram: As que dizem respeito a Jesus, o Nazareno, que foi um profeta poderoso em obras e palavras diante de Deus e de todo o povo; 20 e como os principais dos sacerdotes e os nossos príncipes o entregaram à condenação de morte e o crucificaram. 21 E nós esperávamos que fosse ele o que remisse Israel; mas, agora, com tudo isso, é já hoje o terceiro dia desde que essas coisas aconteceram. 22 É verdade que também algumas mulheres dentre nós nos maravilharam, as quais de madrugada foram ao sepulcro; 23 e, não achando o seu corpo, voltaram, dizendo que também tinham visto uma visão de anjos, que dizem que ele vive. 24 E alguns dos que estavam conosco foram ao sepulcro e acharam ser assim como as mulheres haviam dito, porém, não o viram. 25 E ele lhes disse: Ó néscios e tardos de coração para crer tudo o que os profetas disseram! 26 Porventura, não convinha que o Cristo padecesse essas coisas e entrasse na sua glória? 27 E, começando por Moisés e por todos os profetas, explicava-lhes o que dele se achava em todas as Escrituras.
28 E chegaram à aldeia para onde iam, e ele fez como quem ia para mais longe. 29 E eles o constrangeram, dizendo: Fica conosco, porque já é tarde, e já declinou o dia. E entrou para ficar com eles. 30 E aconteceu que, estando com eles à mesa, tomando o pão, o abençoou e partiu-o e lho deu. 31 Abriram-se-lhes, então, os olhos, e o conheceram, e ele desapareceu-lhes. 32 E disseram um para o outro: Porventura, não ardia em nós o nosso coração quando, pelo caminho, nos falava e quando nos abria as Escrituras? 33 E, na mesma hora, levantando-se, voltaram para Jerusalém e acharam congregados os onze e os que estavam com eles, 34 os quais diziam: Ressuscitou, verdadeiramente, o Senhor e já apareceu a Simão. 35 E eles lhes contaram o que lhes acontecera no caminho, e como deles foi conhecido no partir do pão.
36 E, falando ele dessas coisas, o mesmo Jesus se apresentou no meio deles e disse-lhes: Paz seja convosco. 37 E eles, espantados e atemorizados, pensavam que viam algum espírito. 38 E ele lhes disse: Por que estais perturbados, e por que sobem tais pensamentos ao vosso coração? 39 Vede as minhas mãos e os meus pés, que sou eu mesmo; tocai-me e vede, pois um espírito não tem carne nem ossos, como vedes que eu tenho. 40 E, dizendo isso, mostrou-lhes as mãos e os pés. 41 E, não o crendo eles ainda por causa da alegria e estando maravilhados, disse-lhes: Tendes aqui alguma coisa que comer? 42 Então, eles apresentaram-lhe parte de um peixe assado e um favo de mel, 43 o que ele tomou e comeu diante deles.
44 E disse-lhes: São estas as palavras que vos disse estando ainda convosco: convinha que se cumprisse tudo o que de mim estava escrito na Lei de Moisés, e nos Profetas, e nos Salmos. 45 Então, abriu-lhes o entendimento para compreenderem as Escrituras. 46 E disse-lhes: Assim está escrito, e assim convinha que o Cristo padecesse e, ao terceiro dia, ressuscitasse dos mortos; 47 e, em seu nome, se pregasse o arrependimento e a remissão dos pecados, em todas as nações, começando por Jerusalém. 48 E dessas coisas sois vós testemunhas. 49 E eis que sobre vós envio a promessa de meu Pai; ficai, porém, na cidade de Jerusalém, até que do alto sejais revestidos de poder.
50 E levou-os fora, até Betânia; e, levantando as mãos, os abençoou. 51 E aconteceu que, abençoando-os ele, se apartou deles e foi elevado ao céu. 52 E, adorando-o eles, tornaram com grande júbilo para Jerusalém. 53 E estavam sempre no templo, louvando e bendizendo a Deus. Amém!
1 Aba am erschte Dag vu d Wuche arg freh kumme sie zum Grab un trage bi sich des guetschmeckende El, des sie gmacht hän.
2 Sie find aba d Schtei (Wackes) wäggwälzt vorem Grab
3 un gehn inä un find d Leib (Ranze) vum Herrn Jesus nit.
4 Un als sie doriba trurig ware, lueg, do schtehn zue nene zwei Männa mit glänzende Kleida gegeiba.
5 Sie aba vuschrekä un neige ihr Visasch (Gsicht) zue d Erde. Do sage de zue nene: Was suecht ihr d Lebändige bi d Dote?
6 Er isch nit do, er isch ufgschtande. Denke dra, we er äich gsait het, als er noh in Galiläa war:
7 Dr Menschebue mueß ibaantwortet wäre in de Händ(Pfode) vu d Sinda un kriizigt wäre un am dritte Dag ufschtoh.
8 Un sie denke an si Wort.
9 Un sie gehn wieda wäg vum Grab un vukindigte des alles d elf Jinger un d andere alle.
10 S ware aba Maria vu Magdala un Johanna un Maria, vum Jakobus Muetter, un de andere mit tene; de sage des d Aposchteln.
11 Un s erschiente ne de Wort, als wär's Gschwätz, un sie glaube ne nit.
12 Petrus aba schtoht uf un lauft zum Grab un buckt sich inä un sieht nur d Liendecha un goht dvu un vuwundret sich iba des, was gschähe war.
13 Un lueg, zwei vu nene gehn an däm Dag in ä Dorf (Kaff), des war vu Jerusalem etwa zwei Wägschtunde wäg; däm si Name isch Emmaus.
14 Un sie schwätze mitänanda iba alli Gschichte.
15 Un s isch bassiert, als sie so schwätze un sich mitänanda bschproche hän, do kummt Jesus selbscht un goht mit tene.
16 Aba ihri Auge wäre ghalte, daß sie nen nit erkenne.
17 Er sait aba zue nene: Was sin des fir Sache, de ihr mitänanda vuhandle (feilsche) undawägs? Do bliebe sie trurig schtoh.
18 Un dr eine, mit Name Kleopas, git zantwort un sait zue nem: Bisch dü dr einzige unda d Fremde in Jerusalem, der nit weiß, was in däne Däg dert gschähe isch?
19 Un na(er) sait zue nene: Was denn? Sie aba sage zue nem: Des mit Jesus vu Nazareth, der ä Prophet war, mächtig in Tade un Wort vor Gott un alle Lit;
20 we nen unsri Hohenpriester un Obere zue d Dodesschtrof ibaantwortet un kriizigt hän.
21 Mir aba ghofft hän, er isch s, der Israel erlese doet. Un iba des alles isch hiit dr dritte Dag, daß des gschähe isch.
22 Au hän uns(us) erschreckt ä baar Wieba üs unsera Midde, de sin freh bi däm Grab gsi,
23 hän si Leib (Ranze) nit gfunde, kumme un sage, sie hän ä Erschinig vu Engel gsähne, de sage, er läbt.
24 Un ä baar vu uns(us) gehn hi zum Grab un find's so, we de Wieba sage; aba Jesus hän sie nit gsäh.
25 Un na(er) sait zue nene: O ihr Tore (Dummköpf), z trägi Herze, all däm z glaube, was de Prophete gsait hän!
26 Mueß nit d Chrischtus des liede un in sini Herrlichkeit igo?
27 Un na(er) fangt a bi Moses un alle Prophete un legt tene üs, was in dr ganze Schrift vu nem gsait war.
28 Un sie kumme nooch an des Dorf (Kaff), wo sie higehn. Un na(er) schtellt sich, als wot da(er) witago.
29 Un sie netige nen un sage: Blib bi uns(us); denn s will Obend wäre, un dr Dag het sich gwillt(gneigt). Un na(er) goht inä, bi nene z bliebe.
30 Un s isch bassiert, als sa(er) mit tene z Disch hockt, nimmt da(er) des Brot, dankt, bricht's un git's ne.
31 Do wäre ihri Auge ufdoe, un sie erkenne nen. Un na(er) vuschwindet vor rene.
32 Un sie sage undaänanda: het nit unsa Herz in uns(us) brennt, als sa(er) mit uns(us) gschwätzt het uf fem Wäg un uns(us) de Schrift ufdoe het?
33 Un sie sin ufgschtande zue dselbe Schtund, kähre zruck nohch Jerusalem un finde de Elf vusammelt un de bi nene ware;
34 de sage: Dr Herr isch erlich ufgschtande un däm Simon erschiene.
35 Un sie vuzehle ne, was uf fem Wäg gschähe war un we sie vu nem gwißt hän, als sa(er)`s Brot bricht.
36 Als sie aba dvu schwätze, kunnt er selbscht, Jesus, midde unda sie un sait zue nene: Friede isch mit äich!
37 Sie vuschrekä aba un firchte sich un meine, sie sähn ä Geischt.
38 Un na(er) sait zue nene: Was sin ihr so erschrocke, un wurum kummt so ä denke in aicha Herz?
39 Luege mini Händ(Pfode) un mini Feß, i(ich) bi's selba. Langt mi a un luege; denn ä Geischt het nit Fleisch un Knoche, we ihr sähn, daß i(ich) sie ha.
40 Un als sa(er) des gsait het, zeigt er ne d Händ(Pfode) un Feß.
41 Als sie aba noh nit glaube vor Fräid(Freud) un sich vuwundrete, sait da(er) zue nene: Hän ihr ebis do zum ässä?
42 Un sie lege nem ä Schtuck brotene Fisch vor.
43 Un na(er) nimmt's un ißt vor rene.
44 Er sait aba zue nene: Des sin mini Wort, de i(ich) zue äich gsait ha, als i(ich) nooch bi äich war: S mueß alles erfillt wäre, was vu ma(mir) gschriebe schtoht im Gesetz vum Moses, in d Prophete un in d Psalmen.
45 Do het da(er) des Vuschtändnis ufdoe, so daß sie d Schrift vuschten,
46 un sait zue nene: So schtoht's gschriebe, daß d Chrischtus liede wird un ufschtoht vu d Dote am dritte Dag;
47 un daß predigt wird in sinem Name Buße zue d Vugebig dr Sinde unda alle Mensche. Fangt a in Jerusalem,
48 un sin dfir Ziige.
49 Un lueg, i(ich) will uf äich rabschicke, was mi Vada (Babbe) vuheiße het. Ihr aba sollt in dr Schtadt bliebe, bis ihr üsgrischtet wäre mit d Kraft üs dr Hechi.
50 Er fihrt sie aba üsä bis nohch Betanien un hebt d Händ(Pfode) uf un segnet sie.
51 Un s isch bassiert, als sa(er) sie segnet, goht da(er) vu nene un fahrt uf gen Himmel.
52 Sie aba bäte nen a un kähre zruck nohch Jerusalem mit großa Fräid(Freud)
53 un ware alliziit im Tempel un priese Gott.