A missão dos setenta discípulos

1 E, depois disso, designou o Senhor ainda outros setenta e mandou-os adiante da sua face, de dois em dois, a todas as cidades e lugares aonde ele havia de ir. 2 E dizia-lhes: Grande é, em verdade, a seara, mas os obreiros são poucos; rogai, pois, ao Senhor da seara que envie obreiros para a sua seara. 3 Ide; eis que vos mando como cordeiros ao meio de lobos. 4 E não leveis bolsa, nem alforje, nem sandálias; e a ninguém saudeis pelo caminho. 5 E, em qualquer casa onde entrardes, dizei primeiro: Paz seja nesta casa. 6 E, se ali houver algum filho de paz, repousará sobre ele a vossa paz; e, se não, voltará para vós. 7 E ficai na mesma casa, comendo e bebendo do que eles tiverem, pois digno é o obreiro de seu salário. Não andeis de casa em casa. 8 E, em qualquer cidade em que entrardes e vos receberem, comei do que vos puserem diante. 9 E curai os enfermos que nela houver e dizei-lhes: É chegado a vós o Reino de Deus. 10 Mas, em qualquer cidade em que entrardes e vos não receberem, saindo por suas ruas, dizei: 11 Até o pó que da vossa cidade se nos pegou sacudimos sobre vós. Sabei, contudo, isto: o Reino de Deus é chegado a vós. 12 E digo-vos que mais tolerância haverá naquele dia para Sodoma do que para aquela cidade.

13 Ai de ti, Corazim, ai de ti, Betsaida! Porque, se em Tiro e em Sidom se fizessem as maravilhas que em vós foram feitas, já há muito, assentadas em saco de pano grosseiro e cinza, se teriam arrependido. 14 Portanto, para Tiro e Sidom haverá menos rigor no Dia do Juízo do que para vós. 15 E tu, Cafarnaum, serás levantada até ao céu? Até ao inferno serás abatida. 16 Quem vos ouve a vós a mim me ouve; e quem vos rejeita a vós a mim me rejeita; e quem a mim me rejeita rejeita aquele que me enviou.

17 E voltaram os setenta com alegria, dizendo: Senhor, pelo teu nome, até os demônios se nos sujeitam. 18 E disse-lhes: Eu via Satanás, como raio, cair do céu. 19 Eis que vos dou poder para pisar serpentes, e escorpiões, e toda a força do Inimigo, e nada vos fará dano algum. 20 Mas não vos alegreis porque se vos sujeitem os espíritos; alegrai-vos, antes, por estar o vosso nome escrito nos céus.

21 Naquela mesma hora, se alegrou Jesus no Espírito Santo e disse: Graças te dou, ó Pai, Senhor do céu e da terra, porque escondeste essas coisas aos sábios e inteligentes e as revelaste às criancinhas; assim é, ó Pai, porque assim te aprouve. 22 Tudo por meu Pai me foi entregue; e ninguém conhece quem é o Filho, senão o Pai, nem quem é o Pai, senão o Filho e aquele a quem o Filho o quiser revelar.

23 E, voltando-se para os discípulos, disse-lhes em particular: Bem-aventurados os olhos que veem o que vós vedes, 24 pois vos digo que muitos profetas e reis desejaram ver o que vós vedes e não o viram; e ouvir o que ouvis e não o ouviram.

A parábola do bom samaritano

25 E eis que se levantou um certo doutor da lei, tentando-o e dizendo: Mestre, que farei para herdar a vida eterna? 26 E ele lhe disse: Que está escrito na lei? Como lês? 27 E, respondendo ele, disse: Amarás ao Senhor, teu Deus, de todo o teu coração, e de toda a tua alma, e de todas as tuas forças, e de todo o teu entendimento e ao teu próximo como a ti mesmo. 28 E disse-lhe: Respondeste bem; faze isso e viverás. 29 Ele, porém, querendo justificar-se a si mesmo, disse a Jesus: E quem é o meu próximo? 30 E, respondendo Jesus, disse: Descia um homem de Jerusalém para Jericó, e caiu nas mãos dos salteadores, os quais o despojaram e, espancando-o, se retiraram, deixando-o meio morto. 31 E, ocasionalmente, descia pelo mesmo caminho certo sacerdote; e, vendo-o, passou de largo. 32 E, de igual modo, também um levita, chegando àquele lugar e vendo-o, passou de largo. 33 Mas um samaritano que ia de viagem chegou ao pé dele e, vendo-o, moveu-se de íntima compaixão. 34 E, aproximando-se, atou-lhe as feridas, aplicando-lhes azeite e vinho; e, pondo-o sobre a sua cavalgadura, levou-o para uma estalagem e cuidou dele; 35 E, partindo ao outro dia, tirou dois dinheiros, e deu-os ao hospedeiro, e disse-lhe: Cuida dele, e tudo o que de mais gastares eu to pagarei, quando voltar. 36 Qual, pois, destes três te parece que foi o próximo daquele que caiu nas mãos dos salteadores? 37 E ele disse: O que usou de misericórdia para com ele. Disse, pois, Jesus: Vai e faze da mesma maneira.

Marta e Maria

38 E aconteceu que, indo eles de caminho, entrou numa aldeia; e certa mulher, por nome Marta, o recebeu em sua casa. 39 E tinha esta uma irmã, chamada Maria, a qual, assentando-se também aos pés de Jesus, ouvia a sua palavra. 40 Marta, porém, andava distraída em muitos serviços e, aproximando-se, disse: Senhor, não te importas que minha irmã me deixe servir só? Dize-lhe, pois, que me ajude. 41 E, respondendo Jesus, disse-lhe: Marta, Marta, estás ansiosa e afadigada com muitas coisas, 42 mas uma só é necessária; e Maria escolheu a boa parte, a qual não lhe será tirada.

1 Dnohch het sich dr Herr anekockt witeri zweiesiebzig Jinger üszsörä un schickt sie zwei un zwei vor sich her in alli Schtädt un Derfa (Käffa), wohi er go wot,

2 un sait zue nene: D Ernt isch groß, dr Arbeita aba sin wenig. Drum bittet das d Herrn vu dr Ernt, daß er Arbeita üssendet in sini Ernte.

3 Gehn hi; luege, i(ich) schick äich we Lämma midde unda d Wölf.

4 Trage kei Geldbiidel bi äich, keini Daschä un keini Schoeh, un greßt nemads undawägs.

5 Wenn ihr in ä Hus kummt, sage zerscht: Friede däm Hus!

6 Un wenn dert ä Kind vum Friede isch, so wird aicha Friede uf nem ruehe; wenn aba nit, so wird sich aicha Friede wieda zue äich wende.

7 In demselbe Hus aba bliebe, ässä un trinke, was ma äich git; denn ä Arbeita isch si Lohn wert. Ihr sollt nit vu einem Hus zum andere go.

8 Un wenn ihr in ä Schtadt kummt, un sie äich ufnähmä, dann(dnoh) ässä, was äich vorgsetzt wird,

9 un heilt die Kranke, de dert sin, un sage ne: S Rich Gottes isch nooch zue äich kumme.

10 Wenn ihr aba in ä Schtadt kummt, un sie äich nit ufnähmä, so gehn üsä uf ihri Schtroße un sage:

11 Au d Schtaub üs äira Schtadt, der sich an unsre Feß ghängt het, schittle ma(mir) ab uf äich. Doch solle na wisse: s Rich Gottes isch nooch herkumme.

12 Ich sag äich: S wird Sodom bessa go an däm Dag als däre Schtadt.

13 Weh dir, Chorazin! Weh dir, Betsaida! Denn wäre solchi Tade in Tyrus un Sidon gschähe, we sie bi äich gschähe sin, sie het längscht in Sack un Asche gsässä un Buße doe.

14 Doch s wird Tyrus un Sidon bessa ergoh im Gricht als äich.

15 Un dü, Kapernaum, we dü bis zum Himmel erhoben worde bisch? Dü wirsch bis in d Hell nabgschtoße wäre.

16 Wer äich härt, der härt mich; un wer äich vuachtet, der vuachtet mich; wer aba mich vuachtet, der vuachtet den, der mich gschickt het.

17 De Zweiesiebzig aba kumme zruck voll Fräid(Freud) un sage: Herr, au die bese Geischta sin uns(us) folgsam in dinem Name.

18 Er sait aba zue nene: Ich ha d Sadan gsähne vum Himmel flege we ä Blitz.

19 Luege, i(ich) ha äich Macht ge, z träte uf Schlange un Skorpione, un Macht iba alli Gwalt vum Fäind; un nigs wird äich schade.

20 Doch doriba freuet äich nit, daß äich de Geischta folgsam sin. Fräie(Freuet) äich aba, daß äiri Name im Himmel agschriebe sin.

21 Zue der Schtund freut sich Jesus im heilige Geischt un sait: Ich lob di, Vada (Babbe), Herr vum Himmel un dr Erde, wel dü des d Weise un Schlaue vuborge hesch un hesch s d Unmindige zeigt (offenbart). Jo, Vada (Babbe), so het`s dir gfalle.

22 Alles isch ma(mir) ibage vu minem Vada (Babbe). Un nemads weiß, wer dr Bue isch, als nur dr Vada (Babbe), noh, wer dr Vada (Babbe) isch, als nur dr Bue un wäm s dr Bue zeige (offenbare) will.

23 Un na(er) drillt sich zue sinene Jinger um un sait zue nene alle: Selig sin de Auge, de sähn, was ihr sähn.

24 Denn i(ich) sag äich: Vieli Prophete un Kenig wodä säh, was ihr agluegt hän, un hän's nit gsähne, un häre, was ihr ghärt hän, un hän's nit ghärt.

25 Un lueg, do schtoht ä Schriftglehrte uf, vusuecht nen un sait: Meischta, was mueß i(ich) doe, daß i(ich) des ewige Läbä greg (ererbe)?

26 Er aba sait zue nem: Was schtoht im Gesetz gschriebe? Was liesesch dü?

27 Er git zantwort un sait: "Dü sollsch d Herrn, di Gott, liebe vu ganzem Herze, vu ganza Seele, vu alle Kräfte un vu ganzem Gmet, un di Nächschte we dich selbscht" (5. Moses 6,5; 3. Moses 19,18).

28 Er aba sait zue nem: Dü hesch recht gantwortet; doe des, so wirsch dü läbä.

29 Er aba wot sich selbscht guet schtellä un sait zue Jesus: Wer isch denn mi Nächschte?

30 Do git Jesus antwort un sait: S war ä Mensch, der goht vu Jerusalem nab nohch Jericho un flegt unda d Raiba (Deb, Vubrecha); de zen nen üs un schle nen un mache sich dvu un len nen halbdot liege.

31 Ä Prieschter isch aba di selbi Schtroß abezoge; un als er nen sieht, goht er vorbi.

32 genau so au ä Levit: als er zue dr Schtell kummt un nen sieht, goht er vorbi.

33 Ä Samariter aba, der uf dr Reise war, kummt dohi; un als er nen sieht, jammat`s nen;

34 un er goht zue nem, gießt El un Wi uf sini Wunde un vubindet sie, hebt nen uf si Tier un bringt nen in ä Herberge un vusorgt nen.

35 Am nägschte Dag zeht er zwei Silbagrosche üsä, git sie däm Wirt un sait: Vusorg nen; un wenn dü me üsgibscht, will i(ich) dir's zahle, wenn i(ich) wiedakumm.

36 Wer vu däne draie, meinsch dü, isch dr Nächste gsi däm, der unda d Raiba (Deb, Vubrecha) gflogä war?

37 Er sait: Der d Barmherzigkeit a nem doet het. Do sait Jesus zue nem: So gang hi un doe`s gnau so!

38 Als sie aba witazen, kummt er in ä Dorf (Kaff). Do war ä Wieb mit Name Marta, de nimmt nen uf.

39 Un sie het ä Schweschta, de hieß Maria; de het sich anekockt sich däm Herrn z Feß un härt sinene Gschichte zue.

40 Marta aba macht sich viel z schaffe, um ne z diene. Un sie kunnt dzue un sait: Herr, frogsch dü nit dnohch, daß mich mi Schweschta ällei diene losst? Sag ihrä doch, daß sie ma(mir) helfe soll!

41 Der Herr aba git zantwort un sait zue ihr: Marta, Marta, dü hesch vieli Sorge un Meh.

42 Eins aba isch not. Maria het des guete Deil gwählt; des soll nit vu ihrä gnumme wäre.