A parábola do mordomo infiel

1 E dizia também aos seus discípulos: Havia um certo homem rico, o qual tinha um mordomo; e este foi acusado perante ele de dissipar os seus bens. 2 E ele, chamando-o, disse-lhe: Que é isso que ouço de ti? Presta contas da tua mordomia, porque já não poderás ser mais meu mordomo. 3 E o mordomo disse consigo: Que farei, pois que o meu senhor me tira a mordomia? Cavar não posso; de mendigar tenho vergonha. 4 Eu sei o que hei de fazer, para que, quando for desapossado da mordomia, me recebam em suas casas. 5 E, chamando a si cada um dos devedores do seu senhor, disse ao primeiro: Quanto deves ao meu senhor? 6 E ele respondeu: Cem medidas de azeite. E disse-lhe: Toma a tua conta e, assentando-te já, escreve cinquenta. 7 Disse depois a outro: E tu quanto deves? E ele respondeu: Cem alqueires de trigo. E disse-lhe: Toma a tua conta e escreve oitenta. 8 E louvou aquele senhor o injusto mordomo por haver procedido prudentemente, porque os filhos deste mundo são mais prudentes na sua geração do que os filhos da luz. 9 E eu vos digo: granjeai amigos com as riquezas da injustiça, para que, quando estas vos faltarem, vos recebam eles nos tabernáculos eternos.

10 Quem é fiel no mínimo também é fiel no muito; quem é injusto no mínimo também é injusto no muito. 11 Pois, se nas riquezas injustas não fostes fiéis, quem vos confiará as verdadeiras? 12 E, se no alheio não fostes fiéis, quem vos dará o que é vosso? 13 Nenhum servo pode servir a dois senhores, porque ou há de aborrecer a um e amar ao outro ou se há de chegar a um e desprezar ao outro. Não podeis servir a Deus e a Mamom.

A autoridade da lei

14 E os fariseus, que eram avarentos, ouviam todas essas coisas e zombavam dele. 15 E disse-lhes: Vós sois os que vos justificais a vós mesmos diante dos homens, mas Deus conhece o vosso coração, porque o que entre os homens é elevado perante Deus é abominação.

16 A Lei e os Profetas duraram até João; desde então, é anunciado o Reino de Deus, e todo homem emprega força para entrar nele. 17 E é mais fácil passar o céu e a terra do que cair um til da Lei.

18 Qualquer que deixa sua mulher e casa com outra adultera; e aquele que casa com a repudiada pelo marido adultera também.

A parábola do rico e Lázaro

19 Ora, havia um homem rico, e vestia-se de púrpura e de linho finíssimo, e vivia todos os dias regalada e esplendidamente. 20 Havia também um certo mendigo, chamado Lázaro, que jazia cheio de chagas à porta daquele. 21 E desejava alimentar-se com as migalhas que caíam da mesa do rico; e os próprios cães vinham lamber-lhe as chagas. 22 E aconteceu que o mendigo morreu e foi levado pelos anjos para o seio de Abraão; e morreu também o rico e foi sepultado. 23 E, no Hades, ergueu os olhos, estando em tormentos, e viu ao longe Abraão e Lázaro, no seu seio. 24 E, clamando, disse: Abraão, meu pai, tem misericórdia de mim e manda a Lázaro que molhe na água a ponta do seu dedo e me refresque a língua, porque estou atormentado nesta chama. 25 Disse, porém, Abraão: Filho, lembra-te de que recebeste os teus bens em tua vida, e Lázaro, somente males; e, agora, este é consolado, e tu, atormentado. 26 E, além disso, está posto um grande abismo entre nós e vós, de sorte que os que quisessem passar daqui para vós não poderiam, nem tampouco os de lá, passar para cá. 27 E disse ele: Rogo-te, pois, ó pai, que o mandes à casa de meu pai, 28 pois tenho cinco irmãos, para que lhes dê testemunho, a fim de que não venham também para este lugar de tormento. 29 Disse-lhe Abraão: Eles têm Moisés e os Profetas; ouçam-nos. 30 E disse ele: Não, Abraão, meu pai; mas, se algum dos mortos fosse ter com eles, arrepender-se-iam. 31 Porém Abraão lhe disse: Se não ouvem a Moisés e aos Profetas, tampouco acreditarão, ainda que algum dos mortos ressuscite.

1 Er sait aba au zue d Jinger: S war ä riche Ma, dr het ä Vuwalta; der wird bi nem agschwärzt, er vuschwändet si Hab un Guet.

2 Un na(er) losst nen röfä un sait zue nem: Was her i(ich) do vu dir? Gib Antwort iba di Vuwaltig; denn dü kannsch etze nimi Vuwalta si.

3 Dr Vuwalta sait bi sich selbscht: Was soll i doe? Mi Herr nimmt ma(mir) s Amt; grabe ka i nit, au schäm i(ich) mi z bettle.

4 Ich weiß, was i(ich) doe will, dmit sie mi in ihri Hiisa ufnähmä, wenn i vum Amt wäg wäre.

5 Un na(er) reft zue sich de Schuldna vu sinem Herrn, jeda fir sich, un frogt d erschte: Weviel bisch dü minem Herrn schuldig?

6 Er sait: Hundat Eima El. Un na(er) sait zue nem: Nimm di Schuldbref, hock di hi un schrib gschwind fuchzig.

7 Dnohch frogt er d zweite: Dü aba, weviel bisch dü schuldig? Er sait: Hundat Sack Weize. Un na(er) sait zue nem: Nimm di Schuldbref un schrib achtzig.

8 Un dr Herr lobt d untreue Vuwalta, wel er schlau gfeilscht het; denn de Kinda vu d Welt sin unda sich schlaua als de Kinda vum Lecht.

9 Un i(ich) sag äich: Mache äich Freunde mit däm ungrechte Mammon, dmit, wenn er z End goht, sie äich ufnähmä in d ewige Hitte.

10 Wer im Kleinschte treu isch, dr isch au im Greschte treu; un wer im Kleinschte ungrecht isch, dr isch au im Greschte ungrecht.

11 Wenn ihr etze mit däm ungrechte Mammon nit treu sin, wer wird äich des wahre Guet avuträue?

12 Un wenn ihr mit däm fremdi Guet nit treu sin, wer wird äich ge, was äich isch?

13 Kei Knecht ka zwei Herren diene; entweda er wird d eine hasse un d andere liebe, odr er wird an däm eine hänge un d andere vuachte. Ihr kennt nit Gott diene un däm Mammon.

14 Des alles häre d Pharisäer. De ware geldgierig un schelte iba nen.

15 Un na(er) sait zue nene: Ihr sin's, de ihr äich selbscht grecht mache vor d Lit; aba Gott kennt äiri Herze; denn was hoch isch bi d Mensche, des isch ä Greuel vor Gott.

16 Des Gesetz un de Prophete gehn bis zue Johannes. Vu do a wird des Evangelium vum Rich Gottes predigt, un jeda drängt sich mit Gwalt inä.

17 S isch aba lichta, daß Himmel un d Erde vugoh, als daß ä Tipfele vum Gesetz abflegt.

18 Wer sich schiedet vu sinem Wieb un hirotet ä anderi, der bricht d Ehe; un wer de vu ihrem Ma Gschiedeni hirotet, der bricht au d Ehe.

19 S war aba ä riche Ma, der het Klamotte in Purpur un koschtbare Leine un läbt alli Däg herrlich un in Fräid(Freud).

20 S war aba ä Arme mit Name Lazarus, der liet vor sinere Dire voll mit Gschwire

21 un wot, sich satt ässä mit däm, was vum Riche Disch abeflegt; dzue kumme au d Hund un leckte sini Gschwire.

22 S isch bassiert, daß der Arme schtirbt, un er wird vu d Engel trage in Abrahams Schoß. D riche Ma aba schtirbt au un wird beerdigt.

23 Als sa(er) etze in dr Hell war, hebt er sini Auge uf vu sinere Qual un sieht Abraham vu wietem un Lazarus in sinem Schoß.

24 Un na(er) reft: Vada (Babbe) Abraham, erbarm di un schick Lazarus, dmit da(er) d Schpitze vu sinem Finga ins Wassa täucht un ma(mir) d Zunge kehlt; denn i(ich) lied Pein in däne Flamme.

25 Abraham aba sait: Bedenk, Bue, daß dü di Guetes gregt hesch in dinem Läbä, Lazarus dgege het Beses gregt; etze wird er do treschtet, un dü wirsch gquällt.

26 Un dribanüs bschtoht zwische uns(us) un äich ä großi Kluft, daß nemads, der vu do zue äich niba will, derthi kumme ka un au nemads vu dert zue uns(us) riba.

27 Do sait da(er): So bitt i(ich) di, Vada (Babbe), daß dü nen schicksch zue minem Vada (Babbe) ins Hus;

28 denn i(ich) ha noh fünf Breda, de soll la warne, dmit sie nit au kumme an dän Platz dr Qual.

29 Abraham sait: Sie hän Moses un d Prophete; de solle sie häre.

30 Er aba sait: Nei, Vada (Babbe) Abraham, sundern wenn eina vu d Dote zue nene goht, so däte sie Buße doe.

31 Er sait zue nem: Häre sie Moses un d Prophete nit, so wäre sie sich au nit ibaziige losse, wenn jemads vu d Dote ufschtoh dät.