1 E, olhando ele, viu os ricos lançarem as suas ofertas na arca do tesouro; 2 e viu também uma pobre viúva lançar ali duas pequenas moedas; 3 e disse: Em verdade vos digo que lançou mais do que todos esta pobre viúva, 4 porque todos aqueles deram como ofertas de Deus do que lhes sobeja; mas esta, da sua pobreza, deu todo o sustento que tinha.
5 E, dizendo alguns a respeito do templo, que estava ornado de formosas pedras e dádivas, disse: 6 Quanto a estas coisas que vedes, dias virão em que se não deixará pedra sobre pedra que não seja derribada.
7 E perguntaram-lhe, dizendo: Mestre, quando serão, pois, essas coisas? E que sinal haverá quando isso estiver para acontecer? 8 Disse, então, ele: Vede que não vos enganem, porque virão muitos em meu nome, dizendo: Sou eu, e o tempo está próximo; não vades, portanto, após eles. 9 E, quando ouvirdes de guerras e sedições, não vos assusteis. Porque é necessário que isso aconteça primeiro, mas o fim não será logo. 10 Então, lhes disse: Levantar-se-á nação contra nação, e reino, contra reino; 11 e haverá, em vários lugares, grandes terremotos, e fomes, e pestilências; haverá também coisas espantosas e grandes sinais do céu. 12 Mas, antes de todas essas coisas, lançarão mão de vós e vos perseguirão, entregando-vos às sinagogas e às prisões e conduzindo-vos à presença de reis e governadores, por amor do meu nome. 13 E vos acontecerá isso para testemunho. 14 Proponde, pois, em vosso coração não premeditar como haveis de responder, 15 porque eu vos darei boca e sabedoria a que não poderão resistir, nem contradizer todos quantos se vos opuserem. 16 E até pelos pais, e irmãos, e parentes, e amigos sereis entregues; e matarão alguns de vós. 17 E de todos sereis odiados por causa do meu nome. 18 Mas não perecerá um único cabelo da vossa cabeça. 19 Na vossa paciência, possuí a vossa alma.
20 Mas, quando virdes Jerusalém cercada de exércitos, sabei, então, que é chegada a sua desolação. 21 Então, os que estiverem na Judeia, que fujam para os montes; os que estiverem no meio da cidade, que saiam; e, os que estiverem nos campos, que não entrem nela. 22 Porque dias de vingança são estes, para que se cumpram todas as coisas que estão escritas. 23 Mas ai das grávidas e das que criarem naqueles dias! Porque haverá grande aflição na terra e ira sobre este povo. 24 E cairão a fio de espada e para todas as nações serão levados cativos; e Jerusalém será pisada pelos gentios, até que os tempos dos gentios se completem.
25 E haverá sinais no sol, e na lua, e nas estrelas, e, na terra, angústia das nações, em perplexidade pelo bramido do mar e das ondas; 26 homens desmaiando de terror, na expectação das coisas que sobrevirão ao mundo, porquanto os poderes do céu serão abalados. 27 E, então, verão vir o Filho do Homem numa nuvem, com poder e grande glória. 28 Ora, quando essas coisas começarem a acontecer, olhai para cima e levantai a vossa cabeça, porque a vossa redenção está próxima.
29 E disse-lhes uma parábola: Olhai para a figueira e para todas as árvores. 30 Quando já começam a brotar, vós sabeis por vós mesmos, vendo-as, que perto está já o verão. 31 Assim também vós, quando virdes acontecer essas coisas, sabei que o Reino de Deus está perto. 32 Em verdade vos digo que não passará esta geração até que tudo aconteça. 33 Passará o céu e a terra, mas as minhas palavras não hão de passar.
34 E olhai por vós, para que não aconteça que o vosso coração se carregue de glutonaria, de embriaguez, e dos cuidados da vida, e venha sobre vós de improviso aquele dia. 35 Porque virá como um laço sobre todos os que habitam na face de toda a terra. 36 Vigiai, pois, em todo o tempo, orando, para que sejais havidos por dignos de evitar todas essas coisas que hão de acontecer e de estar em pé diante do Filho do Homem.
37 E, de dia, ensinava no templo e, à noite, saindo, ficava no monte chamado das Oliveiras. 38 E todo o povo ia ter com ele ao templo, de manhã cedo, para o ouvir.
1 Er luegt aba uf un sieht, we de Riche ihri Opfa in d Gotteskaschte inelege.
2 Er sieht aba au ä armi Witwe, de legt dert zwei Scherfli ine.
3 Un na(er) sait: Gwiß, i(ich) sag äich: De armi Witwe het me als de alli ineglegt.
4 Denn de alli hän ebis vu ihrem Ibafluß zum Opfa ineglegt; sie aba het vu ihra Armut alles ineglegt, was sie zum Läbä het.
5 Un als ä baar vum Tempel sage, daß er mit schene Schtei (Wackes) un Kleinode gschmückt isch, sait da(er):
6 S wird de Ziit kumme, in der vu allem, was ihr aluege, nit ei Schtei (Wackes) uf fem andere glo wird, der nit vubroche wär.
7 Sie froge nen aba: Meischta, wenn wird des gschähe? un was wird s Zeiche si, wenn des gschähe wird?
8 Er aba sait: Luege zue, len äich nit vufihre. Denn vieli wäre kumme unda minem Name un sage: Ich bi's, un: De Ziit isch herkumme. - Folgt tene nit nohch!
9 Wenn ihr aba häre den vu Kreg un Ufruhr, so vuschrecke äich nit. Denn des mueß zvor gschähe; aba des End isch noh nit so bald do.
10 Dann(Dnoh) sait da(er) zue nene: Ä Volk wird sich erhebe gege des andere un ä Rich gege des andere,
11 un s wäre gschähe großi Erdbebe un do un dert Hungasnet un Seuche; au wäre Schrecknisse un vum Himmel her großi Zeiche gschähe.
12 Aba vor däm allem wäre sie Hand an äich lege un äich jage, un wäre äich ibaantworte d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) un Gfängnisse un äich vor Kenig un Schtadthaltr fihre um mines Namens wille.
13 Des wird äich widafahre zue nem Ziignis.
14 So nähmä etze äich zue Herze, daß ihr äich nit dvor sorgt, we ihr äich vuantworte sollt.
15 Denn i(ich) will äich in`s Mul (Gosch) Wisheit ge, der alli äiri Gegner nit widaschtehn noh ufmucke kenne.
16 Ihr wäre aba vurote vu Eltere, Breda, Vuwandte un Freunde; un ma wird ä baar vu äich umbringe.
17 Un ihr wäre ghaßt si vu jedem um mines Namens wille.
18 Un kei Haar vu äirem Kopf soll vulore go.
19 Sin schtandhaft, un ihr den aicha Läbä gwinne.
20 Wenn ihr aba sähn, daß Jerusalem vu nem Heer blagret wird, dann(dnoh) wißet da, daß si Untagang nooch herkumme isch.
21 Alsdann, wer in Judäa isch, dr haue ab in d Berge, un wer in dr Schtadt isch, gang üsä, un wer uf fem Land isch, kummt nit ri.
22 Denn des sin de Däg dr Vugeltig, daß erfillt wäre alles, was gschriebe isch.
23 Weh aba d Schwangere un d Schtillende in däne Däg! Denn s wird großi Not uf Erde si un Zorn iba des Volk kumme,
24 un sie wäre flege durch de Schärfe vum Schwert un gfange wäggfihrt unda alli Velka, un Jerusalem wird vutrammt wäre vu d Heide, bis de Ziit dr Heide erfillt isch.
25 Un s wäre Zeiche gschähe an Sunne un Mond un Schterne, un uf d Erde wird`s d Lit bang si, un sie wäre vuzage vor rem Bräuse un Woge vum Meer,
26 un d Lit wäre vugoh vor Angscht un in Erwartig dr Sach, de kumme soll iba de ganzi Erde; denn de Kräfte dr Himmel wäre ins Wanke kumme.
27 Un alsdann wäre sie sähne d Menschebue kumme in einarä Wolke mit großa Kraft un Herrlichkeit.
28 Wenn aba des afangt z gschähe, dann(dnoh) luege uf un hebt hoch äiri Kepf, wel sich äiri Erlesig naht.
29 Un na(er) sait tene ä Glichnis: Luege d Fiegebaum un alli Baim a:
30 wenn sie etzed usschlage un ihr sähn s, so wiße na selba, daß etzed dr Summa nooch isch.
31 So au ihr: wenn ihr sähn, daß des alles bassiert, so wiße na, daß des Rich Gottes nohch isch.
32 Gwiß, i(ich) sag äich: Des Gschlecht wird nit vugoh, bis alles bassiert.
33 Himmel un Erde wäre vugoh; aba mi Wort vugoh nit.
34 Hete äich aba, daß äiri Herze nit bschwert wäre mit Frässä un Sufe un mit Sorge un der Dag nit pletzlig iba äich kummt we ä Falle;
35 denn er wird iba alli kumme, de ihr uf d ganze Erde huse.
36 So sin alliziit wach un bäte den, daß ihr stark sin, z entfliehe däm allem, was gschähe soll, un z schtoh vor rem Menschebue.
37 Er lehrt am Dag im Tempel; in d Nacht aba goht da(er) üsä un bliebt a däm Berg, den ma d Elberg nennt.
38 Un alli Lit mache sich freh uf zue nem, um nen im Tempel z häre.