1 Mieux vaut un morceau de pain sec là où il y a la paix, qu'une maison pleine de viandes apprêtées, [là] où il y a des querelles.

2 Le serviteur prudent sera maître sur l'enfant qui fait honte, et il partagera l'héritage entre les frères.

3 Le fourneau est pour éprouver l'argent, et le creuset, l'or; mais l'Eternel éprouve les cœurs.

4 Le malin est attentif à la lèvre trompeuse, et le menteur écoute la mauvaise langue.

5 Celui qui se moque du pauvre, déshonore celui qui a fait le pauvre; et celui qui se réjouit de la calamité, ne demeurera point impuni.

6 Les enfants des enfants sont la couronne des vieilles gens, et l'honneur des enfants ce sont leurs pères.

7 La parole grave ne convient point à un fou; combien moins la parole de mensonge aux principaux [d'entre le peuple.]

8 Le présent est [comme] une pierre précieuse aux yeux de ceux qui y sont adonnés; de quelque côté qu'il se tourne, il réussit.

9 Celui qui cache le forfait, cherche l'amitié; mais celui qui rapporte la chose, met le plus grand ami en division.

10 La répréhension se fait mieux sentir à l'homme prudent, que cent coups au fou.

11 Le malin ne cherche que rébellion, mais le messager cruel sera envoyé contre lui.

12 Que l'homme rencontre plutôt une ourse qui a perdu ses petits, qu'un fou dans sa folie.

13 Le mal ne partira point de la maison de celui qui rend le mal pour le bien.

14 Le commencement d'une querelle est [comme] quand on lâche l'eau; mais avant qu'on vienne à la mêlée, retire-toi.

15 Celui qui déclare juste le méchant, et celui qui déclare méchant le juste, sont tous deux en abomination à l'Eternel.

16 Que sert le prix dans la main du fou pour acheter la sagesse, vu qu'il n'a point de sens?

17 L'intime ami aime en tout temps, et il naîtra [comme] un frère dans la détresse.

18 Celui-là est dépourvu de sens qui touche à la main, et qui se rend caution envers son ami.

19 Celui qui aime les querelles, aime le forfait; celui qui hausse son portail, cherche sa ruine.

20 Celui qui est pervers de cœur, ne trouvera point le bien; et l'hypocrite tombera dans la calamité.

21 Celui qui engendre un fou, en aura de l'ennui, et le père du fou ne se réjouira point.

22 Le cœur joyeux vaut une médecine; mais l'esprit abattu dessèche les os.

23 Le méchant prend le présent du sein, pour pervertir les voies de jugement.

24 La sagesse est en la présence de l'homme prudent; mais les yeux du fou sont au bout de la terre.

25 L'enfant insensé est l'ennui de son père, et l'amertume de celle qui l'a enfanté.

26 Il n'est pas juste de condamner l'innocent à l'amende, ni que les principaux [d'entre le peuple] frappent quelqu'un pour avoir agi avec droiture.

27 L'homme retenu dans ses paroles sait ce que c'est que de la science, et l'homme qui est d'un esprit froid, est un homme intelligent.

28 Même le fou, quand il se tait, est réputé sage; et celui qui serre ses lèvres, est réputé entendu.

1 Pli bona estas seka peco da pano, sed kun trankvileco, Ol domo plena de viando, kun malpaco.

2 Saĝa sklavo regos super filo hontinda, Kaj dividos heredon kune kun fratoj.

3 Fandujo estas por arĝento, kaj forno por oro; Sed la korojn esploras la Eternulo.

4 Malbonfaranto obeas malbonajn buŝojn; Malveremulo atentas malpian langon.

5 Kiu mokas malriĉulon, tiu ofendas lian Kreinton; Kiu ĝojas pri ies malfeliĉo, tiu ne restos sen puno.

6 Nepoj estas krono por maljunuloj; Kaj gloro por infanoj estas iliaj gepatroj.

7 Al malsaĝulo ne konvenas alta parolado, Kaj ankoraŭ malpli al nobelo mensogado.

8 Donaco estas juvelo en la okuloj de sia mastro; Kien ajn li sin turnos, li sukcesos.

9 Kiu kovras kulpon, tiu serĉas amikecon; Sed kiu reparolas pri la afero, tiu disigas amikojn.

10 Pli efikas riproĉo ĉe saĝulo, Ol cent batoj ĉe malsaĝulo.

11 Malbonulo serĉas nur ribelon; Sed terura sendato estos sendita kontraŭ lin.

12 Pli bone estas renkonti ursinon, al kiu estas rabitaj ĝiaj infanoj, Ol malsaĝulon kun lia malsaĝeco.

13 Kiu redonas malbonon por bono, El ties domo ne malaperos malbono.

14 La komenco de malpaco estas kiel liberigo de akvo; Antaŭ ol ĝi tro vastiĝis, forlasu la malpacon.

15 Kiu pravigas malvirtulon, kaj kiu malpravigas virtulon, Ambaŭ estas abomenaĵo por la Eternulo.

16 Por kio servas mono en la mano de malsaĝulo? Ĉu por aĉeti saĝon, kiam li prudenton ne havas?

17 En ĉiu tempo amiko amas, Kaj li fariĝas frato en mizero.

18 Homo malsaĝa donas manon en manon, Kaj garantias por sia proksimulo.

19 Kiu amas malpacon, tiu amas pekon; Kiu tro alte levas sian pordon, tiu serĉas pereon.

20 Malica koro ne trovos bonon; Kaj kiu havas neĝustan langon, tiu enfalos en malfeliĉon.

21 Kiu naskas malsaĝulon, tiu havas ĉagrenon; Kaj patro de malprudentulo ne havos ĝojon.

22 Ĝoja koro estas saniga; Kaj malĝoja spirito sekigas la ostojn.

23 Kaŝitajn donacojn akceptas malvirtulo, Por deklini la vojon de la justeco.

24 Antaŭ la vizaĝo de prudentulo estas saĝo; Sed la okuloj de malsaĝulo estas en la fino de la tero.

25 Filo malsaĝa estas ĉagreno por sia patro, Kaj malĝojo por sia patrino.

26 Ne estas bone suferigi virtulon, Nek bati noblulon, kiu agas juste.

27 Kiu ŝparas siajn vortojn, tiu estas prudenta; Kaj trankvilanimulo estas homo saĝa.

28 Eĉ malsaĝulo, se li silentas, estas rigardata kiel saĝulo; Kaj kiel prudentulo, se li tenas fermita sian buŝon.