1 Nyt naamalainen Sofar alkoi jälleen puhua. Hän sanoi:

2 -- Sinun puheesi ärsyttää minut vastaamaan, se kiihdyttää mieltäni.

3 Se, miten opetat ja ojennat, loukkaa minua, mutta ymmärrykseni löytää kyllä sinulle vastauksen.

4 Niin kuin tiedät, niin kuin on tiedetty muinaisista ajoista asti, siitä asti, kun ihmisiä on ollut maan päällä:

5 jumalattoman ilo kestää vain hetken, rienaajan onni on pian ohi.

6 Vaikka hän ulottuisi taivaaseen saakka, vaikka hänen päänsä koskettaisi pilviä,

8 Kuin uni hän lentää pois, katoaa, kuin öinen näky hän haihtuu tyhjiin.

9 Ne, jotka hänet näkivät, eivät enää häntä näe, hänen asuinsijansa ei enää häntä tunne.

10 Hänen kätensä joutuvat antamaan takaisin kaiken riistämänsä, hänen lapsensa pyytävät armopaloja köyhiltä.

11 Nuoruus ja voima, joka täytti hänen ruumiinsa, vaipuu hänen kanssaan maan tomuun.

12 Paha maistuu niin makealle hänen suussaan, että hän viivytellen tunnustelee sitä kielellään,

13 nautiskelee, ei malta luopua siitä vaan pidättelee sitä kitalakeaan vasten.

14 Mutta herkku muuttuu hänen sisuksissaan, se on hänen vatsassaan kuin sarvikyyn myrkky.

15 Sen hyvän, jonka hän on ahminut, hän oksentaa ulos, Jumala ajaa sen pois hänen vatsastaan.

16 Sarvikyyn myrkkyä hän on itseensä imenyt, käärmeen kieli hänet surmaa.

17 Ei hän enää näe solisevia puroja, ei kerman ja hunajan virtoja.

18 Hän joutuu luopumaan työnsä hedelmistä, ei saa niistä nauttia, omaisuudesta, jonka hän hankki, hän ei saa iloita,

19 koska hän murskasi köyhät, jätti heidät oman onnensa varaan, otti itselleen taloja, joita ei ollut rakentanut.

20 Koskaan hän ei saanut kyllikseen, mutta hänen aarteensa eivät häntä pelasta.

21 Kaikkea hän ahnehti kyltymättä, siksi hänen onnensa ei kestä.

22 Kun hänellä on yllin kyllin kaikkea, juuri silloin ahdinko hänet yllättää ja onnettomuuden painava käsi laskeutuu hänen päälleen.

23 Yllin kyllin hän tulee saamaan: Jumala suuntaa häneen vihansa hehkun ja antaa tuhon sataa hänen päälleen.

24 Jos hän pääsee pakoon rautaisia aseita, pronssinuoli hänet surmaa:

25 se tulee selästä ulos hänen sappinesteestään kiiltävänä, ja kauhu valtaa hänet.

26 Pimeys odottaa, väijyksissä se odottaa. Tuli, joka palaa lietsomatta, syö hänet. Voi sitä, joka on etsinyt suojaa hänen kattonsa alta!

27 Taivas paljastaa hänen syntinsä, maa nousee häntä vastaan.

28 Hänen talonsa vauraus häipyy tyhjiin, kun vesi syöksyy kaiken yli vihan päivänä.

29 Tämä on kohtalo, jonka Jumala antaa pahalle, tällaisen perintöosan Jumala on hänelle varannut.

1 И отвечал Софар Наамитянин и сказал:

2 размышления мои побуждают меня отвечать, и я поспешаю выразить их.

3 Упрек, позорный для меня, выслушал я, и дух разумения моего ответит за меня.

4 Разве не знаешь ты, что от века, – с того времени, как поставлен человек на земле, –

5 веселье беззаконных кратковременно, и радость лицемера мгновенна?

6 Хотя бы возросло до небес величие его, и голова его касалась облаков, –

7 как помет его, на веки пропадает он; видевшие его скажут: где он?

8 Как сон, улетит, и не найдут его; и, как ночное видение, исчезнет.

9 Глаз, видевший его, больше не увидит его, и уже не усмотрит его место его.

10 Сыновья его будут заискивать у нищих, и руки его возвратят похищенное им.

11 Кости его наполнены грехами юности его, и с ним лягут они в прах.

12 Если сладко во рту его зло, и он таит его под языком своим,

13 бережет и не бросает его, а держит его в устах своих,

14 то эта пища его в утробе его превратится в желчь аспидов внутри его.

15 Имение, которое он глотал, изблюет: Бог исторгнет его из чрева его.

16 Змеиный яд он сосет; умертвит его язык ехидны.

17 Не видать ему ручьев, рек, текущих медом и молоком!

18 Нажитое трудом возвратит, не проглотит; по мере имения его будет и расплата его, а он не порадуется.

19 Ибо он угнетал, отсылал бедных; захватывал домы, которых не строил;

20 не знал сытости во чреве своем и в жадности своей не щадил ничего.

21 Ничего не спаслось от обжорства его, зато не устоит счастье его.

22 В полноте изобилия будет тесно ему; всякая рука обиженного поднимется на него.

23 Когда будет чем наполнить утробу его, Он пошлет на него ярость гнева Своего и одождит на него болезни в плоти его.

24 Убежит ли он от оружия железного, – пронзит его лук медный;

25 станет вынимать [стрелу], – и она выйдет из тела, выйдет, сверкая сквозь желчь его; ужасы смерти найдут на него!

26 Все мрачное сокрыто внутри его; будет пожирать его огонь, никем не раздуваемый; зло постигнет и оставшееся в шатре его.

27 Небо откроет беззаконие его, и земля восстанет против него.

28 Исчезнет стяжание дома его; все расплывется в день гнева Его.

29 Вот удел человеку беззаконному от Бога и наследие, определенное ему Вседержителем!