1 Consolai, consolai o meu povo, diz o vosso Deus.

2 Falai ao coração de Jerusalém, e clamai-lhe que está acabada a sua milícia, que está perdoada a sua iniqüidade; que já recebeu em dobro da mão de Jeová por todos os seus pecados.

3 Eis a voz do que clama: Preparai no deserto o caminho de Jeová, endireitai no ermo uma estrada para o nosso Deus.

4 Todo o vale será exaltado, e todo o monte e outeiro será abatido; o torto far-se-á direito, e os lugares escabrosos planos.

5 A glória de Jeová se revelará, e toda a carne juntamente a verá; pois a boca de Jeová o disse.

6 Eis a voz do que diz: Clama. E respondeu um: Que hei de clamar? Toda a carne é erva, e toda a sua glória como a flor do campo;

7 seca-se a erva e cai a flor, porque o hálito de Jeová nela assopra: na verdade o povo é erva.

8 Seca-se a erva, cai a flor; mas a palavra do nosso Deus subsistirá para sempre.

9 Sobe a um alto monte Sião, tu que anuncias boas novas, levanta a tua voz com força, Jerusalém, tu que anuncias boas novas; levanta-a, não temas; dize às cidades de Judá: Eis aí o vosso Deus!

10 Eis que o Senhor Jeová virá como um valente, e o seu braço dominará por ele: eis que o seu galardão está com ele, a sua recompensa diante dele.

11 Como pastor ele apascentará o seu rebanho; entre os seus braços ajuntará os cordeirinhos, e os levará no seu seio, e guiará meigamente as paridas.

12 Quem mediu as águas com o seu punho, e repartiu os céus a palmos? quem pôs numa medida o pó da terra, e pesou os montes com peso e os outeiros em balanças?

13 Quem dirigiu o espírito de Jeová, ou, como seu conselheiro, o ensinou?

14 Com quem tomou ele conselho? quem o instruiu e lhe ensinou a vereda do juízo? quem lhe ensinou conhecimento e lhe mostrou o caminho de entendimento?

15 Eis que as nações são reputadas como a gota de água que está a cair de um balde, e como o pó miúdo nas balanças: eis que as ilhas são como uma aresta de pó que se levanta.

16 Não basta o Líbano para queimar, nem bastam os seus animais para um holocausto.

17 Todas as nações são como nada diante dele; são por ele reputadas como se não fossem e como caos.

18 A quem, pois, podeis assemelhar a Deus? ou que figura podeis comparar a ele?

19 A imagem esculpida o artífice a funde, o ourives a cobre de ouro e forja para ela cadeias de prata.

20 Quem se acha sem recursos para fazer uma tal oferta, escolhe uma madeira que não se corrompa; procura para si um artífice perito para erigir uma imagem esculpida que não se possa mover.

21 Acaso não sabeis? acaso não ouvis? não se vos tem sido notificado desde o princípio? não tendes entendido desde as fundações da terra?

22 É ele o que está sentado sobre a redondeza da terra, cujos habitantes são como gafanhotos; é ele o que estende os céus como uma cortina, e os desenrola como uma tenda para neles habitar;

23 é ele o que reduz a nada os príncipes e torna em caos os juízes da terra.

24 Na verdade não foram semeados; não foram mesmo semeados; não se arraigou o seu tronco; demais ele assopra, eles se secam e a tempestade os leva como palha.

25 A quem, pois, me assemelhareis, para que eu lhe seja igual? diz o Santo.

26 Levantai ao alto os vossos olhos, e vede. Quem criou estes? Foi aquele que faz sair um por um o exército deles; ele os chama a todos pelos seus nomes; por ser ele grande em força e forte em poder nem um só vem a faltar.

27 Porque dizes, ó Jacó, e falas, ó Israel: O meu caminho está escondido a Jeová, e o meu juízo passa desapercebido ao meu Deus?

28 Acaso não sabes? acaso não ouves? o sempiterno Deus, Jeová, Criador dos fins da terra, não desfalece nem se cansa; não se pode esquadrinhar o seu entendimento.

29 Ele dá força ao cansado e aumenta fortaleza ao que se acha debilitado.

30 Os jovens desfalecerão e se cansarão, e os mancebos cairão;

31 porém os que esperam em Jeová renovarão as suas forças; subirão com asas como águias; correrão, e não se cansarão; andarão, e não desfalecerão.

1 Trøst, trøst mitt folk, sier eders Gud.

2 Tal vennlig til Jerusalem og rop til det at dets strid er endt, at dets skyld er betalt, at det av Herrens hånd har fått dobbelt for alle sine synder.

3 Hør! Det er en som roper: Rydd i ørkenen vei for Herren! Gjør i ødemarken en jevn vei for vår Gud!

4 Hver dal skal heves, og hvert fjell og hver haug skal senkes, det bakkete skal bli til slette, og hamrene til flatt land.

5 Og Herrens herlighet skal åpenbares, og alt kjød skal se det, for Herrens munn har talt.

6 Hør! Det er en som sier: Rop! Og en annen svarer: Hvad skal jeg rope? - Alt kjød er gress, og all dets herlighet som markens blomst.

7 Gresset blir tørt, blomsten visner når Herrens ånde blåser på det; ja sannelig, folket er gress.

8 Gresset blir tørt, blomsten visner; men vår Guds ord står fast til evig tid.

9 Stig op på et høit fjell, du Sions gledesbud! Opløft din røst med kraft, du Jerusalems gledesbud! Opløft den, frykt ikke! Si til Judas byer: Se, der er eders Gud!

10 Se, Herren, Israels Gud, kommer med velde, og hans arm råder; se, hans lønn er med ham, og hans gjengjeldelse går foran ham.

11 Som en hyrde skal han vokte sin hjord; i sin arm skal han samle lammene, og ved sin barm skal han bære dem; de får som har lam, skal han lede.

12 Hvem har målt vannene med sin hule hånd og utmålt himmelen med sine utspente fingrer og samlet jordens muld i skjeppe og veid fjell på vekt og hauger i vektskåler?

13 Hvem har målt Herrens Ånd, og hvem lærer ham som hans rådgiver?

14 Hvem har han rådført sig med, så han gav ham forstand og oplyste ham om den rette vei og gav ham kunnskap og lærte ham å kjenne visdoms vei?

15 Se, folkeferd er som en dråpe av et spann, og som et støvgrand i en vektskål er de aktet; se, øene* er som det fine støv han lar fare til værs. / {* SLM 97, 1. JES 42, 10.}

16 Libanon forslår ikke til brensel, og dets dyr forslår ikke til brennoffer.

17 Alle folkene er som intet for ham; som ingenting og bare tomhet er de aktet av ham.

18 Hvem vil I da ligne Gud med? Og hvad for et billede vil I sette ved siden av ham?

19 Gudebilledet er støpt av en mester, og en gullsmed klær det med gull, og han støper sølvkjeder til det.

20 Den som ikke har råd til en sådan gave, han velger tre som ikke råtner; han søker op en kyndig mester forat han skal få i stand et billede som står støtt.

21 Skjønner I ikke? Hører I ikke? Er det ikke fra begynnelsen kunngjort for eder? Har I ikke forstått jordens grunnvoller?

22 Han er jo den som troner over den vide jord, og de som bor på den, er som gresshopper; han er den som bredte ut himmelen som et tynt teppe og utspente den som et telt til å bo i,

23 den som gjør fyrster til intet, ordens dommere til ingenting;

24 neppe er de plantet, neppe er de sådd, neppe har deres stamme skutt rot i jorden, før han har blåst på dem, og de blir tørre, og en storm fører dem bort som strå.

25 Hvem vil I da ligne mig med, så jeg skulde være ham lik? sier den Hellige.

26 Løft eders øine mot det høie og se: Hvem har skapt disse ting? Han er den som fører deres hær ut i fastsatt tall, som kaller dem alle ved navn; på grunn av hans veldige kraft og hans mektige styrke savnes ikke én.

27 Hvorfor vil du si, Jakob, og tale så, Israel: Min vei er skjult for Herren, og min rett går min Gud forbi?

28 Vet du det ikke, eller har du ikke hørt det? Herren er en evig Gud, den som har skapt jordens ender; han blir ikke trett, og han blir ikke mødig; hans forstand er uransakelig.

29 Han gir den trette kraft, og den som ingen krefter har, gir han stor styrke.

30 Gutter blir trette og mødige, og unge menn snubler.

31 Men de som venter på Herren, får ny kraft, løfter vingene som ørner; de løper og blir ikke trette, de går og blir ikke mødige.