A entrada triunfal de Jesus em Jerusalém

1 E, logo que se aproximaram de Jerusalém, de Betfagé e de Betânia, junto ao monte das Oliveiras, enviou dois dos seus discípulos 2 e disse-lhes: Ide à aldeia que está defronte de vós; e, logo que ali entrardes, encontrareis preso um jumentinho, sobre o qual ainda não montou homem algum; soltai-o e trazei-mo. 3 E, se alguém vos disser: Por que fazeis isso?, dizei-lhe que o Senhor precisa dele, e logo o deixará trazer para aqui. 4 E foram, e encontraram o jumentinho preso fora da porta, entre dois caminhos, e o soltaram. 5 E alguns dos que ali estavam lhes disseram: Que fazeis, soltando o jumentinho? 6 Eles, porém, disseram-lhes como Jesus lhes tinha mandado; e os deixaram ir. 7 E levaram o jumentinho a Jesus e lançaram sobre ele as suas vestes, e assentou-se sobre ele. 8 E muitos estendiam as suas vestes pelo caminho, e outros cortavam ramos das árvores e os espalhavam pelo caminho. 9 E aqueles que iam adiante e os que seguiam clamavam, dizendo: Hosana! Bendito o que vem em nome do Senhor! 10 Bendito o Reino do nosso pai Davi, que vem em nome do Senhor! Hosana nas alturas!

11 E Jesus entrou em Jerusalém, no templo, e, tendo visto tudo ao redor, como fosse já tarde, saiu para Betânia, com os doze.

A figueira seca. A purificação do templo

12 E, no dia seguinte, quando saíram de Betânia, teve fome. 13 Vendo de longe uma figueira que tinha folhas, foi ver se nela acharia alguma coisa; e, chegando a ela, não achou senão folhas, porque não era tempo de figos. 14 E Jesus, falando, disse à figueira: Nunca mais coma alguém fruto de ti. E os seus discípulos ouviram isso.

15 E vieram a Jerusalém; e Jesus, entrando no templo, começou a expulsar os que vendiam e compravam no templo; e derribou as mesas dos cambistas e as cadeiras dos que vendiam pombas. 16 E não consentia que ninguém levasse algum vaso pelo templo. 17 E os ensinava, dizendo: Não está escrito: A minha casa será chamada por todas as nações casa de oração? Mas vós a tendes feito covil de ladrões. 18 E os escribas e príncipes dos sacerdotes, tendo ouvido isso, buscavam ocasião para o matar; pois eles o temiam porque toda a multidão estava admirada acerca da sua doutrina. 19 E, sendo já tarde, saiu para fora da cidade.

20 E eles, passando pela manhã, viram que a figueira se tinha secado desde as raízes. 21 E Pedro, lembrando-se, disse-lhe: Mestre, eis que a figueira que tu amaldiçoaste se secou. 22 E Jesus, respondendo, disse-lhes: Tende fé em Deus, 23 porque em verdade vos digo que qualquer que disser a este monte: Ergue-te e lança-te no mar, e não duvidar em seu coração, mas crer que se fará aquilo que diz, tudo o que disser lhe será feito. 24 Por isso, vos digo que tudo o que pedirdes, orando, crede que o recebereis e tê-lo-eis. 25 E, quando estiverdes orando, perdoai, se tendes alguma coisa contra alguém, para que vosso Pai, que está nos céus, vos perdoe as vossas ofensas. 26 Mas, se vós não perdoardes, também vosso Pai, que está nos céus, vos não perdoará as vossas ofensas.

Interrogação acerca do batismo de João

27 E tornaram a Jerusalém; e, andando ele pelo templo, os principais dos sacerdotes, e os escribas, e os anciãos se aproximaram dele 28 e lhe disseram: Com que autoridade fazes tu estas coisas? Ou quem te deu tal autoridade para fazer estas coisas? 29 Mas Jesus, respondendo, disse-lhes: Também eu vos perguntarei uma coisa, e respondei-me; e, então, vos direi com que autoridade faço estas coisas. 30 O batismo de João era do céu ou dos homens? Respondei-me. 31 E eles arrazoavam entre si, dizendo: Se dissermos: Do céu, ele nos dirá: Então, por que o não crestes? 32 Se, porém, dissermos: Dos homens, tememos o povo, porque todos sustentavam que João, verdadeiramente, era profeta. 33 E, respondendo, disseram a Jesus: Não sabemos. E Jesus lhes replicou: Também eu vos não direi com que autoridade faço estas coisas.

1 Un als sie in d Nächi vu Jerusalem kumme sin, nohch Betfage un Betanien an d Elberg, schickt da zwei vu sinene Jinger

2 un sait zue nene: Gehn ane in s Dorf (Kaff), des vor äich liit. Un soweh na inekumme, werde na ä jungä Esel abunde find, uf däm noh ne ä Mensch gsässä het; binde nen los un fihre nen her!

3 Un wenn jemads zue äich sage doet: Wurum d na des?, dann(dnoh) sage: Dr Herr bedarfs, un na schickts s gli wieda her.

4 Un sie gen ane un find s Esili abunde an nere Dire druße am Wäg un hän`s los bunde.

5 Un ä baar, de dert gschtande sin, sage zue nene: Was mache ihr do, daß sa des Esili losbinde?

6 Sie sage aba zue nene, we nene Jesus gsait het, un de len's zue.

7 Un sie hän`s Esili zö nem gfihrt un lege ihri Kleida druf, un na het sich druf gsetzt.

8 Un vieli lege ihri Kleida uf d Wäg, anderi aba greni Zwiigli, de sie uf fem Acka abghaue hän.

9 Un de de vorusgange un de nochgfolgt sin, brelle: Hosianna! Globt isch, der do kummt im Name vum Herr!

10 Globt isch s Rich vu unsrem Vada (Babbe) David, des do kummt! Hosianna in dr Hächi!

11 Un Jesus goht ine nohch Jerusalem in d Tempel, un na bschaut ringsum ällei, un schbot am Obend goht da üsä nohch Betanien mit sinene zwöelf.

12 Un am nägschte Dag, als sie vu Betanien weggange sin, isch scha hungrig gsi.

13 Un na sieht ä Figebaum vu wiedem, der Blätta gha het; do goht da ane, ob ba ebis druf fänd. Un als sa zue nem kumme isch, findet da nigs als Blätta; denn s war noh nit Ziit fir Fige.

14 Do fangt Jesus a un sait zue nem: Ab etze ißt nemads me ä Frucht vu dir fir imma (in Ewigkeit)! Un sini Jinger härä des.

15 Un sie kumme nohch Jerusalem. Un Jesus goht in d Tempel un fangt a, de Vukäufer un Käufa üsä ztribe im Tempel; un d Disch vu d Geldwechsla un d Schtänd vu d Dubehändla wirft da um

16 un losch nit zue, daß jemad ebis durch d Tempel trait.

17 Un na lehrt un sait zue nene: schtoht nit gschriebe (Jesaja 56,7): "Mi Hus soll ä Bäthus heiße fir alli Velka"? Ihr aba hän ä Raibahehli drüs gmacht.

18 Un s kummt vor d Hoheprieschter un Schriftglehrte, un sie hän ibalegt, we sie nen umbringe. Sie firchtete sich nämlich vor rem; denn alli Lit vuwundrete sich iba sini Lehr.

19 Z Obe sin sie wieda üsä gange vor d Schtadt.

20 Un als sie am Morge a d Figebaum vorbigange sin, sähn sie, daß sa vudorrt war bis zue d Wurzle.

21 Un Petrus denkt dra un sait zue nem: Rabbi, lueg, dr Figebaum, der dü vuflöcht hesch, isch vudorrt.

22 Un Jesus git zantwort un sait zue nene: Ha Glaube an Gott!

23 Gwiß, i(ich) sag äich: Wer zue däm Berg sage dät: Heb dich un wirf dich ins Meer! un zwiflet nit in sinem Herz, sundern glaubt, daß ses gschehe dät, was sa sait, so wird's sem gschehe.

24 Drum sag i(ich) äich: Alles, was sa bitte d in äirem Gebät, glaubes nur, daß sa's gregä, so wird's äich zteilwerde.

25 Un wenn na schtehn un bäte, so vugen änanda, wenn na ebis gege jemaden hän, dmit auch aier Vada (Babbe) im Himmel äich vugiit äiri Sinde. (vgl. Mt 6,15).

26

27 Un sie kumme wieda nohch Jerusalem. Un als sa im Tempel rumgange isch, kumme zue nem d Hoheprieschter un Schriftgelehrte un Älteschte

28 un frogte nen: Üs welcha Vollmacht doesch dü des? odr wer het dir de Vollmacht geh, daß dü des doesch?

29 Jesus aba sait zue nene: Ich will äich au ä Sach froge; sage ma(mir), so will i(ich) äich sage, üs welcha Vollmacht i(ich) des doe.

30 D Daufi vum Johanes - war sie vum Himmel odr vu d Mensche? Sage`s ma(mir)!

31 Un sie bedenke bi sich selbscht un sage: Sage ma(mir), sie war vum Himmel, so wird da sage: Wurum hän ihr rem dann(dnoh) nit glaubt?

32 Odr soll ma(mir) sage, sie war vu d Mensche? - do hän sie sich gfirchtet vor d Lit. Denn sie halte alli Johanes wirklich fir ä Prophet.

33 Un sie antwortete un sage zue Jesus: Mir wissen's nit. Un Jesus sait zue nene: So sag i(ich) äich au nit, üs welcha Vollmacht i(ich) des doe.