1 E outra vez começou a ensinar junto ao mar, e ajuntou-se a ele grande multidão; de sorte que ele entrou e assentou-se num barco, sobre o mar; e toda a multidão estava em terra junto ao mar. 2 E ensinava-lhes muitas coisas por parábolas e lhes dizia na sua doutrina: 3 Ouvi: Eis que saiu o semeador a semear. 4 E aconteceu que, semeando ele, uma parte da semente caiu junto ao caminho, e vieram as aves do céu e a comeram. 5 E outra caiu sobre pedregais, onde não havia muita terra, e nasceu logo, porque não tinha terra profunda. 6 Mas, saindo o sol, queimou-se e, porque não tinha raiz, secou-se. 7 E outra caiu entre espinhos, e, crescendo os espinhos, a sufocaram, e não deu fruto. 8 E outra caiu em boa terra e deu fruto, que vingou e cresceu; e um produziu trinta, outro, sessenta, e outro, cem. 9 E disse-lhes: Quem tem ouvidos para ouvir, que ouça.
10 E, quando se achou só, os que estavam junto dele com os doze interrogaram-no acerca da parábola. 11 E ele disse-lhes: A vós vos é dado saber os mistérios do Reino de Deus, mas aos que estão de fora todas essas coisas se dizem por parábolas, 12 para que, vendo, vejam e não percebam; e, ouvindo, ouçam e não entendam, para que se não convertam, e lhes sejam perdoados os pecados. 13 E disse-lhes: Não percebeis esta parábola? Como, pois, entendereis todas as parábolas? 14 O que semeia semeia a palavra; 15 e os que estão junto ao caminho são aqueles em quem a palavra é semeada; mas, tendo eles a ouvido, vem logo Satanás e tira a palavra que foi semeada no coração deles. 16 E da mesma sorte os que recebem a semente sobre pedregais, que, ouvindo a palavra, logo com prazer a recebem; 17 mas não têm raiz em si mesmos; antes, são temporãos; depois, sobrevindo tribulação ou perseguição por causa da palavra, logo se escandalizam. 18 E os outros são os que recebem a semente entre espinhos, os quais ouvem a palavra; 19 mas os cuidados deste mundo, e os enganos das riquezas, e as ambições de outras coisas, entrando, sufocam a palavra, e fica infrutífera. 20 E os que recebem a semente em boa terra são os que ouvem a palavra, e a recebem, e dão fruto, um, a trinta, outro, a sessenta, e outro, a cem, por um.
21 E disse-lhes: Vem, porventura, a candeia para ser posta debaixo do cesto ou debaixo da cama? Não vem, antes, para se colocar no velador? 22 Porque nada há encoberto que não haja de ser manifesto; e nada se faz para ficar oculto, mas para ser descoberto. 23 Se alguém tem ouvidos para ouvir, que ouça. 24 E disse-lhes: Atendei ao que ides ouvir. Com a medida com que medirdes vos medirão a vós, e ser-vos-á ainda acrescentada. 25 Porque ao que tem, ser-lhe-á dado; e, ao que não tem, até o que tem lhe será tirado.
26 E dizia: O Reino de Deus é assim como se um homem lançasse semente à terra, 27 e dormisse, e se levantasse de noite ou de dia, e a semente brotasse e crescesse, não sabendo ele como. 28 Porque a terra por si mesma frutifica; primeiro, a erva, depois, a espiga, e, por último, o grão cheio na espiga. 29 E, quando já o fruto se mostra, mete-lhe logo a foice, porque está chegada a ceifa.
30 E dizia: A que assemelharemos o Reino de Deus? Ou com que parábola o representaremos? 31 É como um grão de mostarda, que, quando se semeia na terra, é a menor de todas as sementes que há na terra; 32 mas, tendo sido semeado, cresce, e faz-se a maior de todas as hortaliças, e cria grandes ramos, de tal maneira que as aves do céu podem aninhar-se debaixo da sua sombra.
33 E com muitas parábolas tais lhes dirigia a palavra, segundo o que podiam compreender. 34 E sem parábolas nunca lhes falava, porém tudo declarava em particular aos seus discípulos.
35 E, naquele dia, sendo já tarde, disse-lhes: Passemos para a outra margem. 36 E eles, deixando a multidão, o levaram consigo, assim como estava, no barco; e havia também com ele outros barquinhos. 37 E levantou-se grande temporal de vento, e subiam as ondas por cima do barco, de maneira que já se enchia de água. 38 E ele estava na popa dormindo sobre uma almofada; e despertaram-no, dizendo-lhe: Mestre, não te importa que pereçamos? 39 E ele, despertando, repreendeu o vento e disse ao mar: Cala-te, aquieta-te. E o vento se aquietou, e houve grande bonança. 40 E disse-lhes: Por que sois tão tímidos? Ainda não tendes fé? 41 E sentiram um grande temor e diziam uns aos outros: Mas quem é este que até o vento e o mar lhe obedecem?
1 Un na het wieda agfange, am See z lehre. Un s het sich vusammelt ä ganz großi Lit bi nem, so daß sa in ä Boot schtige het meße, des im Wassa glege isch; do hockt da ane, un alli Lit schten uf fem Land bim See.
2 Un na lehrt sie viel in Glichnisse; un in sinere Predigt sait da zue nene:
3 Here zue! gen obacht, s isch ä mol ä Säma uns(us) gange zum säe.
4 Un s isch bariert, während da gsät het, daß manches uf d Wäg gfloge isch; do sin d Vegel kumme un freße's uf.
5 manches flegt uf schteinige Bode, wo s nit viel Dreck het, un goht bald uf, wel s aba kei defi Erde het.
6 Wo dann(dnoh) d Sunne ufgange isch, vuwelkt s, un wel s keini Wurzle het, vudorrt s.
7 Un manches flegt under d Dorne, un d Dorne wachse hoch un vuschtickte's, un s het kei Frucht brocht.
8 Un menges flegt uf guetes Land, got uf un wachst un het Frucht brocht, un menges het drißigfach un menges sechzigfach un menges hundartfach.
9 Un na sait Wer Ohre het zum härä, der soll härä!
10 Un als sa älleinig war, frogte nen, de um en ware, samt d Zwölf, nach d Glichniss.
11 Un na sait zue nene: Äi(ich) isch s Geheimnis vum Rich Gottes gib; däne aba drauße widerfahrt s ällei in Glichnisse,
12 dmit sie s mit d Augen sähn un doch nit erkenne, un mit herende Ohren härä un doch nit vuschtoh d, dmit sie sich nit au noh bekehre un nene vgeh wird.
13 Un na sait zue nene: Vuschtehn ihr des Glichnis nit, we wenn ihr dann(dnoh) de andere alli vuschtoh?
14 Dr Säma sajt s Wort.
15 Des aba sin de uf fem Wäg: wenn s Wort gsät wird un sie s ghärt hän, kummt sofort dr Sadan un nimmt s Wort wäg, des in sie gsät worde isch.
16 Genauso au de, bi dene uf schteingem Bode gsät isch: wenn sie s Wort ghärt hän, nähmä sie s gli mit Fräid(Freud) uf,
17 aba sie hän keini Wurzle in sich, sundern sin wacklig; wenn s Not odr Vufolgig um s Wort wägä gib, so flege sie gli ab.
18 Un die andere sin de, bi dene under d Dorne gsät isch: die härä s Wort,
19 un d Sorge dr Welt un dr betrug vum Richt wede un d Luscht nach ällei andere kummt ine un vuschtickt s Wort, un s bliebt kei Frucht.
20 De do aba sin's, bi dene uf em guete Acka gsät isch: de härä s Wort un nehme's a un bringe Frucht, mengi drißigfach un menge sechzigfach un menge hundartfach.
21 Un na sait zue nene: Zindet ma ä Lecht a, um s under d Scheffel odr under d Bank zschtelle? äneweg nit, sundern um s uf d Laichta zschtelle.
22 Denn s isch nigs vuborge, des nit bekannt were soll, un isch nigs geheim, des nit an de Dag kumme soll.
23 Wer Ohre het um zhere, der soll härä!
24 Un na sait zue nene: Lueg zue, was sa härä! Mit däm Maß wo na meße d, doet ma äich au mese, un ma doet äich noh druf.
25 Denn wer do het, däm wird gegäbe; un wer nit het, däm wird ma au des nähmä, was sa het.
26 Un na sait: Mit dm Rich Gottes isch s so, we wenn ä Mensch Some ufs Land wirft
27 un schloft un ufschtoht, Nacht un Dag; un d Same goht uf un wachst - na weiß nit, we.
28 Denn vu selba bringt d Acka d Frucht, zerscht d Halm, dnoh d Ähr, dnoh d volle Weizä in dr Ähre.
29 Wenn sie aba d Frucht brocht het, so schickt da bal d Sichle ane; denn d Ernte isch do.
30 Un na sait: Mit was welle ma s Rich Gottes vugliche, un durch welli Glichnis welle ma s abbilde?
31 S isch we ä Senfkorn: wenn s gsät wird ufs Land, so isch's des kleinschte under ällei Samenkerner uf d Erde;
32 un wenn s gsät isch, so goht s uf un wird greßa als ällei Krut un tribt großi Zwig, so daß d Vegel under rem Himmel under sinem Schatte wohne kenne.
33 Un durch vieli solchi Glichniss sait da ne s Wort so, we sie s zum härä fir s guet war.
34 Un ohni Glichniss schwätzt da nit zue nene; aba wenn sie alleinig ware, erklaert da sinene Jinger ällei genau.
35 Un am Obend am gliche Dag sait da zue nene: Len uns(us) überifahre.
36 Un sie len d Lit goh un nähmä nen mit, we na im Boot war, un s ware noh anderi Boot bi nem.
37 Un s kummt ä großä Windwirbel, un d Wellä hän ins Boot gschlage, so daß ses Boot scho voll worde isch.
38 Un na war hine im Boot un het gschlofe uf fenem Kissi. Un sie weckte nen uf un sage zue nem: Meischta, frogsch dü nit dnohch, daß ma umkomme?
39 Un na schtodt uf un bedroht d Wind un sait zum Meer: Rueig un schwig! Un dr Wind härt uf, un s isch ä großi Schtili.
40 Un na sait zue nene: Was sin na d so angschthase? Hen na d noh kei Glaube?
41 De aba firchte sich noh ärger un sage undre einander: Wer isch der? Au d Wind un s Meer sin nem hörig!