1 Ya RAB, adını düşmanlarına duyurmak için 2 Keşke gökleri yarıp insen! 2 Dağlar önünde sarsılsa! 2 Gelişin, ateşin çalıları tutuşturmasına, 2 Suyu kaynatmasına benzese! 2 Uluslar senin önünde titrese!

3 Beklemediğimiz olağanüstü işler yaparak 2 Yeryüzüne indin, dağlar önünde sarsıldı.

4 Çünkü kendisine umut bağlayanlar için 2 Etkin olan tek Tanrı sensin; 2 Senden başkasını hiçbir zaman hiç kimse işitmedi, 2 Hiçbir kulak duymadı, hiçbir göz görmedi.

5 Doğru olanı sevinçle yapanların, 2 Senin yollarından yürüyüp seni unutmayanların yardımına koşarsın. 2 Ama onlara karşı uzun süre günah işlediğimizde öfkelendin. 2 Nasıl kurtuluruz?

6 Hepimiz murdar olanlara benzedik, 2 Bütün doğru işlerimiz kirli âdet bezi gibi. 2 Yaprak gibi soluyoruz, 2 Suçlarımız rüzgar gibi sürükleyip götürüyor bizi.

7 Adınla seni çağıran, sana tutunmak için çaba gösteren yok; 2 Çünkü bizden yüz çevirdin, 2 Suçlarımız yüzünden bizi tükettin.

8 Yine de Babamız sensin, ya RAB, 2 Biz kiliz, sen çömlekçisin. 2 Hepimiz senin ellerinin eseriyiz.

9 Ya RAB, fazla öfkelenme, 2 Suçlarımızı sonsuza dek anma. 2 Lütfen bak bize, hepimiz senin halkınız.

10 Kutsal kentlerin çölleşti, 2 Siyon çöl oldu, 2 Yeruşalim viraneye döndü.

11 Atalarımızın sana övgü sunduğu 2 Kutsal ve görkemli tapınağımız yandı, 2 Değer verdiğimiz her yer yıkıntıya döndü.

12 Bunlara karşın, ya RAB, 2 Hâlâ kendini tutacak mısın, 2 Suskun kalıp bize alabildiğine eziyet çektirecek misin?

1 Oh! fendessi tu pure i cieli, e scendessi, sì che i monti colassero per la tua presenza!

2 a guisa che il fuoco divampa le cose che si fondono, e fa bollir l’acqua; per far conoscere il tuo Nome a’ tuoi nemici, onde le genti tremassero per la tua presenza!

3 Quando tu facesti le cose tremende che noi non aspettavamo, tu discendesti, e i monti colarono per la tua presenza.

4 E giammai non si è udito, nè inteso con gli orecchi; ed occhio non ha giammai veduto altro Dio, fuor che te, che abbia fatte cotali cose a quelli che sperano in lui.

5 Tu ti facevi incontro a chi si rallegrava, ed operava giustamente; essi si ricorderanno di te nelle tue vie; ecco, tu ti sei gravemente adirato, avendo noi peccato; noi ci ricorderemo di te in perpetuo in quelle, e saremo salvati

6 E noi siamo stati tutti quanti come una cosa immonda, e tutte le nostre giustizie sono state come un panno lordato; laonde siamo tutti quanti scaduti come una foglia, e le nostre iniquità ci hanno portati via come il vento.

7 E non vi è stato alcuno che abbia invocato il tuo Nome, che si sia destato per attenersi a te; perciocchè tu hai nascosta la tua faccia da noi, e ci hai strutti per mano delle nostre proprie iniquità.

8 Ma ora, o Signore, tu sei nostro Padre; noi siamo l’argilla, e tu sei il nostro formatore; e noi tutti siamo l’opera della tua mano.

9 O Signore, non essere adirato fino all’estremo, e non ricordarti in perpetuo dell’iniquità; ecco, riguarda, ti prego; noi tutti siamo tuo popolo.

10 Le città della tua santità son divenute un deserto; Sion è divenuta un deserto, Gerusalemme un luogo desolato.

11 La Casa della nostra santità, e della nostra gloria, dove già ti lodarono i nostri padri, è stata arsa col fuoco; e tutte le cose nostre più care sono state guaste.

12 O Signore, ti ratterrai tu sopra queste cose? tacerai tu, e ci affliggerai tu infino all’estremo?