1 E Jesus terminou, dizendo:
— Eu afirmo a vocês que isto é verdade: estão aqui algumas pessoas que não morrerão antes de verem o Reino de Deus chegar com poder.
2 Seis dias depois, Jesus foi para um monte alto, levando consigo somente Pedro, Tiago e João. Ali, eles viram a aparência de Jesus mudar. 3 A sua roupa ficou muito branca e brilhante, mais do que qualquer lavadeira seria capaz de deixar. 4 E os três discípulos viram Elias e Moisés conversando com Jesus. 5 Então Pedro disse a Jesus:
— Mestre, como é bom estarmos aqui! Vamos armar três barracas: uma para o senhor, outra para Moisés e outra para Elias.
6 Pedro não sabia o que deveria dizer, pois ele e os outros dois discípulos estavam apavorados. 7 Logo depois, uma nuvem os cobriu, e dela veio uma voz, que disse:
— Este é o meu Filho querido. Escutem o que ele diz!
8 Aí os discípulos olharam em volta e viram somente Jesus com eles.
9 Quando estavam descendo do monte, Jesus mandou que não contassem a ninguém o que tinham visto, até que o Filho do Homem ressuscitasse. 10 Eles obedeceram à ordem, mas discutiram entre si sobre o que queria dizer essa ressurreição. 11 Então perguntaram a Jesus:
— Por que os mestres da Lei dizem que Elias deve vir primeiro?
12 Ele respondeu:
— É verdade que Elias vem primeiro para preparar tudo. Mas por que é que as Escrituras Sagradas afirmam que o Filho do Homem vai sofrer muito e ser rejeitado? 13 Eu afirmo a vocês que Elias já veio, e o maltrataram como quiseram, conforme as Escrituras dizem a respeito dele.
14 Quando eles chegaram perto dos outros discípulos, viram uma grande multidão em volta deles e alguns mestres da Lei discutindo com eles. 15 Quando o povo viu Jesus, todos ficaram admirados e correram logo para o cumprimentarem. 16 Jesus perguntou aos discípulos:
— O que é que vocês estão discutindo com eles?
17 Um homem que estava na multidão respondeu:
— Mestre, eu trouxe o meu filho para o senhor, porque ele está dominado por um espírito mau e não pode falar. 18 Sempre que o espírito ataca o meu filho, joga-o no chão, e ele começa a espumar e a ranger os dentes; e ele está ficando cada vez mais fraco. Já pedi aos discípulos do senhor que expulsassem o espírito, mas eles não conseguiram.
19 Jesus disse:
— Gente sem fé! Até quando ficarei com vocês? Até quando terei de aguentá-los? Tragam o menino aqui.
20 Quando o levaram, o espírito viu Jesus e sacudiu com força o menino. Ele caiu e começou a rolar no chão, espumando pela boca.
21 Aí Jesus perguntou ao pai:
— Quanto tempo faz que o seu filho está assim?
O pai respondeu:
— Ele está assim desde pequeno. 22 Muitas vezes o espírito o joga no fogo e na água para matá-lo. Mas, se o senhor pode, então nos ajude. Tenha pena de nós!
23 Jesus respondeu:
— Se eu posso? Tudo é possível para quem tem fé.
24 Então o pai gritou:
— Eu tenho fé! Ajude-me a ter mais fé ainda!
25 Quando Jesus viu que muita gente estava se juntando ao redor dele, ordenou ao espírito mau:
— Espírito surdo-mudo, saia desse menino e nunca mais entre nele!
26 O espírito gritou, sacudiu o menino e saiu dele, deixando-o como morto. Por isso todos diziam que ele havia morrido. 27 Mas Jesus pegou o menino pela mão e o ajudou a ficar de pé.
28 Quando Jesus entrou em casa, os seus discípulos lhe perguntaram em particular:
— Por que foi que nós não pudemos expulsar aquele espírito?
29 Jesus respondeu:
— Este tipo de espírito só pode ser expulso com oração.
30 Jesus e os discípulos saíram daquele lugar e continuaram atravessando a Galileia. Jesus não queria que ninguém soubesse onde ele estava 31 porque estava ensinando os discípulos. Ele lhes dizia:
— O Filho do Homem será entregue nas mãos dos homens, e eles vão matá-lo; mas três dias depois ele ressuscitará.
32 Eles não entendiam o que Jesus dizia, mas tinham medo de perguntar.
33 Jesus e os discípulos chegaram à cidade de Cafarnaum. Quando já estavam em casa, Jesus perguntou aos doze discípulos:
— O que é que vocês estavam discutindo no caminho?
34 Mas eles ficaram calados porque no caminho tinham discutido sobre qual deles era o mais importante.
35 Jesus sentou-se, chamou os doze e lhes disse:
— Se alguém quer ser o primeiro, deve ficar em último lugar e servir a todos.
36 Aí segurou uma criança e a pôs no meio deles. E, abraçando-a, disse aos discípulos:
37 — Aquele que, por ser meu seguidor, receber uma criança como esta estará também me recebendo. E quem me receber não recebe somente a mim, mas também aquele que me enviou.
38 João disse:
— Mestre, vimos um homem que expulsa demônios pelo poder do nome do senhor, mas nós o proibimos de fazer isso porque ele não é do nosso grupo.
39 Jesus respondeu:
— Não o proíbam, pois não há ninguém que faça milagres pelo poder do meu nome e logo depois seja capaz de falar mal de mim. 40 Porque quem não é contra nós é por nós. 41 Eu afirmo a vocês que isto é verdade: quem der um copo de água a vocês, porque vocês são de Cristo, com toda a certeza receberá a sua recompensa.
42 Jesus continuou:
— Quanto a estes pequeninos que creem em mim , se alguém for culpado de um deles me abandonar, seria melhor para essa pessoa que ela fosse jogada no mar, com uma pedra grande amarrada no pescoço. 43 Se uma das suas mãos faz com que você peque, corte-a fora! Pois é melhor você entrar na vida eterna com uma só mão do que ter as duas e ir para o inferno, onde o fogo nunca se apaga. 44 [Ali os vermes que devoram não morrem, e o fogo nunca se apaga.] 45 Se um dos seus pés faz com que você peque, corte-o fora! Pois é melhor você entrar na vida eterna aleijado do que ter os dois pés e ser jogado no inferno. 46 [Ali os vermes que devoram não morrem, e o fogo nunca se apaga.] 47 Se um dos seus olhos faz com que você peque, arranque-o! Pois é melhor você entrar no Reino de Deus com um olho só do que ter os dois e ser jogado no inferno. 48 Ali os vermes que devoram não morrem, e o fogo nunca se apaga.
49 — Pois todas as pessoas serão purificadas pelo fogo, assim como os sacrifícios são purificados pelo sal. 50 O sal é uma coisa útil; mas, se perder o gosto, como é que vocês poderão lhe dar gosto de novo? Tenham sal em vocês mesmos e vivam em paz uns com os outros.
1 Un na sait zue nene: Gwiß, i(ich) sag äich: S schtehn ä baar do, de währe d Dod nit schmecke, bis sie s Rich Gottes kumme sähn mit Graft.
2 Un nach sexs Dag nihmt Jesus d Petrus, Jakobus un Johannes mit sich un fihrt sie uf ä hohe Berg, nur de älleinig. Un na wird vor rene vuklärt;
3 un sini Kleida sin hell wore un arg wiß, we sie kei Bleicha uf d Welt so wiß mache ka.
4 Un s erschint tene Elia mit däm Moses, un sie schwätze mit Jesus.
5 Un Petrus fangt a un sait zue Jesus: Rabbi (Meischda), do isch´s fir uns(us) guet tzsi. Mir wen dräi Hittene bäue, dir eini, Moses eini un nem Elia eini.
6 Er het aba nit gwißt, was sa schwätzt; denn sie ware ganz vuschtert.
7 Un s isch ä Wolke ku, de sie ibaschattet het. Un ä Schtimm isch üs d Wolke ku: Des isch mi gliebte Bue; uf d na härä soll!
8 Un uf eimol, als sie um sich luege, sähn sie nemads me bi sich we Jesus alleinig.
9 Als sie aba vum Berg abegange sin, vubitet Jesus dene, daß sie nemadem sage soll, was sie gsähne hän, bis dr Menschebue ufgschtande isch vu d Dote.
10 Un sie bhalte des Wort un hän sich änanda gfrogt: Was isch des, ufschtoh vu d Dote?
11 Un sie froge nen un sage: Sage nit die Schriftglehrte, daß zvor Elia kumme möß?
12 Er aba sait zue nene: Elia soll scho zvor kumme un ällei wieder zrechtbringe. Un wo schtoht dann(dnoh) gschriebe vum Menschebue, daß sa viel leide möß un vuachtet wird?
13 Aba i(ich) sag äich: Elia isch scho gkumme, un sie hän nem adö, was sie hän welle, we vu nem gschriebe schtoht.
14 Un sie kumme zue d Jinger un sähn ä großi Schar um sie rum un d Schriftglehrte, d mit tene schtritte.
15 Un we sie nen sähn, vuschrecke alli, laufe na un greße nen.
16 Un na frogt sie: Was schtritte na mit dene?
17 Eina aba uns(us) d Schar het gsait: Meischda, i(ich) ha mi Bue herbrocht zue dir, der het ä schtumme Geischt.
18 Un wenn nan vuwischt, rißt da ren rum; un na het Schüm vor rem Mul un knirscht mit de Zähn un wird gstief. Un i(ich) ha mit dinene Jingern gschwätzt, daß sie nen ustribe soll, un sie hän´s nit kenne.
19 Er aba sait dene: O ihr ungläubiges Gschlecht, we lang soll i(ich) noh bi äich si? We lang soll i(ich) äich dulde? Bringe nen her zue ma(mir)!
20 Un sie bringe nen zue nem. Un gli, als d Geischt Jesus gsäh het, rißt dann(dnoh) um. Un na flegt uf d Bode, wälzt sich ume un het Schum vor rem Mul.
21 Un Jesus frogt si Vada (Babbe): We lang isch des so, daß sem des basiert? Er sait: Vu Kind uf.
22 Un me(oft) het dan ins Fir odr ins Wassa gworfe, daß sa ren umbringt. Wenn dü aba ebis kannsch, so ha erbarme mit uns(us) un hilf uns(us)!
23 Jesus aba sait zue nem: Due saisch: Wenn dü kasch - alli Sache sin meglich däm, der do glaubt.
24 gli brellt d Vada (Babbe) vum Kind: Ich glaub; hilf minem Uglaube!
25 Als Jesus sieht, da ses Volk dezue laufe döt, droht da däm uns(us)übere Geischt un sait zue nem: Due stume un daube Geischt, i(ich) bfiel da: Fahr vu nem uns(us) un fahr nimmi in nen ine!
26 Do brellt da un rißt d arg un fahrt uns(us). Un des Beble isch do gläge we dot, so daß d Schar gsait het: Er isch dot.
27 Jesus aba nimmt d bi dr Hand un hebt d uf, un na isch ufgschtrande.
28 Un als sa heimkume war, frogen nen sini Jinger fir sich alleinig: Wurum hän ma(mir) nen nit ustribe kenne.
29 Un na sait: De Art kann durch nigs usfahre als durch Bäte.
30 Un sie sin vu dert wäg gange un zen durch Galiläa; un na het nit welle, daß ses eba weiss.
31 Denn na het sini Jinger glehrt un zue nene gsait: D Menschebue wird ibage werde in d Hände vu d Mensche, un sie werde nen umbringe; un wenn na umbrocht wore isch, so wird da nach dräi Dag ufschtoh.
32 De aba vuschten des Wort nit un firchte sich, nen z froge.
33 Un sie kumme nach Kapernaum. Un als sie dheim ware, frogt da sie: Was hän na uf fem Wäg vuhandlet?
34 Sie aba hän gschwige; denn sie hän uf fem Wäg mitdenander vuhandlet, wer d Greschte isch.
35 Un na setzt sich ane un reft de Zwölf un sait zue nene: Wenn eina d Erschte si will, der soll d Letschte si vu ällei un jedem Diena.
36 Un na nihmt ä Kind, schtellt s midde unda sie un herzt s un sait zue nene:
37 Wer so ä Kind in minem Name ufnimmt, der nimmt mich uf; un wer mich ufnimmt, der nimmt nit mich uf, sundern dän, der mich gschickt het.
38 Johannes sait zue nem: Meischda, ma(mir) hän eine gsäh, der tribt besi Geischter in dinem Namen uns(us), un ma(mir) hän sem vubote, wel la uns(us) nit nachgfolgt isch.
39 Jesus aba sait: Ihr sollt's sem nit vubiete. Denn nemands, der ä Wunda doet in minem Namen, ka so bald iebel vu ma(mir) schwätze.
40 Denn wer nit gege uns(us) isch, der isch fir uns(us).
41 Denn wer äich ei Becha Wassa z trinke gib deswäge, wel la Chrischtus agheret, gwiß, i(ich) sags äich: S wird däm nit uvugolte bliebe.
42 Un wer einem vu däne Kline, de an mich glaube, zum Abfall vufihrt, fir d wär s bessa, daß sem ä Mihlischtei an d Hals ghängt wird un na ins Meer gworfe wird.
43
44 Wenn dich aba di Hand zum Abfall vufihrt, so schla sie ab! S isch bessa fir dich, daß da vukrippelt ins Lebe(Lieba) inegohsch, als daß da zwei Händ(Pfode) hesch un fahrsch in d Hell, ins Fir, des ne üsgoht.
45
46 Wenn dich di Fueß zum Abfall vufihrt, so hauen ab! S isch bessa fir dich, daß dü lahm zum Lebe(Lieba) inegohsch, als daß dü zwei Feß hesch un wirsch in d Hell gworfe.
47 Wenn dich dini Auge zum Abfall vufihre, so wirf sie vu da! S isch bessa fir dich, daß dü blind in d Rich Gottes gohsch, als daß dü zwei Augen hesch un wirsch in d Hell gworfe,
48 wo ihr Wurm nit schtirbt un s Fir nit üsgoht.
49 Denn jeda wird mit Fir gsalze werde. a
50 Salz isch guet; wenn aba s Salz nimmi salzt, we wird ma's wirze? Ihr soll Salz bi äich ha un hän Friede underänanda!