O semeador

1 Jesus começou a ensinar outra vez na beira do lago da Galileia. A multidão que se ajuntou em volta dele era tão grande, que ele entrou e sentou-se num barco perto da praia, onde o povo estava. 2 Jesus usava parábolas para ensinar muitas coisas. Ele dizia:

3 — Escutem! Certo homem saiu para semear. 4 E, quando estava espalhando as sementes, algumas caíram na beira do caminho, e os passarinhos comeram tudo. 5 Outra parte das sementes caiu num lugar onde havia muitas pedras e pouca terra. As sementes brotaram logo porque a terra não era funda. 6 Mas, quando o sol apareceu, queimou as plantas, e elas secaram porque não tinham raízes. 7 Outras sementes caíram no meio de espinhos, que cresceram e sufocaram as plantas. Por isso nada produziram. 8 Mas as sementes que caíram em terra boa brotaram, cresceram e produziram na base de trinta, sessenta e até cem grãos por um.

9 E Jesus terminou, dizendo:

— Se vocês têm ouvidos para ouvir, então ouçam.

Por que Jesus usava parábolas

10 Quando a multidão foi embora, as pessoas que ficaram ali começaram, junto com os doze discípulos, a fazer perguntas a Jesus sobre parábolas.

11 Jesus disse a eles:

— A vocês Deus mostra o segredo do seu Reino. Mas para os que estão fora do Reino tudo é ensinado por meio de parábolas, 12 para que olhem e não enxerguem nada e para que escutem e não entendam; se não, eles voltariam para Deus, e ele os perdoaria.

Jesus explica a parábola do semeador

13 Então Jesus perguntou:

— Se vocês não entendem essa parábola, como vão entender as outras?

14 E continuou:

— O semeador semeia a mensagem de Deus. 15 Algumas pessoas que a ouvem são como as sementes que caíram na beira do caminho. Logo que ouvem, Satanás vem e tira a mensagem que foi semeada no coração delas. 16 Outras pessoas são como as sementes que foram semeadas onde havia muitas pedras. Quando ouvem a mensagem, elas a aceitam logo com alegria; 17 mas depois de pouco tempo essas pessoas abandonam a mensagem porque ela não criou raízes nelas. E, quando por causa da mensagem chegam os sofrimentos e as perseguições, elas logo abandonam a sua fé. 18 Ainda outras são parecidas com as sementes que foram semeadas no meio dos espinhos. Elas ouvem a mensagem, 19 mas, quando aparecem as preocupações deste mundo, a ilusão das riquezas e outras ambições, estas coisas sufocam a mensagem, e ela não produz frutos. 20 E existem aquelas pessoas que são como as sementes que foram semeadas em terra boa. Elas ouvem, e aceitam a mensagem, e produzem uma grande colheita: umas, trinta; outras, sessenta; e ainda outras, cem vezes mais do que foi semeado.

A luz

21 Jesus continuou:

— Por acaso alguém acende uma lamparina para colocá-la debaixo de um cesto ou de uma cama? Claro que não! Para iluminar bem, ela deve ser colocada no lugar próprio. 22 Pois tudo o que está escondido será descoberto, e tudo o que está em segredo será conhecido. 23 Se vocês têm ouvidos para ouvir, então ouçam.

24 Disse também:

— Cuidado com o que vocês ouvem! Deus usará para julgar vocês a mesma regra que vocês usarem para julgar os outros. E com mais dureza ainda! 25 Quem tem receberá mais; mas quem não tem, até o pouco que tem será tirado dele.

A semente

26 Jesus disse:

— O Reino de Deus é como um homem que joga a semente na terra. 27 Quer ele esteja acordado, quer esteja dormindo, ela brota e cresce, sem ele saber como isso acontece. 28 É a própria terra que dá o seu fruto: primeiro aparece a planta, depois a espiga, e, mais tarde, os grãos que enchem a espiga. 29 Quando as espigas ficam maduras, o homem começa a cortá-las com a foice, pois chegou o tempo da colheita.

A semente de mostarda

30 Jesus continuou:

— Com o que podemos comparar o Reino de Deus? Que parábola podemos usar para isso? 31 Ele é como uma semente de mostarda, que é a menor de todas as sementes. 32 Mas, depois de semeada, cresce muito até ficar a maior de todas as plantas. E os seus ramos são tão grandes, que os passarinhos fazem ninhos entre as suas folhas.

O uso das parábolas

33 Assim, usando muitas parábolas como estas, Jesus falava ao povo de um modo que eles podiam entender. 34 E só falava com eles usando parábolas, mas explicava tudo em particular aos discípulos.

Jesus acalma uma tempestade

35 Naquele dia, de tardinha, Jesus disse aos discípulos:

— Vamos para o outro lado do lago.

36 Então eles deixaram o povo ali, subiram no barco em que Jesus estava e foram com ele; e outros barcos o acompanharam. 37 De repente, começou a soprar um vento muito forte, e as ondas arrebentavam com tanta força em cima do barco, que ele já estava ficando cheio de água. 38 Jesus estava dormindo na parte detrás do barco, com a cabeça numa almofada. Então os discípulos o acordaram e disseram:

— Mestre! Nós vamos morrer! O senhor não se importa com isso?

39 Então ele se levantou, falou duro com o vento e disse ao lago:

— Silêncio! Fique quieto!

O vento parou, e tudo ficou calmo. 40 Aí ele perguntou:

— Por que é que vocês são assim tão medrosos? Vocês ainda não têm fé?

41 E os discípulos, cheios de medo, diziam uns aos outros:

— Que homem é este que manda até no vento e nas ondas?!

1 Un na het wieda agfange, am See z lehre. Un s het sich vusammelt ä ganz großi Lit bi nem, so daß sa in ä Boot schtige het meße, des im Wassa glege isch; do hockt da ane, un alli Lit schten uf fem Land bim See.

2 Un na lehrt sie viel in Glichnisse; un in sinere Predigt sait da zue nene:

3 Here zue! gen obacht, s isch ä mol ä Säma uns(us) gange zum säe.

4 Un s isch bariert, während da gsät het, daß manches uf d Wäg gfloge isch; do sin d Vegel kumme un freße's uf.

5 manches flegt uf schteinige Bode, wo s nit viel Dreck het, un goht bald uf, wel s aba kei defi Erde het.

6 Wo dann(dnoh) d Sunne ufgange isch, vuwelkt s, un wel s keini Wurzle het, vudorrt s.

7 Un manches flegt under d Dorne, un d Dorne wachse hoch un vuschtickte's, un s het kei Frucht brocht.

8 Un menges flegt uf guetes Land, got uf un wachst un het Frucht brocht, un menges het drißigfach un menges sechzigfach un menges hundartfach.

9 Un na sait Wer Ohre het zum härä, der soll härä!

10 Un als sa älleinig war, frogte nen, de um en ware, samt d Zwölf, nach d Glichniss.

11 Un na sait zue nene: Äi(ich) isch s Geheimnis vum Rich Gottes gib; däne aba drauße widerfahrt s ällei in Glichnisse,

12 dmit sie s mit d Augen sähn un doch nit erkenne, un mit herende Ohren härä un doch nit vuschtoh d, dmit sie sich nit au noh bekehre un nene vgeh wird.

13 Un na sait zue nene: Vuschtehn ihr des Glichnis nit, we wenn ihr dann(dnoh) de andere alli vuschtoh?

14 Dr Säma sajt s Wort.

15 Des aba sin de uf fem Wäg: wenn s Wort gsät wird un sie s ghärt hän, kummt sofort dr Sadan un nimmt s Wort wäg, des in sie gsät worde isch.

16 Genauso au de, bi dene uf schteingem Bode gsät isch: wenn sie s Wort ghärt hän, nähmä sie s gli mit Fräid(Freud) uf,

17 aba sie hän keini Wurzle in sich, sundern sin wacklig; wenn s Not odr Vufolgig um s Wort wägä gib, so flege sie gli ab.

18 Un die andere sin de, bi dene under d Dorne gsät isch: die härä s Wort,

19 un d Sorge dr Welt un dr betrug vum Richt wede un d Luscht nach ällei andere kummt ine un vuschtickt s Wort, un s bliebt kei Frucht.

20 De do aba sin's, bi dene uf em guete Acka gsät isch: de härä s Wort un nehme's a un bringe Frucht, mengi drißigfach un menge sechzigfach un menge hundartfach.

21 Un na sait zue nene: Zindet ma ä Lecht a, um s under d Scheffel odr under d Bank zschtelle? äneweg nit, sundern um s uf d Laichta zschtelle.

22 Denn s isch nigs vuborge, des nit bekannt were soll, un isch nigs geheim, des nit an de Dag kumme soll.

23 Wer Ohre het um zhere, der soll härä!

24 Un na sait zue nene: Lueg zue, was sa härä! Mit däm Maß wo na meße d, doet ma äich au mese, un ma doet äich noh druf.

25 Denn wer do het, däm wird gegäbe; un wer nit het, däm wird ma au des nähmä, was sa het.

26 Un na sait: Mit dm Rich Gottes isch s so, we wenn ä Mensch Some ufs Land wirft

27 un schloft un ufschtoht, Nacht un Dag; un d Same goht uf un wachst - na weiß nit, we.

28 Denn vu selba bringt d Acka d Frucht, zerscht d Halm, dnoh d Ähr, dnoh d volle Weizä in dr Ähre.

29 Wenn sie aba d Frucht brocht het, so schickt da bal d Sichle ane; denn d Ernte isch do.

30 Un na sait: Mit was welle ma s Rich Gottes vugliche, un durch welli Glichnis welle ma s abbilde?

31 S isch we ä Senfkorn: wenn s gsät wird ufs Land, so isch's des kleinschte under ällei Samenkerner uf d Erde;

32 un wenn s gsät isch, so goht s uf un wird greßa als ällei Krut un tribt großi Zwig, so daß d Vegel under rem Himmel under sinem Schatte wohne kenne.

33 Un durch vieli solchi Glichniss sait da ne s Wort so, we sie s zum härä fir s guet war.

34 Un ohni Glichniss schwätzt da nit zue nene; aba wenn sie alleinig ware, erklaert da sinene Jinger ällei genau.

35 Un am Obend am gliche Dag sait da zue nene: Len uns(us) überifahre.

36 Un sie len d Lit goh un nähmä nen mit, we na im Boot war, un s ware noh anderi Boot bi nem.

37 Un s kummt ä großä Windwirbel, un d Wellä hän ins Boot gschlage, so daß ses Boot scho voll worde isch.

38 Un na war hine im Boot un het gschlofe uf fenem Kissi. Un sie weckte nen uf un sage zue nem: Meischta, frogsch dü nit dnohch, daß ma umkomme?

39 Un na schtodt uf un bedroht d Wind un sait zum Meer: Rueig un schwig! Un dr Wind härt uf, un s isch ä großi Schtili.

40 Un na sait zue nene: Was sin na d so angschthase? Hen na d noh kei Glaube?

41 De aba firchte sich noh ärger un sage undre einander: Wer isch der? Au d Wind un s Meer sin nem hörig!