1 O povo de Israel chegou ao deserto do Zim no dia 1 de Abril e acampou em Cades. E aconteceu que Miriam morreu ali e ali foi sepultada.

2 Ora não havia água bastante para beberem naquele lugar, por isso o povo novamente se rebelou contra Moisés e Arão, juntando-se em protesto. Teria valido muito mais que tivéssemos perecido com os nossos irmãos castigados pelo Senhor!, gritaram eles para Moisés. Vocês trouxeram-nos aqui deliberadamente para este deserto para se verem livres de nós e do nosso gado.

5 Por que razão nos tiraram do Egipto e fizeram vir para aqui, para este sítio horrível? Onde está essa tal terra tão fértil, de frutos maravilhosos - com aqueles figos, vinhas e romãs de que nos falaram? Aqui nem sequer há água bastante para matarmos a sede!

6 Moisés e Arão afastaram-se e foram até à entrada do tabernáculo, onde se inclinaram por terra perante o Senhor. A glória de Jeová apareceu-lhes, e ele disse a Moisés:

8 Vai buscar a vara. Convoquem, vocês dois, o povo. E à vista deles falem à rocha que ali está e digam para deixar jorrar água. Eles beberão dessa rocha que será suficiente para os saciar a eles e ao gado!

9 Moisés obedeceu. Foi buscar a vara ao seu lugar, onde estava guardada na presença do Senhor. Depois convocaram o povo e juntaram-no perto da rocha, dizendo: Ouçam, vocês, rebeldes! Iremos nós tirar água desta rocha?

11 Moisés levantou depois a vara e bateu duas vezes na rocha, tendo a água imediatamente jorrado. O povo e o gado puderam beber à vontade.

12 Mas o Senhor disse a Moisés e a Arão: Visto que não creram totalmente em mim e que por isso não me santificaram aos olhos do povo de Israel, não serão vocês a introduzi-los na terra que lhes prometi!

13 Este lugar passou a chamar-se Meribá , visto ter sido ali que o povo de Israel combateu contra Jeová e onde lhes mostrou ser santo.

14 Enquanto se encontrava em Cades, Moisés enviou mensageiros ao rei de Edom com esta declaração: Somos descendentes do teu irmão Israel . Sabes já a nossa atribulada história.

15 Os nossos antepassados desceram para o Egipto e lá ficaram muito tempo, tornando-se escravos lá. No entanto, quando clamámos ao Senhor, ele ouviu-nos e mandou o seu anjo que nos tirou do Egipto; agora aqui estamos em Cades, acampados perto das fronteiras da tua terra. Pedimos-te assim que nos deixes atravessar o teu país. Seremos cuidadosos, não pisaremos terra cultivada, nem iremos pelas vinhas; nem sequer pretendemos beber a água das tuas fontes. Limitar-nos-emos ao caminho principal, e não o deixaremos até que tenhamos atravessado a fronteira do outro lado.

18 Contudo, a resposta do rei de Edom foi: Não autorizo! Se tentarem entrar na minha terra irei ao vosso encontro com o meu exército.

19 Mas, Senhor, protestaram os embaixadores de Israel, nós apenas pretendemos passar pela entrada principal, e nem da água dos poços queremos beber, a não ser pagando aquilo que nos pedirem. Só queremos passar para o outro lado da fronteira, mais nada.

20 Mas o rei foi intransigente. Mantenham-se afastados!, avisou ele. E fazendo mobilizar o exército, deslocou para a fronteira uma grande força militar.

22 Por causa dessa recusa de Edom em deixar Israel passar pela sua terra, foram obrigados a voltar para trás, indo de Cades até ao monte Hor.

23 Então o Senhor disse a Moisés e a Arão, perto ainda da terra de Edom:

24 Chegou o tempo de Arão morrer, pois que não deverá entrar na terra que dei ao povo de Israel, em consequência de vocês dois terem alterado as minhas ordens quanto à água em Meribá.

25 Tu, Moisés, levarás Arão e o seu filho Eleazar até ao cimo do monte Hor, e lá tirarás as vestes sacerdotais a Arão e as vestirás a Eleazar, o seu filho. Arão será recolhido e morrerá ali.

27 Moisés fez conforme o Senhor lhe mandara. Os três foram junt ao monte Hor, à vista de toda a gente. Quando chegaram ao cimo, Moisés tirou as vestes sagradas a Arão, vestiu-as a Eleazar, o seu filho, e Arão morreu sobre o monte. Moisés e Eleazar regressaram. O povo, ao ser informado da morte de Arão, chorou-o por trinta dias.

1 Senjälkeen israelilaiset, koko seurakunta, tulivat Siinin erämaahan ensimmäisenä kuukautena, ja kansa asettui Kaadekseen. Siellä Mirjam kuoli, ja hänet haudattiin sinne.

2 Mutta kansalla ei ollut vettä; niin he kokoontuivat Moosesta ja Aaronia vastaan.

4 Minkätähden toitte Herran seurakunnan tähän erämaahan, kuollaksemme karjoinemme tänne?

6 Mutta Mooses ja Aaron menivät seurakunnan luota ilmestysmajan ovelle ja lankesivat kasvoilleen. Silloin näkyi Herran kirkkaus heille.

7 Ja Herra puhui Moosekselle sanoen:

9 Niin Mooses otti sauvan Herran kasvojen edestä, niinkuin hän oli häntä käskenyt.

11 Niin Mooses nosti kätensä ja iski kalliota kahdesti sauvallansa, ja siitä lähti runsaasti vettä, niin että kansa ja sen karja saivat juoda.

13 Tämä oli Meriban vesi, jonka luona israelilaiset riitelivät Herraa vastaan ja hän näytti heille pyhyytensä.

15 kuinka isämme lähtivät Egyptiin, kuinka olemme asuneet Egyptissä kauan aikaa ja kuinka egyptiläiset kohtelivat pahoin meitä ja meidän isiämme.

16 Mutta me huusimme Herran puoleen, ja hän kuuli meidän huutomme ja lähetti enkelin, joka vei meidät pois Egyptistä. Ja katso, me olemme nyt Kaadeksessa, kaupungissa, joka on sinun maasi rajalla.

21 Kun siis Edom kielsi Israelia kulkemasta maansa läpi, niin Israel väistyi sieltä pois.

22 Ja he lähtivät liikkeelle Kaadeksesta. Ja israelilaiset, koko kansa, tulivat Hoorin vuorelle.

23 Mutta Herra sanoi Moosekselle ja Aaronille Hoorin vuorella, Edomin maan rajalla, näin:

25 Ota Aaron ja hänen poikansa Eleasar ja vie heidät Hoorin vuorelle.

27 Ja Mooses teki, niinkuin Herra oli käskenyt; ja he nousivat Hoorin vuorelle koko kansan silmien edessä.

28 Ja Mooses riisui Aaronilta vaatteet ja puki ne hänen poikansa Eleasarin ylle. Niin Aaron kuoli siellä vuoren huipulla, mutta Mooses ja Eleasar astuivat alas vuorelta.

29 Ja kun koko kansa sai tietää, että Aaron oli kuollut, niin he itkivät Aaronia kolmekymmentä päivää, koko Israelin heimo.