1 Depois de Saul ter conversado com David, este encontrou-se com Jónatas, o filho do rei; imediatamente se estabeleceu entre os dois uma grande amizade, e fizeram entre os dois uma aliança. Jónatas ligou-se a David como se fosse o seu próprio irmão. Como penhor dessa grande amizade deu-lhe a sua capa, a espada, o arco e o cinto que trazia rei Saul guardou David consigo em Jerusalém e não o deixou regressar mais a casa.

5 Tornou-se oficial do exército e todas as directrizes que recebia executava-as inteligentemente. Essa nomeação foi aplaudida não só pelos que estavam ao serviço do rei como por toda a população em geral.

6 Mas aconteceu uma coisa: quando o exército israelita regressava vitorioso, depois de David ter morto Golias, muitas mulheres, vindas de todas as cidades de Israel, vieram ao encontro do rei Saul para o aclamar, cantando e com danças, acompanhadas de adufes e de instrumentos de música, e tudo no meio de grande alegria.

7 No entanto, nos seus cantares diziam assim: Saul matou os seus milhares, e David os seus dez milhares!

8 Saul indignou-se muito com isto: O quê? Então louvam David por dez milhares e a mim só por milhares. Por este andar, pouco falta para que façam dele rei!, pensou consigo.

9 Assim, a partir dessa altura, o rei Saul ficou sempre de pé atrás em relação a David.

10 Logo no dia seguinte, com efeito, o espírito atormentador veio sobre ele, da parte de Deus. David, para o acalmar, começou a tocar a harpa, como das outras vezes que tal acontecia. Mas Saul, que tinha ali ao seu alcance uma lança, lançou-a repentinamente contra David, com a intenção de o cravar contra a parede. David contudo saltou a tempo para o lado e conseguiu escapar-lhe: Isto aconteceu também noutra ocasião, porque Saul temia-o e tinha ciúmes dele por o Senhor o ter deixado a si e estar agora com David. Finalmente Saul baniu-o da sua presença e demitiu-o do cargo de oficial do exército. Mas tudo isto colocou David ainda mais em evidência aos olhos da população.

14 David continuava a ser bem sucedido em tudo o que empreendia, porque o Senhor estava com ele. Saul, perante tais factos, ia-se tornando cada vez mais receoso dele. Mas todo o Israel e Judá amava David, porque ele se conduzia como se fosse igual a eles.

17 Um dia Saul disse a David: Estou pronto a dar-te a minha filha mais velha, Merabe, por esposa. Mas primeiramente terás de provar que és um verdadeiro soldado, combatendo as guerras do Senhor. Porque Saul pensava consigo: Vale mais que o mande lutar contra os filisteus e que morra assim, do que ser eu a tirar-lhe a vida.

18 Mas quem sou eu para me tornar genro do rei?, exclamou David. A família de meu pai pouco vale!

19 Entretanto, quando chegou a altura de Merabe ser dada a David, Saul casou-a antes com a Adriel, um homem de Meolate.

20 Aconteceu no entanto que Mical, outra filha de Saul, amava muito David; Saul ficou satisfeito ao saber disso.

21 Aqui está uma oportunidade de o fazer matar pelos filisteus!, pensou Saul. Contudo ao próprio David disse assim: Tens ainda ocasião de te tornares genro do rei; posso dar-te a minha filha mais nova.

22 Saul deu instruções aos seus homens para que dissessem confidencialmente a David que o rei no fundo gostava mesmo muito dele, que todos, aliás, gostavam dele e achavam que deveria aceitar a proposta do rei de se tornar seu genro. Mas ele replicava-lhes: Como pode um pobre homem como eu, vindo de uma família sem quaisquer pergaminhos, achar um dote suficiente para poder vir a casar com a filha do rei?

24 Quando vieram contar isto a Saul, este disse-lhes: Digam a David que o único dote de que eu preciso é de uma centena de filisteus mortos! Vingança sobre os meus inimigos é tudo o que eu pretendo. No entanto, o que ele tinha em mente era que David fosse morto nesse combate.

26 David ficou muito contente com essa proposta. E assim, muito antes que o prazo fixado tivesse acabado, partiu, acompanhado dos seus próprios homens e matou duzentos filisteus, apresentando os seus prepúcios ao rei. Sendo assim, Mical foi-lhe dada por mulher.

28 Quando o rei se deu conta de quanto o Senhor estava com David, e como se ia tornando imensamente popular, ficou-lhe ainda com mais medo, aumentando o ódio que nutria contra ele, dia após dia. Sempre que as tropas dos filisteus atacavam, David era muito mais bem sucedido contra os inimigos do que o resto dos soldados de Saul. Dessa forma o nome de David se tornou famoso em toda a terra.

1 Kun hän oli lakannut puhumasta Saulin kanssa, kiintyi Joonatan kaikesta sielustaan Daavidiin, ja Joonatan rakasti häntä niinkuin omaa sieluansa.

2 Ja Saul otti hänet sinä päivänä luoksensa eikä sallinut hänen enää palata isänsä kotiin.

3 Ja Joonatan teki liiton Daavidin kanssa, sillä hän rakasti häntä niinkuin omaa sieluansa.

4 Ja Joonatan riisui viitan, joka hänellä oli yllänsä, ja antoi sen Daavidille, ja samoin takkinsa, vieläpä miekkansa, jousensa ja vyönsä.

5 Daavid lähti, minne vain Saul hänet lähetti, ja hän menestyi. Niin Saul asetti hänet sotamiesten päälliköksi, ja se oli mieleen kaikelle kansalle ja myös Saulin palvelijoille.

6 Ja kun he olivat tulossa, silloin kun Daavid palasi takaisin surmattuansa filistealaisen, menivät naiset kaikista Israelin kaupungeista laulaen ja karkeloiden kuningas Saulia vastaan, riemuiten, vaskirumpuja ja kymbaaleja lyöden.

9 Ja Saul katsoi karsain silmin Daavidia siitä päivästä alkaen.

10 Seuraavana päivänä Jumalan lähettämä paha henki valtasi Saulin, niin että hän raivosi kotonansa; mutta Daavid soitteli, niinkuin muulloinkin joka päivä, ja Saulilla oli kädessänsä keihäs.

12 Ja Saul pelkäsi Daavidia, koska Herra oli hänen kanssansa, mutta oli poistunut Saulista.

13 Sentähden Saul toimitti hänet pois luotansa ja teki hänet tuhannenpäämieheksi; ja hän lähti ja tuli väen edellä.

14 Ja Daavid menestyi kaikilla teillään, ja Herra oli hänen kanssansa.

15 Kun Saul näki, että hänellä oli niin suuri menestys, rupesi hän häntä kammomaan.

16 Mutta koko Israel ja Juuda rakasti Daavidia, koska hän lähti ja tuli heidän edellänsä.

19 Kun aika tuli, että Saulin tytär Meerab oli annettava Daavidille, annettiinkin hänet vaimoksi meholalaiselle Adrielille.

20 Mutta Saulin tytär Miikal rakasti Daavidia. Ja kun se ilmoitettiin Saulille, oli se hänelle mieleen.

26 Kun hänen palvelijansa ilmoittivat tämän Daavidille, miellytti Daavidia tulla näin kuninkaan vävyksi; ja ennenkuin määräaika oli kulunut umpeen,

27 nousi Daavid ja lähti miehineen ja kaatoi filistealaisia kaksisataa miestä. Ja Daavid toi heidän esinahkansa, täyden määrän, kuninkaalle, tullaksensa kuninkaan vävyksi. Silloin Saul antoi tyttärensä Miikalin hänelle vaimoksi.

28 Ja Saul näki ja ymmärsi, että Herra oli Daavidin kanssa, ja Saulin tytär Miikal rakasti häntä.

29 Niin Saul pelkäsi vielä enemmän Daavidia, ja Saulista tuli koko elinajakseen Daavidin vihamies.

30 Mutta filistealaisten ruhtinaat lähtivät sotaan; ja niin usein kuin he lähtivät sotaan, oli Daavidilla suurempi menestys kuin kaikilla muilla Saulin palvelijoilla, niin että hänen nimensä tuli sangen kuuluisaksi.