1 David então fugiu de Naiote em Ramá e encontrou-se com Jónatas. Que foi que eu fiz?, exclamou. Porque é que teu pai procura tirar-me a vida?

2 Não é verdade!, protestou Jónatas. Tenho a certeza de que ele não está a planear uma tal coisa, pois que sempre me diz tudo o que pensa fazer, mesmo as mais pequenas coisas, e sei que não me esconderia um projecto desses. Não, isso não pode ser.

3 Tu é que não sabes o que se passa! Teu pai sabe bem da nossa amizade e por isso pensa para consigo, 'Não vou dizer nada a Jónatas para não o magoar.'Mas a verdade é que eu ando constantemente a dois passos da morte - tão verdade como o Senhor ser vivo e ser viva a tua alma!

4 Jónatas disse-lhe: Então diz-me o que poderei fazer em teu favor.

5 Amanhã começa a celebração da lua nova. Anteriormente sempre passei essa ocasião com o teu pai, mas amanhã escondo-me no campo e fico lá até à noite do terceiro dia. Se o teu pai perguntar onde estou eu, diz-lhe que pedi licença para ir a casa a Belém, para a reunião anual de família. Se responder, 'Está bem!

9 Com certeza que não faria uma coisa dessas!, exclamou Jónatas. Eu não deixaria de te avisar se soubesse que o meu pai estava com intenções de te matar!

10 Então David perguntou, Como hei-de eu saber se o teu pai está ou não zangado?

11 Vamos para o campo, convidou Jónatas. E sairam juntos.

12 Jónatas disse então a David: Prometo, pelo Senhor Deus de Israel, que amanhã por esta altura do dia, ou depois de amanhã o mais tardar, falarei ao meu pai a teu respeito e dar-te-ei a conhecer definitivamente o que ele sente por ti. Se estiver encolerizado e com a intenção de te matar, então que seja o Senhor a matar-me se eu não to disser, para que possas escapar e viver. Que o Senhor seja contigo como foi antes com o meu pai. E lembra-te de que deves demonstrar o amor e a bondade do Senhor não só para comigo, durante a minha vida, mas também para com os meus filhos, depois do Senhor ter destruído todos os teus inimigos.

16 Assim Jónatas fez uma aliança com a família de David, e este jurou respeitar essa aliança, sob o risco de terríveis maldições contra si próprio e contra os seus descendentes no caso de vir a ser infiel à sua promessa. Jónatas fez que David jurasse segunda vez, pela grande amizade que havia entre eles; porque lhe queria tanto quanto a si próprio.

18 Então Jónatas disse: Sim, amanhã eles darão pela tua falta à mesa, quando virem o teu lugar vazio. Depois de amanhã, toda a gente perguntará por ti; por isso mantém-te no esconderijo onde te encontrares, junto à pedra de Ezel. Eu aproximar-me-ei desse sítio e atirarei três setas em direcção à pedra, como se estivesse a atirar ao alvo. A seguir mandarei um moço ir buscar as setas. Se me ouvires dizer-lhe: 'Procura-as aí, que estão aí mesmo

24 Assim David escondeu-se no campo. Quando a celebração da lua nova começou, o rei sentou-se para comer no seu lugar habitual, junto à parede. Jónatas sentou-se à sua frente e Abner ao lado de Saul, ficando vazio o lugar de David. Saul nada disse sobre o facto, durante o dia todo, porque supos que qualquer coisa teria acontecido a David que o tivesse tornado ritualmente impuro. Mas quando no dia seguinte o seu lugar continuou vazio, perguntou a Jónatas: Porque é que David não veio comer, nem ontem nem hoje?

28 Ele pediu-me se podia ir a Belém tomar parte na celebração que faz a família, respondeu Jónatas. O irmão pediu para ele lá estar, e eu disse-lhe que fosse.

30 Saul ficou ardendo em ira: Filho duma cadela!, gritou-lhe. Pensas tu que eu não sei muito bem que aliaste a esse filho de Jessé, envergonhando-te a ti mesmo e à tua família? Enquanto esse indivíduo for vivo, tu nunca serás rei. Vai já à procura dele para que o mate!

32 Mas que mal fez ele? Porque é que havia de morrer?

33 Então Saul atirou-lhe com a lança para o matar. Jónatas deu-se bem conta com efeito de que o seu pai estava absolutamente decidido a matar David. Deixou a mesa profundamente revoltado e recusou comer naquele dia por causa do vergonhoso comportamento do seu pai para com David.

35 Na manhã seguinte, como combinado, saiu para o campo, e levou consigo um moço que lhe fosse apanhar setas.

36 Vai a correr apanhar as setas que eu atirar. Este partiu e ele atirou uma seta que fez passar adiante dele. Quando o rapaz estava quase a chegar ao sítio gritou-lhe: A seta está mais à frente de ti. Avia-te, não demores. O moço apanhou as setas, e veio entregá-las a Jónatas, sem ter percebido nada das intenções do seu senhor. Só Jónatas e David sabiam do significado daquelas palavras.

40 Jónatas entregou as setas e o arco ao rapaz, e disse-lhe que regressasse à cidade.

41 Logo que o rapaz partiu, David saiu do lugar onde estava escondido, para o lado sul do campo, veio ao seu encontro, abraçaram-se tristemente e ficaram ambos a chorar. David estava mesmo inconsolável!

42 Por fim Jónatas disse-lhe: Olha, tem coragem, porque no fundo confiámos as nossas vidas e as vidas de nossos filhos nas mãos de Deus para sempre. Então separaram-se, e Jónatas regressou à cidade.

6 Jos isäsi kaipaa minua, niin sano: 'Daavid pyysi minulta, että saisi käväistä kaupungissaan Beetlehemissä, sillä koko suvulla on siellä jokavuotiset teurasuhrit'.

7 Ja jos hän sanoo: 'Hyvä on', niin voi palvelijasi olla rauhassa. Mutta jos hän vihastuu, niin tiedä, että hänellä on paha mielessä.

13 Herra rangaiskoon Joonatania nyt ja vasta, jollen minä, jos isäni mielii tehdä sinulle pahaa, ilmoita sitä sinulle ja päästä sinua menemään rauhassa. Herra olkoon sinun kanssasi, niinkuin hän on ollut minun isäni kanssa.

14 Etkö sinäkin, jos minä silloin vielä elän, etkö sinäkin tee Herran laupeutta minulle, niin ettei minun tarvitse kuolla?

16 Niin Joonatan teki liiton Daavidin suvun kanssa. Ja Herra vaati koston Daavidin vihamiehiltä.

17 Ja Joonatan vannotti vielä Daavidin heidän keskinäisen rakkautensa kautta, sillä hän rakasti häntä niinkuin omaa sieluansa.

19 Mutta ylihuomenna mene nopeasti siihen paikkaan, johon kätkeydyit sinä päivänä, jona se teko tapahtui, ja istuudu Eselin kiven ääreen.

20 Niin minä ammun kolme nuolta sen laitaa kohti, niinkuin ampuisin maaliin.

21 Sitten minä lähetän palvelijan sanoen: 'Mene ja hae nuolet'. Jos minä silloin sanon palvelijalle: 'Katso, nuolet ovat takanasi, tännempänä, ota ne', niin tule kotiin, sillä silloin voit olla rauhassa eikä mitään ole tekeillä; niin totta kuin Herra elää.

22 Mutta jos minä sanon sille nuorelle miehelle näin: 'Katso, nuolet ovat edessäsi, sinnempänä', niin lähde, sillä Herra lähettää sinut pois.

24 Niin Daavid kätkeytyi kedolle. Ja kun uusikuu tuli, istuutui kuningas aterialle.

25 Kuningas istui tavallisella istuimellansa, istuimella seinän vieressä. Ja Joonatan nousi seisomaan, ja Abner istuutui Saulin viereen. Mutta Daavidin paikka oli tyhjä.

33 Silloin Saul heitti keihään häntä kohti surmataksensa hänet. Niin Joonatan ymmärsi, että hänen isänsä oli päättänyt tappaa Daavidin.

34 Ja Joonatan nousi pöydästä, vihasta hehkuen, eikä syönyt mitään toisena uudenkuun päivänä, sillä hän oli murheissaan Daavidin tähden, koska hänen isänsä oli häväissyt tätä.

35 Seuraavana aamuna Joonatan lähti ulos kedolle, niinkuin hän oli sopinut Daavidin kanssa, ja hänellä oli mukanaan pieni poikanen.

39 Eikä poika tiennyt asiasta mitään; ainoastaan Joonatan ja Daavid tiesivät sen.

41 Ja kun poika oli mennyt, nousi Daavid ylös etelän puolelta; ja hän lankesi kasvoilleen maahan ja kumartui kolme kertaa; ja he suutelivat toisiansa ja itkivät yhdessä; Daavid itki hillittömästi.