1 Os filisteus convocaram o seu exército para uma guerra, e acamparam entre Sucote em Judá e Azeca, em Efes-Damim.
2 Saul opunha-se-lhes com um ajuntamento de tropas, reunidas no vale de Elá.
3 Desta forma, os filisteus e os israelitas encontravam-se frente a frente em duas colinas opostas, com o vale entre eles.
4 Golias, um grande guerreiro, originário de Gate, avançou, vindo das fileiras dos filisteus e pôs-se diante das forças militares israelitas. Tratava-se de um verdadeiro gigante, media para cima de três metros de altura! Trazia um capacete de bronze, vestia uma couraça que pesava uns cem quilos, tinha as pernas protegidas com caneleiras também de bronze, e a sua lança, do mesmo metal, era de vários centímetros de espessura, guarnecida com uma ponta de ferro de perto de doze quilos. O seu escudeiro ia à frente, carregando-lhe com um grande escudo.
8 Golias parou então e gritou para os israelitas: Para que precisam vocês de um exército inteiro para resolver esta questão? Eu serei o delegado de todos os filisteus, e vocês escolham alguém que vos represente, e resolveremos este combate entre os dois. Se o vosso homem conseguir matar-me, seremos vossos escravos. Mas se for eu a matá-lo, serão vocês nossos escravos! Desafio pois os exércitos de Israel! Mandem ter comigo um homem que combata comigo!
11 Ao ouvirem isto, Saul e todo o exército israelita ficaram extremamente angustiados e aterrorizados.
12 David, o filho de Jessé (da tribo de Efraim, que vivia em Belém de Judá), tinha sete irmãos mais velhos que ele. Os três mais velhos - Eliabe, Abinadabe e Samá - tinham seguido, como voluntários, o exército de Saul para combaterem os filisteus. David, que era o mais novo dos irmãos, fazia parte da corte de Saul, mas a tempo parcial. O resto do tempo voltava para ajudar o pai nos rebanhos.
16 Entretanto e durante quarenta dias, duas vezes por dia, de manhã e de tarde, o gigante filisteu pavoneava-se perante as forças israelitas.
17 Um dia Jessé disse a David, seu filho: Leva-me estes trinta e cinco litros de grão torrado mais estes dez bolos aos teus irmãos. Dá também esses queijos ao capitão deles e vê se estão a passar bem. Toma conta de algum recado que me queiram mandar.
19 Saul e as suas forças militares estavam acampados no vale de Elá.
20 David deixou as ovelhas entregues a outro pastor e partiu de manhã cedo com o que o pai mandava aos filhos. Chegou assim à entrada do acampamento quando o exército israelita se preparava para a batalha com gritos e apelos à luta. Ambas as forças inimigas se encontravam frente a frente, em disposição de combate.
22 David entregou o seu fardo ao bagageiro e correu para as fileiras à procura dos irmãos.
23 Enquanto conversava com estes, viu Golias avançar de entre os pelotões filisteus e gritar o seu desafio às tropas de Israel.
24 Estas, assim que o viram, recuaram de terror.
25 Viste? Viste aquele gigante?, perguntavam os soldados. Tem insultado o exército de Israel. O rei ofereceu já uma enorme recompensa a quem o matar: dar-lhe-á uma das suas filhas, e toda a sua família ficará isenta de impostos!
26 Foi assim que David se informou, junto de alguns que ali estavam perto, sobre o que fariam àquele que matasse o filisteu e parasse com aqueles insultos a Israel. Quem é este pagão filisteus que ousa assim desafiar os exércitos do Deus vivo?, perguntava.
27 E davam-lhe sempre a mesma resposta.
28 O irmão mais velho de David, Eliabe, quando ouviu David a falar desta maneira, ficou muito zangado: Mas afinal o que é que estás tu aqui a fazer? A quem deixaste tu aquelas poucas ovelhas lá no deserto? Sei bem como és maroto e gabarola. O que queres é vir ver a peleja!
29 Que foi agora que eu fiz? Fiz apenas uma pergunta! E afastou-se para continuar a falar com outros, dizendo-lhe toda a gente sempre a mesma coisa.
31 As pessoas começaram a reparar nele e no que dizia e foram contar a Saul; este mandou chamá-lo.
32 Que ninguém se angustie por causa daquele gigante, disse David. Eu me encarregarei desse filisteu!
33 Olha lá, como é que um rapazinho como tu poderia fazer frente a um homem daqueles, que é soldado desde a sua mocidade?
34 Mas David insistiu: Quando estou a tomar conta das ovelhas do meu pai, se me aparece um leão ou um urso para me roubar um animal do rebanho, corro atrás dele com uma tranca e tiro-lhe o cordeiro da boca. Se ele se volta contra mim, agarro-o pelas mandíbulas e despedaço-o, até morrer. Fiz isto já, tanto com ursos como com leões; certamente que poderei fazer o mesmo em relação a esse pagão filisteu que teve a ousadia de desafiar os exércitos do Deus vivo! O Senhor, que me salvou dos dentes das feras, salvar-me-á também deste filisteu!Saul por fim consentiu: Está bem, vai lá então, e que o Senhor seja contigo!
38 Saul deu-lhe a sua própria armadura - uma couraça de bronze e uma cota de malha. David pôs aquilo tudo sobre si, cingiu a espada, e deu dois ou três passos para ver como se sentia, porque era a primeira vez que usava um equipamento de combate. Mas eu nem sequer me posso mexer! Nunca andei com coisas destas! exclamou, e tirou tudo de sobre si.
40 Foi depois buscar à torrente que por ali passava cinco pequenos seixos e pô-los no seu alforge de pastor; pegou no bordão, na funda e dirigiu-se na direcção de Golias. Este veio também ao encontro dele, com o homem que lhe levava o escudo, à sua frente, olhando com desprezo para aquele mocinho de rosto corado e de gentil aspecto!
43 Ouve lá, sou eu algum cão, rugiu para David, para vires contra mim com um pau? E amaldiçoou David pelos nomes dos seus deuses. Vem cá, vem, para que dê a tua carne comer às aves e aos animais selvagens, gritou Golias.
45 David por sua vez gritou-lhe como resposta: Tu vens contra mim armado de lança e de escudo; mas eu lutarei contigo em nome do Senhor dos exércitos celestiais e de Israel - o verdadeiro Deus, a quem tens afrontado.
46 Hoje o Senhor te entregará na minha mão; hei-de matar-te e cortar-te a cabeça e depois darei os corpos mortos dos teus homens aos pássaros e às feras; todo o mundo ficará assim a saber que há um Deus em Israel! Israel, também, aprenderá assim que o Senhor não está dependente de armas de guerra para dar cumprimento aos seus planos de salvação - ele actua sem estar sujeito a meios humanos. Esta questão agora é só dele, e ele vos entregará na nossa mão.
48 Golias aproximou-se, David correu ao seu encontro e, tirando do alforge uma das pequenas pedras, pô-la na funda e feriu o filisteu na cabeça. O seixo cravou-se-lhe mesmo na fronte de tal forma que o homem caiu com o rosto em terra. David conseguiu assim vencer o gigante filisteu com uma simples funda e uma pedra. Como não tinha espada, correu para Golias, tirou a dele da bainha, matou-o e cortou-lhe a cabeça. Quando os filisteus viram aquilo, e que o seu campeão estava morto, desataram a fugir.
52 Os israelitas deram um grande grito de triunfo e foram atrás deles, perseguindo-os mesmo até Gate e até às portas de Ecrom. Os corpos dos mortos e dos feridos espalhavam-se por todo o caminho de Saaraim. As tropas israelitas regressaram e despojaram o acampamento abandonado pelos filisteus.
54 Mais tarde David levou a cabeça de Golias para Jerusalém, mas guardou as armas de Golias na sua própria tenda.
55 Saul, quando estava a ver David a dirigir-se em direcção de Golias, perguntou a Abner, o general do seu exército: Abner, a que família pertence este mocinho? Realmente não sei!
56 Bom, então procura informar-te, disse-lhe o rei.
57 Depois de David ter matado Golias, Abner trouxe-o junto de Saul, com a cabeça do gigante ainda nas mãos.
58 Fala-me lá então de teu pai, meu rapaz, pediu-lhe Saul David: Chama-se Jessé. Vivemos em Belém.
1 Mutta filistealaiset kokosivat joukkonsa sotaan, ja he kokoontuivat lähelle Sookoa, joka on Juudassa. Ja he leiriytyivät Sookon ja Asekan välille, Efes-Dammimiin.
2 Saul ja Israelin miehet olivat myös kokoontuneet ja leiriytyneet Tammilaaksoon; ja he asettuivat sotarintaan filistealaisia vastaan.
3 Filistealaiset olivat vuorella, joka oli toisella puolella, ja israelilaiset olivat vuorella, joka oli toisella puolella, ja laakso oli heidän välillänsä.
4 Niin filistealaisten joukoista tuli kaksintaistelija nimeltä Goljat, kotoisin Gatista. Hän oli kuuden kyynärän ja vaaksan pituinen.
5 Hänellä oli vaskikypäri päässänsä ja suomuspanssari yllänsä, ja rintahaarniska, joka painoi viisituhatta sekeliä, oli vaskea.
6 Ja hänellä oli säärissään vaskivarukset ja selässään vaskikeihäs.
7 Hänen peitsensä varsi oli niinkuin kangastukki, ja hänen peitsensä kärki, joka painoi kuusisataa sekeliä, oli rautaa. Ja kilvenkantaja kävi hänen edellänsä.
11 Kun Saul ja koko Israel kuuli nämä filistealaisen puheet, valtasi heidät kauhu, ja he pelkäsivät suuresti.
12 Mutta Daavid oli sen efratilaisen miehen poika Juudan Beetlehemistä, jonka nimi oli Iisai, ja tällä oli kahdeksan poikaa; hän oli Saulin aikana jo vanha, iäkäs mies.
13 Ja Iisain kolme vanhinta poikaa oli seurannut Saulia sotaan; ja näiden hänen kolmen sotaan lähteneen poikansa nimet olivat: esikoisen Eliab, toisen Abinadab ja kolmannen Samma.
14 Daavid oli nuorin. Ja nuo kolme vanhinta olivat seuranneet Saulia.
15 Mutta Daavid lähti tuontuostakin Saulin luota Beetlehemiin kaitsemaan isänsä lampaita.
16 Ja filistealainen astui esiin haastaen taisteluun joka aamu ja ilta, neljänäkymmenenä päivänä.
18 Ja vie nämä kymmenen juustoa tuhannenpäämiehelle. Tiedustele veljiesi vointia ja hanki varmuus, että lähetys on heille saapunut.
20 Varhain seuraavana aamuna Daavid jätti lampaat vartijan haltuun, otti kantamuksensa ja lähti matkalle, niinkuin Iisai oli häntä käskenyt. Kun hän tuli leiriin, lähti sotaväki taistelurintaan ja nosti sotahuudon.
21 Ja Israel ja filistealaiset asettuivat sotarintaan toisiansa vastaan.
22 Niin Daavid heitti tavarat selästänsä kuormaston vartijalle ja riensi sotarintaan; ja sinne tultuaan hän tervehti veljiänsä.
23 Kun hän puhutteli heitä, niin katso, kaksintaistelija, Goljat niminen filistealainen, kotoisin Gatista, tuli filistealaisten taisteluriveistä ja puhui niinkuin ennenkin; ja Daavid kuuli sen.
24 Ja kun israelilaiset näkivät tuon miehen, pakenivat he häntä kaikki ja pelkäsivät suuresti.
27 Väki sanoi hänelle saman, minkä ennenkin: sen ja sen saa se mies, joka surmaa hänet.
30 Ja hän kääntyi hänen luotansa toisen puoleen ja kysyi niinkuin ennenkin; ja väki vastasi hänelle samoin kuin äsken.
31 Mutta tuli tunnetuksi, mitä Daavid oli puhunut; ja se kerrottiin Saulille, ja tämä noudatti hänet luoksensa.
35 niin minä hyökkäsin sen jälkeen, löin sen maahan ja tempasin saaliin sen suusta; ja jos se karkasi minua vastaan, niin minä tartuin sen partaan, löin sen maahan ja tapoin sen.
38 Ja Saul puki takkinsa Daavidin ylle ja pani vaskikypärin hänen päähänsä sekä panssarin hänen yllensä.
40 Ja hän otti sauvansa käteensä, valitsi purosta viisi sileätä kiveä, pani ne paimenlaukkuun, joka hänellä oli linkokivisäiliönä, otti lingon käteensä ja meni filistealaista vastaan.
41 Ja filistealainen tuli yhä lähemmäksi Daavidia, ja kilvenkantaja kulki hänen edellänsä.
42 Kun filistealainen katsahti ja näki Daavidin, halveksi hän häntä; sillä hän oli vielä nuorukainen, verevä ja kaunis näöltään.
46 Tänä päivänä Herra antaa sinut minun käsiini, ja minä surmaan sinut, katkaisen sinulta pään ja annan filistealaisten sotajoukon ruumiit tänä päivänä taivaan linnuille ja metsän pedoille; ja kaikki maat tulevat tietämään, että Israelilla on Jumala.
48 Kun filistealainen lähti tulemaan ja lähestyi Daavidia, niin Daavid juoksi nopeasti sotarintaan filistealaista vastaan.
49 Ja Daavid pisti kätensä reppuunsa ja otti sieltä kiven, linkosi ja satutti filistealaista otsaan, niin että kivi upposi hänen otsaansa, ja hän kaatui maahan kasvoillensa.
50 Niin sai Daavid voiton filistealaisesta lingolla ja kivellä ja löi filistealaisen kuoliaaksi, eikä Daavidilla ollut miekkaa kädessään.
51 Sitten Daavid juoksi ja asettui filistealaisen ääreen, tarttui hänen miekkaansa, veti sen tupesta ja tappoi hänet ja löi sillä häneltä pään poikki. Kun filistealaiset näkivät, että heidän sankarinsa oli kuollut, pakenivat he.
52 Mutta Israelin ja Juudan miehet nousivat, nostivat sotahuudon ja ajoivat filistealaisia takaa laakson suulle ja Ekronin porteille saakka; ja filistealaisia kaatui surmattuina Saaraimin tiellä, aina Gatiin ja Ekroniin saakka.
53 Sitten israelilaiset palasivat ajamasta filistealaisia takaa ja ryöstivät heidän leirinsä.
54 Ja Daavid otti filistealaisen pään ja vei sen Jerusalemiin, mutta hänen aseensa hän asetti majaansa.
57 Ja kun Daavid palasi takaisin surmattuaan filistealaisen, otti Abner hänet ja vei hänet Saulin eteen, ja hänellä oli kädessään filistealaisen pää.